Toch blijft dat gevoel me achtervolgen

Hoi
Ik ben sinds eind vorig jaar angstaanvallen beginnen krijgen. Ik weet niet waarom. Ik heb alles om gelukkig te zijn: superpartner, een prachtkind, een goede job, een mooi huis...
Maar toch blijft dit gevoel me achtervolgen. Als ik weet dat ik naar een vreemde omgeving moet, op restaurant ofzo, dan krijg ik al een beklemmend gevoel. Ik probeer dit dan ook vaak te vermijden. Sinds enkele maanden heeft de dokter mij nu anti-depressiva voorgeschreven maar het piekeren en voorstellen van de meest worstcase-scenarios blijft doorgaan. Ik ben constant ongerust dat er iets zou gebeuren met mijn geliefden. Ik mis mijn dochtertje altijd enorm als ze niet bij mij is en zou ze het liefst van al heel de dag dicht bij mij hebben. Maar dat kan natuurlijk niet. Vanaf september start ze met school en dit beklemt me ook weer. Ik weet dat het ook een deel loslaten is.
Ik heb wel een zwaar verleden gehad maar dacht dat ik dit al lang heb kunnen plaatsen en doorkon met mijn leven. Nu voelt elke dag als overleven aan en niet als genieten van elke dag, wat ik doodgraag zou willen. Kan iemand zich hier ook in herkennen? En hebben jullie eventueel tips?