Mijn leven met emetofobie

(Dit verhaal schreef ik ongeveer een jaar geleden, ik zal onderaan een update geven van hoe het nu gaat)

Mijn leven met Emetofobie
 
Hallo allemaal. Ik wil graag mijn verhaal vertellen over mijn leven met Emetofobie. Om te beginnen zal ik even uitleggen wat Emetofobie voor mij is. Emetofobie is eigenlijk een angst voor braken. En naast braken komen er ook veel dingen bij kijken zoals dat andere mensen moeten braken, misselijk zijn of dat je zelf misselijk bent. Het wordt een fobie genoemd omdat het niet alleen een angst is op bepaalde momenten maar het een angst is die eigenlijk continu door je hoofd gaat en dus eigenlijk je leven overneemt.
Ik heb mijn hele leven al last gehad van de angst dat vooral andere mensen ziek zouden worden en zouden moeten braken, maar zelf had ik dit niet altijd door. Onbewust ging ik dingen vermijden en bepaalde dingen heel erg controleren. Zo weet ik nog dat als ik met een groep mensen in de auto moest ik eerst altijd vroeg of iemand eventueel voorin wilde zitten voor eventuele wagenziekte en dit deed ik dan om diegene een soort van in de gaten te houden. Ook als er iemand dichtbij mij ziek was wekte dit veel spanning op.
Tot hier is het voor mij altijd maar een angst geweest die af en toe op trad..
Toen kwam er een moment dat ik mezelf zag veranderen. Het was zomervakantie 2016 en ik merkte dat ik erg vaak moe was, vaak geen zin had in activiteiten, niet vrolijk reageerde naar mijn familie en een beetje terughoudend was. Toevallig was ik net voor de vakantie begonnen met de pil slikken. Ik ging een beetje googelen en ik vond veel negatieve verhalen over de anticonceptiepil maar ik bleef het toch nog even proberen en ik maakte aantekeningen per dag hoe ik mij voelde. Ik werd ook vaker misselijk en werd soms heel boos of verdrietig uit het niets. Naar school gaan was voor mij heel fijn want daar had ik erg veel afleiding en maakte iedereen mij vrolijk, maar zodra het laatste lesuur begon werd ik stiller en voelde ik verdriet op komen, dan fietste ik naar huis en begon ik te huilen op de fiets. Vaak belde ik dan mijn moeder en nam zij op met: “Hee Lieke!”. Ik bleef stil en dan wist mijn moeder al hoe laat het was, ik zat in een, door ons genoemd, “dipje”. Deze dipjes herhaalde zich op een gegeven moment dagelijks. Een tijdje vond ik het erg moeilijk om met mensen te praten over hoe het met mij ging, op school was ik heel vrolijk vanwege de afleiding dus mensen merkte niks aan mij maar ik had het idee dat ik de enige was in mijn omgeving met wie het niet goed ging en praatte er daarom amper over. Na een tijdje rond te hebben gelopen met dipjes besloot ik te stoppen met de pil slikken. Ik merkte dat het wel iets beter met mij ging maar ik was zeker niet de oude Lieke die altijd vrolijk was en overal het beste van probeerde te maken. 3Havo verliep voor mij ook niet vlekkeloos, ik leerde vaak thuis om afleiding te zoeken maar als ik die afleiding niet nodig had dan leerde ik niet. Door alles bij elkaar maakte ik mezelf wijs dat niks goed ging en ik nooit meer de oude vrolijke Lieke zou worden. Ik hield mezelf zo erg vast aan die gedachte dat ik er alleen maar ongelukkiger van werd. In oktober 2016 besloot ik mijn haar kort te knippen wat ik op dat moment helemaal niet mooi vond en dus ook onzeker was over mijn uiterlijk. Het moment waarin ik merkte dat mijn angst voor overgeven zich aan het omzetten was in een fobie was op een zaterdag. Ik ging ’s avonds met mijn beste vriendin naar een wedstrijd van PEC Zwolle en toen ik thuis kwam voelde ik me niet lekker. Ik was in bed gaan liggen en ik trilde alleen maar, ik kreeg mezelf niet warm en ik kreeg een hele gevoelige buik. Vanaf die dag is eigenlijk alles begonnen. Na 4 dagen met een gevoelige buik op bed te hebben gelegen was ik zo’n 6 kilo afgevallen, ik durfde niks meer te eten behalve groente. In deze tijd heb ik mezelf ook heel erg veel dingen wijs gemaakt. Ik moest van mezelf vooral groente eten, ik mocht niks eten waar suiker of vet aan was toegevoegd en ik wilde zo vaak als ik kon sporten. Ook maakte ik voor mezelf veel ritueeltjes, ik begon veel gember thee te drinken en kon op een gegeven moment niet meer zonder, ook als ik me niet lekker voelde raakte ik een beetje in paniek en wilde ik perse frisse lucht hebben en een mandarijntje eten.
