PTSS naar een complexe zwangerschap en bevalling

Mijn zwangerschap was al niet roze kleurig hoe je het vooraf in gedachten had. Ik begon met 11 weken al flink te vloeien(bloedverlies) vanaf 16 weken hevig vloeien waarvoor een dag opname. Vervolgens ontstond er bekkeninstabiliteit.

Altijd positief gebleven, ik vocht voor onze dochter en had me er bij neergelegd dat het gewoon nu even niet anders is en we hopelijk iets moois er voor terug zouden krijgen. Zelf altijd een bezig bijtje geweest en dan in eens niks meer kunnen viel zwaar.

Helaas stond het volgende alweer op de stoep, mijn vliezen braken met 30 weken waarvoor ik 10 dagen ver van huis moest verblijven in een academisch ziekenhuis. Niks meer vertrouwd om je heen, elke nacht zonder partner viel zwaar. Je wist waar je het voor deed, maar het viel zwaar.

Na 10 dagen mocht ik naar mijn eigen ziekenhuis dichter in de buurt. Helaas was dat geen leuke terug komst. Wat ik in het Academische te horen kreeg dat ik met mijn gebroken vliezen niet meer thuis kwam tot onze dochter geboren werd, werd in 1 keer 180 graden omgedraaid ik mocht naar huis.

Wat moet je dan nog geloven? Ik moest naar huis, omdat dit beter zou zijn voor mijn rust en onder strenge bewaking met een thuismonitor om een hartfilmpje te maken van de kleine. Tuurlijk ben je blij dat je naar huis mag, maar het voelde nog niet fijn.

Helaas gaven ze mij een monitor mee wat kapot was en mocht ik nog meer dan 1,5 week elke dag 45 min heen en 45 min terug reizen naar het ziekenhuis. Heel goed voor mijn rust! 2 dagen heeft de monitor weer gedaan en daarna precies met 34 weken is onze Dochter geboren.

Helaas ook was mijn bevalling niet zoals gepland wat begon als een normale bevalling werd in 1 uur kritiek en hectisch. k werd ontzettend ziek en ze konden mijn bloeddruk niet meer onder controle krijgen waarvoor een spoedkeizersnede.

De angst voor het eerst in me ogen gehad om dood te gaan. De eerste aanval gehad van angst. gelukkig is het allemaal goed verlopen. Onze dochter moest nog verblijven op de neonatologie. Ik was net de bevalling aan het verwerken stond ook nu weer het volgende op de stoep.

Onze dochter heeft een bijzondere schildklier afwijken het ch. Ze heeft wel een schildklier, maar deze zit op de verkeerde plek en functioneert niet. Een grote dreun die er ook nog wel bij kon. Gelukkig is het met mediciatie goed te behandelen en kan ze gewoon normaal met de medicatie groot worden.

In het ziekenhuis daar heel onzeker gemaakt elke arts weer een ander beleid en helaas mochten we nauwelijks met onze dochter knuffelen wat heb ik dat gemist! Eenmaal thuis met haar toen ze 39 weken oud was ( 5 weken ) ene kant erg fijn, maar nog erg in het ritme van het ziekenhuis.

Naar een week thuis te zijn is het geescalleerd. Ik kreeg paniek en angstaanvallen en was bang om dood te gaan of er niet meer te zijn. ( de angst wat ik voor het eerst had op de ok tafel). Ik kon mijn dochter niet meer zien en ze voelde niet van mij. Wat schrok ik van mijzelf. Het lijkt of ik niet meer leef alsof ik op een verre afstand sta te kijken. Zweverig. over alert.

Gelukkig de jeugdarts van onze dochter heeft doorgepakt en aangegeven dat mijn lichaam me voor de gek houdt. Ze dacht dat ik ptss had. En inderdaad ik heb de eerste emdr behandeling gehad. Ik voel me zo machteloos en angstig, k hoop zo graag dat ik snel weer de oude kan worden en kan genieten van onze dochter.

Het heeft tijd nodig dat weet ik, maar heeft iemand ook zo het gevoel alsof je niet leeft en alles verder gaat? Het gevoel niet meer op de wereld te zijn en alles snel voorbij gaat. Tegen de nachten op zien. Erge nachtmerries?

We hebben hoop op een goed herstel, maar dat zal nog heel lang duren ben ik bang