Mijn moeder heeft smetvrees

Ik heb geen smetvrees, maar mijn moeder wel. Dat is sinds corona terug komen opzetten en is nu vrij erg geworden. Ze wil niemand meer binnen laten, ook haar kinderen niet. Ze is boos als we in de (voor)tuin komen hallo zeggen, en wil ons niet aanraken, ze blijft op 1,5 meter afstand. Ook van haar kleindochter (mijn dochtertje) van 1 jaar. Ze vit ook op m'n vader als hij wel dichterbij komt. Ze is nu terug naar haar therapeut, en krijgt daar opdrachtjes zoals gaan kijken aan een supermarkt, en met mij gaan wandelen.
Probleem is dat ze dan - weliswaar emotioneel - uitgebreid praat over waar ze niet tegen kan en boos over wordt en wat haar 'grens' over gaat, en dat dat mij enorm kwetst, en ik dat niet kan zeggen tegen haar. Ik probeer te luisteren en begrip te tonen, ik wil haar helpen en steunen, maar tegelijkertijd doet het mij veel pijn dat mijn moeder me niet wil aanraken, me niet wil binnen laten in mijn eigen ouderlijk huis, mijn dochtertje niet meer wil pakken, laat staan oppassen op mijn dochter. Het raakt namelijk ook aan een probleem dat ik altijd al gehad heb met haar, dat zij emotioneel altijd afstand heeft gehouden van ons - haar kinderen (en man). Ze heeft altijd al een groot probleem gehad met intimiteit en fysieke nabijheid, knuffels geven vindt ze vreselijk en heeft ze dus ook nooit gedaan bij haar eigen kinderen. Nu voelt het gewoon alsof zich dat nog eens vertaalt in smetvrees. En het is moeilijk om dan vol begrip naar haar te luisteren terwijl ze op geen enkele manier lijkt te zien of erkennen dat dat ook wel pijnlijk is voor mij. Ik heb het gevoel dat er voor mijn gevoelens geen plaats is. En dat als ik zou zeggen dat het me pijn doet, ik haar alleen maar kwets en 'dieper duw'. En dat is misschien een vaker voorkomend probleem met dit soort dingen, zoals smetvrees? Je kan het de persoon met smetvrees niet kwalijk nemen, en toch voel je je soms boos én afgewezen.