Paniek en angst voor buikgriep

Hoi,

Mag ik vragen hoe je omgaat met je kinderen met deze angst. Ik zelf kan het no echt niet handelen.. sinds dat ik een dochtertje he is me angst alleen maar groter geworden.

Groetjes Lonneke

Ik heb precies hetzelfde. Er hoeft maar iemand buikgriep te hebben en ik word al knetter gek.

Hier het zelfde verhaal. En dan wil je er zo graag goed genoeg zijn voor je partner en kind het lukt niet.. zit momenteel ook in een enorm angstige fase en weet niet wat te doen. Het liefst loop ik weg en kom ik over een paar dagen terug.

Ik heb precies zoals jij her omschrijft. Als mijn man buikgriep heeft leven wij apart van elkaar en deainfecteer ik alles zo goed mogelijk. Hij moet van mij de wc goed poetsen na elk bezoek. Nu ben ik moeder van 2 kids en ben ik dagelijks ermee bezig. Bang dat mijn kids de buikgriep meenemen vanuit de dagopvang. Ik wordt er gek van en ervaar dagelijks zenuwachtige momenten en zelfs een misselijk gevoel als ik eraan denk, ook nu. Ik kan het wel relativeren, maar vind het echt verschrikkelijk dat het mijn dagelijks leven beperkt. Ik zou graag willen dat ik er niet aan hoef te denken en het kan doormaken als we het krijgen. Ik ben 31, laatste keer dat ik gebraakt heb is 11 jaar door ziek zijn. 5 jaar geleden bij alcohol.

Ik herken mijzelf keihard in deze ervaringen. Ben al 12 jaar alleenstaande mama en wil geen relatie meer beginnen omdat een man ooit wel eens buikgriep zal krijgen... Met mijn dochtertje ervaar ik dat gelukkig anders wanneer zij ziek is (gelukkig moet zij zelden overgeven) maar de angst voor besmetting blijft. Ik heb al angst voor braken zolang ik mij kan herinneren en moet medicatie nemen om op het openbaar vervoer te kunnen, naar de bioscoop te gaan, dagje pretpark... Weinig tot geen begrip van de 'happy people' die geen idee hebben hoe het is om zo te leven.

Hoi, hier ben ik weer 31 augustus 2022. Ik ben nu 17 jaar oud. In deze 1,5 jaar is het berg afwaarts gegaan.... Het werd zo erg dat ik veel depressieve gedachtes had, mij heel de dag misselijk voelde en veel last had van mijn buik, paniekaanvallen overdag (waardoor ik naar huis ging en veel school miste) en s' nachts, extreme smetvrees en ik at bijna niks niet alleen omdat ik misselijk was maar bang was van voedsel.. We hebben dus hulp gezocht, eerst exposure therapie (ongeveer 3/4 maanden) hier heb ik niks anders gedaan dan gepraat ik ben dus niet aan exposure oefeningen begonnen omdat ik dit niet kon! hierna heb ik EMDR sessies gedaan en Hypnotherapie. Nu ben ik bezig met cognitieve therapie. Het gaat nu ietsjes beter met mij ik heb minder paniekaanvallen en voel mij minder vaak misselijk maar ik denk dat dit vooral is omdat ik in "control" ben ik zit namelijk hele dagen thuis en ben veganistisch geworden. Morgen begin ik met mijn stage van 5 maanden... we gaan zien hoe dit gaat 0: Het grootste gedeelte van mijn angst is namelijk voedselvergiftiging/ buikgriep en dus hele erge smetvrees.

liefs Morris

Ik ben 30 jaar en heb exact hetzelfde al
Zeker 10 jaar. Het is gekomen na een voedselvergiftiging, ik ben ontzettend ziek geweest.
Ik drink geen alcohol meer, durf niet uiteten en eet geen vlees meer. Ik wil de controle houden over mijn eten, bij vrienden eten durf ik ook niet aangezien ik het dan niet zelf maak.
Na het eten hou ik bij Hoelang het is geleden dat ik heb gegeten en vraag ik me af of het nog mis kan gaan? Kan ik er nog misselijk van worden? Kan ik rustig gaan slapen? Zodra ik misselijk wordt raak ik in paniek, durf ik de deur niet uit en wil ik niet gaan slapen .
Ook heb ik smetvrees, ga alleen naar mijn eigen wc en als ik bezoek heb gehad ga ik eerst het toilet desinfecteren voordat ik zelf weer naar het toilet ga. Als ik weet dat iemand buikgriep heeft dan blijf ik daarbij heel veel uit de buurt. Ook heb ik altijd desinfectie middel bij me.
Ik heb 2 keer therapie gehad maar dit heeft helaas niets opgeleverd, het wordt alleen maar erger…