Op dit moment van het verhaal heb ik nog nooit hulp gehad. Dit veranderde na een moment dat ik niet snel meer vergeet. Iemand die dicht bij mij staat werd ziek op een vrijdag avond bij mij thuis. Diegene moest toen overgeven en dat zag ik met eigen ogen. Toen gebeurde er iets met me wat heel naar was. Huilend op de bank kon ik niks meer zeggen tegen mijn vader. Hij kwam toen tot de conclusie dat er hulp nodig was. Die zelfde week hebben we een afspraak gemaakt bij de dokter en hebben we besloten om mij aan te melden bij Cognito. Cognito is een Praktijk voor psychologische begeleiding in de Basis of Specialistische GGZ (geestelijke gezondheidszorg). De therapie die ik dan zou gaan volgen is cognitieve gedragstherapie. Mensen die deze therapie volgen die hebben vaak problemen die te maken hebben met angst en om die angsten te vermijden gaan ze zichzelf verkeerde gewoontes aanleren. Ze gaan zichzelf dingen wijsmaken en ze blijven die gewoontes vaak toepassen als het slechter gaat. Met deze therapie proberen ze dit te doorbreken. Ik ging samen met mijn ouders op kennismakingsgesprek en ik probeerde globaal een verhaal te maken van waar ik last van had. Ik vertelde dat ik erg vaak dipjes had en daardoor heel erg vaak verdrietig was en daarnaast ook last had van mijn fobie. Toen hebben we eerst vooral gewerkt aan mijn dipjes. De tijd van mijn dipjes was heel frustrerend. Het was een tijd met erg veel verdriet maar waar het vandaan kwam was echt een raadsel. Ook kreeg ik ze in de wintermaanden dus ik hoopte ergens dat het ook een soort winterdip was. Ik stuurde ook dingen naar vriendinnen zoals: ‘’Het is frustrerend om niet meer het vrolijke en spontane meisje van vroeger te zijn.’’ En dit was ook precies wat mij dwars zat. Het paste totaal niet bij mij om altijd alles onder controle te willen hebben en telkens overal over na te denken en spontane acties te skippen. Vaak deed ik dingen juist heel onverwachts en random maar dat zat er toen voor mij niet in. In deze tijd ging ik ook verhuizen met mijn vader. Mijn vader en moeder zijn gescheiden en mijn vader was toen verhuisd naar Zwolle centrum. Na een aantal jaar daar te hebben gewoond heeft hij besloten om samen met zijn vriendin samen te gaan wonen in Utrecht in een ontzettend leuk en gaaf huis. Om eerlijk te zijn had ik hele tegenstrijdige gedachtes over weggaan uit het huis in Zwolle centrum. Het was een heel mooi huis maar ik merkte wel dat het niet helemaal een thuis was en ik ook bijna niet meer op mijn eigen kamer durfde te slapen door de gebeurtenis die ik hierboven heb benoemd over dat iemand die dichtbij mij stond ziek was geworden. Ik sliep voornamelijk op mijn broer zijn kamer en kon stiekem niet wachten om naar het nieuwe huis te gaan. Ondanks dat ik maar een aantal keer in de maand in Utrecht ben voel ik mij daar al veel meer thuis dan in het oude huis. Toen de warmere maanden er weer aan kwamen ging het veel beter met mijn dipjes en zat ik al iets beter in mijn vel. Mijn vader en zijn vriendin die vertelde aan mijn zus, mijn (stief)broertje en mij dat wij de kans hadden om in de zomervakantie naar Amerika te gaan. Een aantal jaar daarvoor hadden wij Amerika ook al