Marjolein (fictieve naam) kwam bij mij met de vraag: hoe kom ik van mijn angst af?
De aanleiding van haar angstklachten was een aanrijding. Tijdens een avond stappen met haar vriendin was er een auto met volle vaart op hen afgereden. Op het moment dat Marjolein de auto zag, verstijfde ze. Haar vriendin had gereageerd door Marjolein een flinke duw te geven waardoor er een botsing werd vermeden. Maar de auto had wel haar vriendin geraakt. Marjolein had een schaafwond, de vriendin brak haar arm. Sinds die tijd is Marjolein bang om over straat te lopen. Ze blijft piekeren over wat ervoor nog meer ergs zou kunnen gebeuren. Haar gedachten en gevoelens beïnvloeden haar dagelijks functioneren.
Tijdens onze gesprekken heb ik haar o.a. uitgelegd over de werking van de hersenen in geval van een heftige gebeurtenis. (Zie mijn tip Het verschil tussen emoties en gevoelens bij angst)
De reflex van Marjolein was verstijven. De gedachten aan het voorval waren: had ik maar beter opgelet, waarom was mijn vriendin wél zo slim om weg te springen. Waarom kan ik me niet precies herinneren wat er precies gebeurd is? De conclusies die Marjolein trok waren: wat ben ik een stomkop geweest, het is mijn fout.
Haar oplossingen om niet meer bang te willen zijn waren: de plek vermijden waar het gebeurd was, intensief gaan sporten om even niet aan het ongeval te denken en er niet met anderen over te praten.
Tijdens onze gesprekken ontrafelden we haar gedachten en gevoelens verder en werd duidelijk dat deze vermijdingstactieken de angst verergerde. Eigenlijk werd Marjolein bang voor de angstgevoelens. Angst voor de angst! Marjolein kwam erachter dat ze geen controle of grip op haar gedachten kon krijgen.
We zijn dieper in gegaan op haar hulpvraag en werd duidelijk dat het schuldgevoel naar haar vriendin het werkelijke pijnpunt was. Marjolein had de conclusie getrokken dat het háár schuld was dat de vriendin een gebroken arm had. Ze miste haar vriendin maar omdat ze zich schaamde durfde ze er niet over te praten. En bleef hun contact beperkt met korte appjes naar elkaar sturen.
Aan het einde van de gesprekken kon Marjolein aanvaarden dat ze had gehandeld in een reflex, accepteerde ze dat de angstgevoelens ‘erbij’ horen. Dat haar vermijdingstechnieken niet werkten maar juist de angst en schuldgevoelens bleven versterken. Omdat zij veel waarde hecht aan vriendschap, heeft ze toch de stap durven zetten om het gesprek met haar vriendin aan te gaan.
Mooi om te weten dat Marjolein nu een nóg betere band heeft met haar vriendin.
En jij? Heb je ook last van angstgevoelens? Zou je er over willen praten? Neem dan eens vrijblijvend contact met me op voor het maken van een kennismakingsgesprek.
De aanleiding van haar angstklachten was een aanrijding. Tijdens een avond stappen met haar vriendin was er een auto met volle vaart op hen afgereden. Op het moment dat Marjolein de auto zag, verstijfde ze. Haar vriendin had gereageerd door Marjolein een flinke duw te geven waardoor er een botsing werd vermeden. Maar de auto had wel haar vriendin geraakt. Marjolein had een schaafwond, de vriendin brak haar arm. Sinds die tijd is Marjolein bang om over straat te lopen. Ze blijft piekeren over wat ervoor nog meer ergs zou kunnen gebeuren. Haar gedachten en gevoelens beïnvloeden haar dagelijks functioneren.
Tijdens onze gesprekken heb ik haar o.a. uitgelegd over de werking van de hersenen in geval van een heftige gebeurtenis. (Zie mijn tip Het verschil tussen emoties en gevoelens bij angst)
De reflex van Marjolein was verstijven. De gedachten aan het voorval waren: had ik maar beter opgelet, waarom was mijn vriendin wél zo slim om weg te springen. Waarom kan ik me niet precies herinneren wat er precies gebeurd is? De conclusies die Marjolein trok waren: wat ben ik een stomkop geweest, het is mijn fout.
Haar oplossingen om niet meer bang te willen zijn waren: de plek vermijden waar het gebeurd was, intensief gaan sporten om even niet aan het ongeval te denken en er niet met anderen over te praten.
Tijdens onze gesprekken ontrafelden we haar gedachten en gevoelens verder en werd duidelijk dat deze vermijdingstactieken de angst verergerde. Eigenlijk werd Marjolein bang voor de angstgevoelens. Angst voor de angst! Marjolein kwam erachter dat ze geen controle of grip op haar gedachten kon krijgen.
We zijn dieper in gegaan op haar hulpvraag en werd duidelijk dat het schuldgevoel naar haar vriendin het werkelijke pijnpunt was. Marjolein had de conclusie getrokken dat het háár schuld was dat de vriendin een gebroken arm had. Ze miste haar vriendin maar omdat ze zich schaamde durfde ze er niet over te praten. En bleef hun contact beperkt met korte appjes naar elkaar sturen.
Aan het einde van de gesprekken kon Marjolein aanvaarden dat ze had gehandeld in een reflex, accepteerde ze dat de angstgevoelens ‘erbij’ horen. Dat haar vermijdingstechnieken niet werkten maar juist de angst en schuldgevoelens bleven versterken. Omdat zij veel waarde hecht aan vriendschap, heeft ze toch de stap durven zetten om het gesprek met haar vriendin aan te gaan.
Mooi om te weten dat Marjolein nu een nóg betere band heeft met haar vriendin.
En jij? Heb je ook last van angstgevoelens? Zou je er over willen praten? Neem dan eens vrijblijvend contact met me op voor het maken van een kennismakingsgesprek.