Wat ben ik blij dat dit forum bestaat.. het gevoel van herkenning is fijn en geeft me een gevoel van niet alleen te zijn..

Ik ben mama van 3 kindjes, de oudste twee gaan naar de kleuterschool.. de jongste is net 1 maand oud.. ik heb overgeven nooit als prettig ervaren maar sinds vorig jaar is mijn angst alleen maar erger geworden. Mijn zoontje kwam op een avond thuis van school met buikgriep.. hij begon met overgeven.. maar liefst 15x , een uur erna begon ik.. ik begon met hyperventileren, spugen,.. daarna mijn man en ander zoontje en als kers op de taart viel oma flauw tijdens het overgeven.. het was verschrikkelijk.. nu heeft mijn angst zo een grootte aangenomen.. het is niet leefbaar meer. Ik durf nergens meer naar toe om iets te eten, bang dat het eten niet meer goed is, ik controleer thuis altijd houdbaarheidsdatums.. 1 dag overtijd wordt alles weggegooid.. constant handen wassen en ontsmetten.. en je kan het al raden.. de school is paar dagen bezig en ik hoor van andere ouders dat buikgriep bij hun is uitgebroken.. nu durf ik de kinderen niet meer naar school te brengen.. vorig jaar hield ik ze thuis als ik hoorde dat er buikgriep was uitgebroken maar dit is toch geen optie meer? Ik weet niet hoe ik nog moet leven met zo een angsten. Ik vermijd zelfs binnenspeeltuinen .. alle tips zijn welkom..

Hi, zo herkenbaar. Ik word ook helemaal gek als iemand buikgriep heeft. Ik trek het absoluut niet en heb alles geprobeerd het enigszins leefbaar te maken maar helaas. Ik heb cognitieve gedragstherapie gedaan, emdr, exposure, hypnose, coaching sessies met psychologen …. Maar helaas…
Ik ben ten einde raad en de kwaliteit van mijn leven is gedegradeerd naar een 4…. Elke dag, dag in dag uit beheerst het mijn leven. Ik krab mezelf helemaal open als ik maar iets van misselijkheid of paniek ervaar… ik kan er niet voor mijn kinderen zijn als ze ziek zijn en ik ben doodop van dit gevecht… want wat als ik het krijg….? Dat ik moet overgeven…. En dan? Dat trek ik niet 🥲🥲🥲

Zo herkenbaar, ben ook ontzettend bang voor buikgriep en het beheerst mijn leven. Vooral nu in de winter, iedereen weer ziek. Ik durf niet naar de winkel, naar een pretpark of zwembad. Als ik wel ga met mijn kinderen maak ik hun handen daarna schoon. Is het mogelijk om ook met iemand te chatten / appen hier over? Of zal het dat alleen maar ‘ voeden’?

Wat is dit herkenbaar zeg. Ik voel me momenteel gewoon depressief. Ben constant aan het googelen waar er buikgriep heerst en ben alert op alles wat ik voel. Gelukkig heb ik geen kleine kinderen meer maar de angst dat mijn pubers of mijn man ziek worden is slopend. En zelf ziek worden is een nachtmerrie!!!Als ik s'nachts de kinderen hoor hoesten lig ik met hartkloppingen in bed. Ik heb ooit therapie gehad maar dat heeft helaas niet geholpen. Vooral als de r in de maand zit beinvloed het mijn hele leven. 😔

