Never again

Hey!

Ik herken dit volledig.
Bij mij is het al 3 jaar geleden stilletjes aan begonnen als een stille sluipschutter. 's Nachts wakker worden in paniek en nat van het transpireren. Ook s' avonds altijd lang wakker liggen en piekeren over de dag en over wat ging komen.

Het gevolg hiervan was een burn out aan m'n 27 jaar ten gevolge van extreme mentale onderdrukking en het leven in overdrive. Ik leefde aan 200km/h en dit vergde m'n lichaam heel veel energie. Gedurende een bepaalde tijd zat ik aan 150% van m'n lichaam wat natuurlijk niet goed is.

Na uiteindelijk ontslag te nemen, viel de extreme druk en spanning weg waardoor dit ongewennig aanvoelde en ik zelf spanning begon te maken om terug op 'normaal te komen', althans wat voor mij normaal was. Op een gegeven moment zat ik in een meeting op m'n nieuw werk en kreeg ik uit het niks een acute hyperventilatie aanval. Hier eindigde ik op spoed omdat ik dacht dat ik een hartaanval kreeg wat dus uiteindelijk niet gebeurde. De diagnose was een paniekaanval en al vlug werd ik naar huis gestuurd na een nacht opgenomen te zijn om alle testen uit te voeren. Deze testen waren zo positief als positief kan zijn. Maar dit klopt in mijn hoofd niet, anders zou ik niet voelen wat ik op dat moment voelde.

De symptomen die ik had was druk op de borst, opgeblazen gevoel, opgejaagd gevoel, veel en kort ademen (chronisch hyperventileren) zonder ik het door had, tintelingen in de handen en benen & het gevoel flauw te vallen en niet meer wakker te komen.

Hierdoor durfde ik niet te gaan slapen uit angst niet meer wakker te komen. Slaappillen hadden geen soelaas aangezien ik hiertegen vocht en uiteindelijk wakker bleef en de dag erop een gigantisch wrak was wat mentaal begon door te wegen.

Uiteindelijk na een bezoek aan de huisdokter doorverwezen geweest naar een relexatie therapeut die begon met me uit te leggen wat het precies was en hoe het in werking trad. Door middel van massage en ademhalingsoefeningen werd de spanning weggenomen. Dit was echter tijdelijk want na enkele dagen kwam de spanning terug. Daarna heb ik contact opgenomen met een psycholoog om de onderliggende problemen aan te pakken in combinatie met medicatie. Dit werkte uitzonderlijk goed en na 8 maanden zat ik terug op 75% van m'n leven als ervoor. 100% hoefde ook niet want het was een beetje te veel.

Alles ging goed tot de Corona crisis. Door die crisis had ik het moeilijk omdat ik dat totaal niet onder controle had. Ikzelf ben redelijk perfectionistisch ingesteld en ben een controlefreak tot en met. Dit zorgde ervoor dat ik zaken ging beginnen controleren tegen de sterren op. Iedere dag temperatuur meten, trap oplopen om te testen op kortademigheid, geur-en smaaktest en noem maar op. Uiteindelijk terug contact opgenomen met psycholoog waar ik wekelijks begon naar toe te gaan in het begin van de corona. Ondertussen is dit terug een maandelijkse afspraak geworden.

Wat mij persoonlijk hielp was het lezen van diverse boeken over het menselijk lichaam. Dit zorgde ervoor dat ik meer controle had op hoe m'n lichaam werkte en vertrouwen terug won. Je moet niet constant denken om te ademen, het gebeurt vanzelf.

Zijn er nog mensen die dit herkennen? het extreem focussen om lichamelijke sensaties? Het willen controleren van alles? Het bang zijn dat je zal stoppen met ademen als je er niet aan denkt?

Grts

L.