Nu ben ik 22. Ik begin echt gek te worden er lijkt geen einde te komen.

Hallo, eerste keer dat ik mijn verhaal deel.

Heel mijn leven was ik springlevend, en op de basis school was ik altijd de grappenmaker van de klas en om het zo maar te zeggen de leider van de groep.

Op een begeven moment op de middelbare school sinds klas 2 begon ik me anders te voelen. Merkte ineens dat ik bijvoorbeeld niet me hand wou opsteken omdat mensen me zouden aankijken en ik ging bij veel meer dingen nadenken.

Dat begon dus toen ik ongeveer 16 was.
Heel veel ruzie met me ouders op een begeven moment omdat ik ging spijbelen ik wou niet meer in de klas, me ouders dachten dat ik gewoon geen zin had maar later kwam het naar boven en was er begrip voor uiteindelijk met school gestopt na heel veel gezeik ook met leerplichtambtenaar etc etc.

Nu ben ik 22. Ik begin echt gek te worden er lijkt geen einde te komen.
Die angst die ik had droom ik nu van want het begin stelde niks voor.
Ik weet niet waar ik moet beginnen.
Ik vind niks leuk meer want overal ben ik constant in me gedachtes bezig altijd het gevoel dat mensen me aankijken en ik wil altijd goed overkomen.
Ik wil helemaal nieteens naar familie want dan voel ik me net zo angstig, onbekenden, vrienden, familie het maakt niet uit. Ik heb altijd die hevige angst. Altijd zitten zenuwachtig te zijn proberen constant iets te doen, bewegen zodat ik niet stil hoef te zitten.
Het lijkt ook alsof mijn brein zo sterk is dat ik steeds meer en meer angsten aanmaak
Ik heb nu ook soms dat als iemand onverwachts naar me kijkt ofzo dat ik een soort paniek stoot krijg en dan gaat me hoofd trillen daar heb ik geen controle over en schaam ik me heel erg voor want dat zal er vast raar uit zien. En het gebeurt juist steeds als ik eraan denk dat ik het wil voorkomen.

Ik drink nu heel vaak voordat iemand langskomt of voor een afspraak bier omdat het me een klein beetje meer ontspannen maakt, ik ben namelijk altijd heeel erg gespannen zonder reden, altijd op scherp staan.
Ik weet dat dit niet goed is want ik onderdruk het dus een beetje. Maar als ik geen bier drink heb ik mezelf helemaal niet onder controle.

Had bijvoorbeeld ook dat ik in de supermarkt liep en ik zag ineens een bekende waar ik langsliep, kreeg een dikke Adrenaline stoot bonzende hart en dan proberen normaal hallo te zeggen. En achteraf zitten piekeren of diegene het aan mij merkte.

Het is zo uitputtend, mijn ouders mijn broer weten van mijn problemen af en proberen me altijd positief te houden maar ik weet ondertussen dat ik gewoon echt niet kan leven zo, alles is stress voor mij in het dagelijkse leven.

Ik weet van mezelf dat ik mezelf niet om het leven zou kunnen brengen want dat kan ik me ouders enzo niet aan doen ben zelf nog nooit een naaste verloren maar weet dat ik daar niet mee zou kunnen leven dus dat wil ik niemand aan doen. Maar ja dat betekent dus dat ik in een constante hel moet leven. Elke uiteinde van de dag lig ik maar op bed te piekeren en probeer ik oplossingen te zoeken.

Best apart ik ben nooit goed in verhalen vertellen maar wat ik nu heb getypt komt allemaal uit mijn hart, ik wil zo graag leven en genieten.