Goedeavond. Nou ik heb het zelfde weet niet meer wat ik er aan kan doen voel me constant niet lekker en last van mijn maag bij de gedachte.mijn kinderen hebben buikgriep gehad allebei nu zit in de hele tijd in de stress en bang dat ik het ook krijg.mijn dochter is er al vanaf 6 dagen geleden nu en mijn zoon nu 5 dagen geleden en toch nog steeds bang, nu hoorde ik vanmiddag dat mijn moeder buikgriep heeft dan ben ik gelijk weer bang zo gauw ik het rond mij heen hoor schiet ik in de stress wat kan ik doen iemand tips🥴.poets nu al 8 dagen de wc heel goed met chloor als mijn kinderen op de wc zijn geweest,wil er niet meer zo mee bezig zijn help.gr Sharon 24-01-2023

Dit is allemaal zo herkenbaar. Mijn zoontje net opgehaald van de BSO met buikgriep. Zit de minuten af te tellen tot mijn man thuis komt want ik ben zo zenuwachtig. Ik weet dat ik hem wel kan helpen als het moet, maar zit hem continue in de gaten te houden of hij niet moet spugen. Altijd die angst om het zelf ook te krijgen of dat mijn man het krijgt en ik het alleen moet doen. Verschrikkelijk. Ik wil er eigenlijk wel iets aan gaan doen, want dit is ook niet fijn. Weet alleen niet welke therapie het beste werkt. Iemand suggesties?

Ik ben wel benieuwd naar de achtergrond van jullie. Denk dat het veel te maken heeft met controle willen houden. Wie heeft een idee waar het vandaan kan komen?

Jeetje, ik wist niet dat er zoveel mensen waren die dit ook hadden. Ik voel me eigenlijk best egoïstisch altijd als ik mensen ontloop met buikgriep. Ik had nooit last van de angst gehad voor buikgriep, maar ik ben zo'n 9 jaar geleden enorm ziek geworden op vakantie door buikgriep en moest dus ook kort opgenomen worden in het ziekenhuis, omdat ik helemaal uitgedroogd was. Die ervaring was zo beangstigend dat ik tot op de dag van vandaag nog steeds dat moment kan herbeleven wat erg naar is. Gelukkig beïnvloedt het mijn leven nauwelijks. Het komt alleen op als ik hoor dat een directe collega of een gezinslid buikgriep heeft. Dan sla ik door: alles desinfecteren en meer vitamines nemen om maar te voorkomen om het ook te krijgen. Na die ene keer dat ik zo ziek was geworden, vertrouw ik niet meer zo op mijn immuunsysteem. Ik was toen 19 jaar en erg fit en gezond en alsnog werd ik erg ziek. De reden dat ik dus zo in paniek raak, komt vooral omdat ik geen vertrouwen heb in mijn eigen lichaam. Als het er is en ik onderneem geen actie, krijg ik het dus sowieso naar mijn idee. Terwijl ik diep van binnen weet dat ik gewoon pech heb gehad toen. Toch heb ik het idee dat het nemen van extra vitamines en het desinfecteren van het hele huis de enige kans is op besmetting te kunnen verminderen (dit zit vooral in mijn hoofd). Ook als er een vakantie aan komt, begin ik ruim een week van tevoren met extra vitamine C en dit slik tot na mijn vakantie. Ik wil dus echt niet nog een keer in een buitenlands ziekenhuis belanden. Dus de gehele vakantie zit ik in angst of ik het nog ga krijgen. Het pakken van salades, fruit of andere rouwe dingen ontloop ik ook zoveel mogelijk tijdens vakanties. Thuis gooi ik ook alles weg wat ook maar een dag de houdbaarheidsdatum heeft overschreden.

Als ik de verhalen van hierboven zo lees, besef ik dat ik gelukkig niet een extreme angst heb ervoor vergeleken met de verhalen hierboven. Ik ben er gelukkig een paar momenten van het jaar extreem mee bezig en dat is dus voornamelijk als ik op vakantie ga/ben of als iemand in mijn directe omgeving buikgriep heeft. Maar, dit heeft ook even geduurd voordat het zich had beperkt tot hier. Ik heb nu wel ietsjes meer vertrouwen in mijn immuunsysteem en verwacht niet dat ik snel ziek word als ik niemand in mijn buurt heb gehad met buikgriep, dus in het dagelijks leven kan ik dat gelukkig iets meer loslaten. Ik hoop dat jullie ook ergens iets meer rust vinden. Al is het maar tot het punt waar ik nu sta en je het maar enkele keren in een jaar ervaart.

