Op mijn 15e begon mijn eerste hyperventilatie

Op mijn 15e levensjaar begon het, mijn eerste hyperventilatie. Tijdens deze hyperventilatie "verloor ik mijn gevoel"

ik moest meteen naar de dokter en alles wat hij deed (met een kwastje over mijn huidd gaan en met een naaldje in mijn arm prikken) voelde ik niet. Tenminste, ik praatte het mijzelf aan dat ik niets voelde. Dit heeft een aantal maanden geduurd. Er zijn zelfs momenten geweest dat ik verplicht naar buiten moest lopen omdat ik binnen geen frisse lucht kon krijgen (praatte ik mijzelf weer aan).

Een periode is het heel lang goed met mij gegaan. Ik studeerde psychologie, dus was ik op de hoogte van mogelijke oorzaken. Uit het niets begon ik met overgeven en kon hier niet mee stoppen.

Ziekenhuizen konden mij alleen helpen door medicatie aan te bieden die mij iets minder misselijk moest gaan maken. Helaas, wierpen deze medicatie zijn vruchten niet af. Af en toe, als ik bewust werd van het feit dat ik moest eten, moest ik weer overgeven.

Ik nam de stap om naar de dokter te gaan om naar een praktijondersteuner te vragen. Zij bood mij trauma therapie aan (de trauma was dan het constant moeten overgeven, machteloosheid) en de psychiater stelde mij antidepressiva voor.

Ik wilde niet dan anderen dachten dat ik gek was, dus kwam ik altijd met een lach binnen bij de dokterspraktijk en al snel boden zij mij een functie aan als "ervaringsdeskundige" dit aanbod sloeg ik af met de smoes dat ik nog verder wilde studeren.

Op het heden heb ik weer last van deze misselijkheid en heb de stap genomen om toch mijn "trots" aan de kant te zetten en echt wat aan mijn probleem te doen. Je schamen of anderen het gevoel geven dat je jezelf fijn voelt, is nooit een excuus om niet aan je problemen te werken.

Ik weet dat er heel veel mensen zijn met een angststoornis en hiervan genezen zijn, ik hoop alleen zo erg dat dit ook bij mij gebeurd, want op deze manier kan ik niet leven.