Sinds eind mei zit ik thuis met een burnout

Sinds eind mei zit ik thuis met een burnout. Via Ha doorgestuurd naar GGZ en daar zeiden ze in1e instantie depressie. Ik had idd wel wat symptomen, maar dat paste ook bij de burnout. Maar ja, bij GGZ kennen ze geen burnout. Kreeg hulp dmv praten en kijken hoe ik de dagen kan vullen. Dat kon ik zelf ook nog wel. Voelde mij in de ochtend en middag best wel fit. Had wel Slaapmedicatie. Mitrazipine. Na 4 5 weken kreeg ik enorme druk op mijn hoofd. Beetje een rare doffe lichte pijn. Niet met paracetamol of iets dergelijks eronder te krijgen. Aangezien ik angst had voor de medicatie, dit weer afgebouwd en voor de nacht lorazepam gekregen. Sliep er heerlijk op, maar het beperkte mij om te kunnen autorijden en dan werd ik afhankelijk van andere....wat niet fijn voelt. Dus weer terug naar een andere psychiater. Zij constanteerde een piekerstoornis met wel depressieve klachten erbij. Dus kreeg quetiapine voor de nacht in een lage dosis. Afbouw lorazepam was hel! Heftige paniekaanvallen in de nacht. Het vertrouwen in de medicatie was ik inmiddels kwijt...bij alles wat ik voel, denk ik dat het weer een bijwerking is! Struin het internet af en daar wordt het niet beter van. Zo heb ik nu weet dag in dag uit dat drukkende doffe gevoel bovenop mijn schedel en tintelingen in het gezicht en soms in onderarmen. Helaas 4,5 maand moeten wachten op therapie en hierdoor zelf aan blijven modderen. Mijn lat ligt enorm hoog. Ik ben van nature een druk persoon. Trek al het werk thuis en op het werk naar mij toe. Werk 32 uur en daarnaast zorg ik dat thuis alles goed loopt. En dat werd het laatste jaar echt te veel, maar ik ging door. Iedere avond was ik kapot en bleef maar malen over alles. Veel te druk had ik het. Had niet eens zin meer in sociale contacten. Nu was dat door corona sowieso minder. Ook dat stuk bracht angst.. wat als ik het dichtbij zou komen....ouders risicogroep, zoon in risicogroep....kortom veel angst. Tot het niet meer ging en ik dus thuis kwam te zitten en niks meer kon. Alleen maar op bed liggen en anders onrustig door het huis ijsberen. Paar weken rust genomen en toen vanuit huis maar weer wat uren gaan werken. Met spanning in mijn lijf, bleef ik het doen. Ging ook weer meer buiten de deur doen. Nog steeds zonder plezier, maar was blij dat ik weer meer kon. Tot ik dus weer over de grens ging en pof stil kwam te vallen...een flinke yerugval.na de 1e sessie bij de psych kreeg ik een spiegel voor gehouden....dat ik dus niet geleerd heb om op mijzelf te passen. Als de ander het goed heeft, ben ik blij....en zo ben ik na de burnout ook doorgegaan. Er was niemand die mijn werk over kon nemen. Niemand die het systeem kent. Dus ik bleef het doen, ondanks dat het eigenlijk niet ging. Ik zag dat als mijn probleem en eigenlijk is het niet mijn probleem....dus om te herstellen moet ik het toch loslaten en dan begrijpt de werkgever het wel, maar vraagt vervolgens of ik het NU iemand kan leren! Dus hij gooit het probleem weer bij mij....en dan komt de angst er constant bij. Angst om andere teleur te stellen, angst dat ik nooit meer de oude wordt op deze manier, angst dat ik deze koppijn nooit meer kwijtraak, angst dat ik nooit meer zonder pillen kan slapen, angst dat ik nooit meer de mama en vrouw kan zijn, die ik was, angst dat mijn gezin er last van heeft en ga zo maar door. Ben gewoon mezelf kwijt geraakt....ken mezelf zo helemaal niet. Maar ja, burnout is al een hel en dat piekeren over alles is nog erger...ik sleep me door de dagen heen. Het huis ligt er spik en span bij, zorg dat er eten op tafel staat en dat iedereen kleren in de kast heeft,maar daarmee is de energie al weer op! Heeft iemand ervaring met die doffe drukkende pijn bovenop de schedel? Is daar iets aan te doen....huisarts zegt dat het niets ernstigs is. Blorddruk is goed en een neurologisch onderzoek was ook goed. Het belemmert mij echt! Is het door de burnout met angststoornis of van dd qeutiapine? Grrrr wil het liefste morgen mijn oude leven weer oppakken. Kan me er moeilijk bij neerleggen dat dit nog wel eens een lange tijd gaat duren....hopelijk heb ik baat bij de cognitieve therapie.. Ben bang dat ik alsnog aan de medicatie moet....en wat brengt dat weer voor een bijwerking?