Ik ben heel blij om te zien dat andere mensen dit ook hebben. Ik ben zelf sinds 3 maanden begonnen met therapie, maar sta nu op een wachtlijst van 6 maanden… de psycholoog vertelde mij ook dat dit hetzelfde principe is als bijvoorbeeld een hondenangst, alleen is het minder gekend en dus ook minder “geaccepteerd”. Ik stress me helemaal dood bij het kleinste steekje en krampje, allemaal omdat ik denk dat ik voedselvergiftiging of buikgriep heb. Ik zoek ook elke keer verklaringen voor m’n klachten, zoveel zelfs, dat als ik “voed” invoer in m’n typbalk, de autocorrect al met voedselvergiftiging komt. Hetzelfde geldt voor “bu” en buikgriep. Ik ben nu nog 16, maar als ik hier boven kijk, raak ik doodsbang dat het mij m’n hele leven zal beïnvloeden.

Ik herken jullie verhalen heel erg. Wat ontzettend naar dat jullie hier ook zo'n last van hebben.
Hier ook grote angst voor buikgriep, wordt al misselijk als ik iemand in mijn buurt tref die het heeft. Ook met jonge kinderen is het erg lastig. Op vakantie gaan vind ik spannend puur omdat ik bang ben om ziek te worden.

Jeetje het lijken wel door mijzelf geschreven verhalen. Ook ik vind overgeven en vooral buikgriep de hel. Die angst dat je aangestoken wordt, ook vind ik het heel erg als mijn man het krijgt. Gisteren heeft mijn zoon van 19 overgegeven. Nu ben ik al sinds die tijd in de weer met een sopje met chloor, alles neem ik af. Ook vraag ik steeds hoe hij zich voelt. Ook let ik veel te overdreven op mijn dochter en mijn man. Wat een ellende. Ik durf amper te eten. Vanmiddag heb ik toevallig weer therapie. Ik ben bang dat het nooit helemaal over zal gaan, controle is zeker een reden.

Wat fijn om al jullie stukjes te lezen. Herkenning is goed, maar nieuwe verhalen is ook weer spannend want zal het niks ‘voeden’ inderdaad. Ik lig nu op dit moment in bed naast m’n man die buikgriep heeft. Het begon een paar dagen geleden met m’n zoontje, ik hoopte nog dat het niet om buikgriep ging maar was er het hele weekend van ontdaan. Helaas vandaag dus mijn man aan de beurt, wat inhoudt dat het dus wel om buikgriep gaat. Dat betekent meteen alles desinfecteren, zelf vannacht niet slapen waarschijnlijk, bij elke beweging of geluid schrikken en vooral de vraag ‘krijg ik het ook’. Ik heb er vanaf mijn 16e al last van en ben inmiddels 29. Het is jarenlang goed gegaan maar sinds ik kinderen heb toch lastiger. Want kinderen gaan naar een opvang en die nemen buikgriep mee naar huis. Ik ben ook gewoon bang voor m’n eigen kindje, durf hem niet een kus te geven, vasthouden vind ik lastig. Hoe erg is dat? Ik vind het vreselijk ingewikkeld deze angst, het ene moment kun je goed relativeren het andere moment voelt het alsof de wereld in brand staat.

Jeetje wat een soort van opluchting dat er met mij nog zoveel mensen zijn die dezelfde angst hebben. De R zit weer in de maand en om je heen hoor je steeds meer mensen die ziek zijn. Voor mij is dit echt niet te doen. Momenteel zit ik in een traject bij een therapeut en sta ik zelfs op het punt om toch medicatie te gaan slikken omdat ik gewoon vaak down ben door alle dwanggedachten. Het idee dat ik binnenkort geveld kan worden door buikgriep zorgt ervoor dat ik me diep en diep ongelukkig voel. Ik zoek ook vaak op waar het heerst en eet inmiddels bijna geen vlees meer. Ik heb geen kleine kinderen meer maar het idee dat mijn man ziek wordt vind ik het ergste. Ook is het een soort van taboe en wordt er in mijn omgeving vaak een beetje lacherig over gedaan, dit is erg frustrerend.

