Misschien dat mensen met PTSS een vorm van herkenning voelen

Ik kamp nu zes jaar met ptss welke sinds 2018 is gediagnosticeerd. Jeugd met fysiek en mentaal geweld en een relatie die destructief was. Het blijkt dat je je relatie uitzoekt die gerelateerd is aan je ouder, hoe destructief deze relatie ook is. Je voelt je op je “gemak” omdat je weet hoe je hiermee om moet gaan, een liefdevolle relatie is onbekend terrein en dus eng, alsof je het jezelf niet gunt om een liefdevolle relatie te hebben.

Na twee jaar EMDR en schematherapie een ander beeld gekregen van het leven en zal ik niet weer in zo’n relatie komen. Ik hoef niet inhoudelijk in te gaan op de trauma’s en gebeurtenissen, dat is het verleden en wil ik niet boos zijn op mensen. Boos zijn op andere is machteloos en onbereikbaar en zal mij niet helpen om hier bovenop te komen. Wat ik wil delen is het sociale isolement, de eenzaamheid.
Waar ik eerder een goeie baan had, veel vrienden en m’n wintersport die voor mij veel betekende, heb ik nu lichaam die voortdurend is uitgeput met vooral slapeloosheid.
Niemand snapt het, de nare opmerkingen van lieve mensen, mensen die het goed bedoelen maar zo pijnlijk zijn, zelfs de mensen die je heel dichtbij staan. Nooit verwacht dat ik de wens zou krijgen om enkele uurtjes te kunnen werken.

Ik ben bezig met opleidingen tot Life (hsp) coach, voeding en psyche is waar m’n interesse ligt maar probeer maar eens te leren met 2 á 3 uur slaap. Ik zou zo graag mijn ervaringen willen gebruiken om andere te helpen.
Niemand kan ik uitleggen dat ik continu “aan” sta, dat ik leef in een betonnen gevangenis van 50 bij 50 cm waar je niet kunt zitten. 42 jaar en afgekeurd en iedereen weet ervan af en niemand die die hand op je schouder legt of een telefoontje pleegt met ware interesse. Mensen die zeggen dat je je werk moet oppakken of zelfs een persoon die je dicht bijstaat en de woorden in de mond nam: “ptss is voor mensen die uit het leger komen”
De onbegrip is bizar, ik doe waar ik kan vrijwilligerswerk, al is het alleen al om ook mezelf een goed gevoel te geven maar hou het maar eens vol, alles is topsport met een lege accu.

Elk weekend heb ik m’n dochter van nu 9 jaar en elk weekend weet ik niet hoe ik het vol moet houden, het mooiste meisje die alle liefde verdient. Een meisje dat al 4 jaar geen verjaardag heeft gevierd omdat haar vader op is. Die verdriet, die pijn is niet te verkroppen. Ze verdient die verjaardagen, ze verdient een fitte papa.

Uitzichtloos, machteloos met ergens dat overtuigende gevoel dat het goed komt, maar hoe. En begrijp me niet verkeerd, het is niet altijd waardeloos, ik heb zeker wel momenten dat ik erg kan genieten van dingen, want de kleine dingen zoals een geslaagde boswandeling is goud waard.
Maar wat zal het met een mens doen als er iemand is waar je op kan bouwen, waar je alles tegen zeggen kan en dat een persoon luistert met een empathisch vermogen. Het gevoel dat ik niet kan omvallen want ik heb een dochter waar ik voor moet zorgen en ik zou zo graag even willen omvallen en opgevangen worden. Opgevangen met begrip, die zegt, zal ik even de boodschappen doen, zal ik even de stofzuiger door het huis halen, zal ik even iets voor je doen waar ik jouw even in kan ontzien.
Dat stukje, onbegrip, sociale isolement dat is voor mij onbegrijpelijk en hoor ik dit vaker bij mensen met ptss.

Dit wou ik delen en hoop ik dat mensen met ptss dit lezen en die een vorm van herkenning voelen omdat het verhaal bekend voor komt.