Wat herkenbaar allemaal. Ik ben 49 en ben al bijna mijn hele leven bang om over te geven. Ik kan de keren dat ik heb overgeven op 1 hand tellen, zo stom. Ook enorm gefocust op buikgriep. Wordt heel onrustig als iemand ik mijn omgeving dat heeft. Word ik heel alert op alles en iedereen en ga schoonmaken. Mijn dochter van 17 zei na het eten dat ze misselijk was. Ik word dan meteen onrustig, bang dat ze buikgriep heeft. Probeer het te relativeren. Doe ademhalingsoefeningen, probeer afstand te nemen. Maar ik wil eigenlijk om de 5 min vragen hoe het met haar gaat. Ik zie op tegen de nacht omdat ik mezelf dan helemaal gek kan maken.
Ik herken veel gedrag van anderen. Dat steunt een beetje.
Heb emdr gehad maar naar mijn idee ‘gebeurde er weinig’. Heeft nauwelijks geholpen.
Ik struin weer allerlei sites af op zoek naar wat kan helpen. Een van de tips was: schrijf eens wat op op het forum. Bij deze gedaan.

Ik lees dit nu omdat ik zelf ook doods bang ben en ik niet meer kan leven… zit elke avond bang te zijn. Dat ik mss buikgriep krijg of voedselvergiftiging.lijkt wel alsof ik me eigen verhalen lees hier boven. Ik durf geen drank te drinken en ben 19… durf niet naar feestjes waar mense drank drinken. En durf niet in de buurt te komen van kinderen ben als de dood dat ze buikgriep bij zich hebben. Elke dag ben ik misselijk en denk ik dat ik ziek word ook ben ik 12 kg afgevallen omdat ik bang ben om teveel te eten. En durf veel dingen niet te eten omdat de kans op voedselvergiftiging dan kleiner is. Ik kan gewoon niet meer slapen snachrs van de angst. Weet iemand iets wat helpt? Iemand ervaringen met therapie of medicijnen??

Ik ben 36 jaar en heb al meer dan 30 jaar deze angst. Ik heb jaren xanax genomen, daarna leek ik er even vanaf. Nu heb ik kinderen van 4 en 7 en komt alles dubbel en dik terug.
Ik ben momenteel bezig met therapie en EMDR.
Ik zou graag contact hebben met lotgenoten want ik voel me heel onbegrepen in mijn omgeving. Iemand die ook in deze situatie zit met jonge kinderen en ook contact wil?

Wat ik hier boven lees, raakt me diep. Dat zoveel mensen de zelfde angst delen wist ik echt niet.

Ik ben nu bijna 26 en heb het al sinds ik een kleuter ben. Elke nacht huilen en wilde tussen mijn ouders in liggen omdat ik bang was dat ik moest overgeven… toen ik 16 was en naar HBO ging kon ik niet rustig zitten in de hoorcolleges en krabte mijn benen open. Ik durf nooit meer dan een paar te drinken, ik ijsbeer in de nacht, eet veel gember en paracetamols. In 2021 was ik in Italië op vakantie en kwam ik in de apotheek het middel Domperidone tegen. Als je dit nam kan je niet meer overgeven. Alles om de angst te omzeilen en dit kocht ik dan ook. Dit medicijn is niet goed voor je en raad ik niet aan, maar het heeft me wel geholpen op de momenten dat ik buikgriep had/heb. Ik heb al bijna 10 jaar niet meer overgegeven. Ik heb meerdere keren EMDR gehad en heb nu cognitieve gedragstherapie, maar het helpt helaas niet. Om jullie te troosten wordt de angst wel minder, er zijn dagen geweest dat ik niet meer het huis uit ging en zelfs een week lang niks at. Nu heb ik de angst alleen nog maar als mensen om me heen de buikgriep hebben of ik me zelf niet lekker voel. Maar gelukkig durf ik wel weer te uiteten en stil te zitten in de bioscoop bijvoorbeeld. Wel ben ik bang om ooit zwanger te worden, ze zeggen dat je dan ook veel moet spugen. Iemand daar ervaring mee? De mate van onbegrip waar wij dagelijks mee kampen vind ik echt heel erg, geef de moed niet op. Er is hoop!!!