een keer bezocht. Dit was ontzettend gaaf en een van de leukste dingen die ik ooit had gedaan. Het plan was om deze keer naar de VS te gaan maar ook om Canada te bezoeken. Toen het einde van het schooljaar er aan kwam leek het heel goed met mij te gaan en had ik mijn therapie bij Cognito afgerond. De vakantie kwam er aan en dit vond ik nog wel heel spannend, we zouden veel met ze allen in één hotelkamer slapen en ik vond het erg moeilijk om een kamer of bed met iemand te delen. Ik was dus klaar bij Cognito en naar Amerika gaan was eigenlijk een soort test. Op dat moment had ik ook al bijna anderhalf jaar een relatie en diegene met wie ik een relatie had kon zich altijd goed plaatsen in mijn fobie. Hij ging niet mee op vakantie en dat was toen ook nog een tijdje heel lastig voor mij terwijl het natuurlijk helemaal niet gek is dat als je naar Amerika gaat met je familie, je vriendje niet mee kan. Eenmaal in de VS heb ik eigenlijk alleen maar genoten. Wel was ik nog heel erg bezig met wat ik allemaal at. Ik was al een tijdje pescotariër (eet geen vlees, wel vis) en dit was ik ook geworden door mijn fobie, daardoor at ik vooral salades met bijvoorbeeld zalm. Door geen vlees te eten gaf ik mezelf een soort zekerheid dat ik daar in ieder geval niet meer ziek door kon worden. De vakantie in de VS en Canada verliep verder heel goed en was zeker een positieve ervaring. Terug in Nederland begon school weer en ik voelde me eigenlijk heel erg goed. behalve over één ding en dat was mijn relatie. Na een relatie van een jaar en zeven maanden stopte deze hier. Het is natuurlijk sowieso een lastige beslissing maar voor mij was het vooral heel lastig dat hij vanaf het begin had meegekregen wat er met mij aan de hand was en dat ik diegene los moest laten. Aan de andere kant is het wel een goede beslissing geweest omdat ik nu ook wist dat ik problemen zelf op moest gaan lossen en zo werd ik veel zelfstandiger en minder afhankelijk van iemand. Ook vertelde ik vriendinnen nu veel vaker over mijn fobie en die snapten ook steeds meer hoe het allemaal werkte. De laatste maanden van het warme weer ben ik erg veel met vriendinnen geweest en was ik ontzettend gelukkig. Ook leerde ik een jongen kennen waar ik het heel leuk mee had en na een tijdje werd dat ook steeds serieuzer wat ik ergens ook wel lastig vond. Ik wilde niemand van last zijn met mijn problemen en wilde het eigenlijk gewoon zelf oplossen en er verder niemand mee lastig vallen. Ergens ging dit best goed, ik kon vaak mijn verhaal kwijt en daar kon hij dan vaak weer positief op reageren en mij blij maken. En wat vooral belangrijk was, is dat hij niet het idee had dat hij mijn problemen moest oplossen maar mij gewoon vrolijk maakte zodra het nodig was. Toch vertelde ik hem wel wat de situatie was, ik at geen vlees, ik at eigenlijk alleen maar gezonde dingen, ik dronk geen alcohol en ik had soms slaapproblemen. Verder zat ik wel goed in mijn vel en voelde mij ook best gelukkig. Maar ik moest niet vergeten dat er soms ook terugvallen zijn en die kwam er voor mij ook. Nu komt er een erg persoonlijk stukje maar wil het wel delen. Het gaat over een weekend en dit weekend was misschien wel een van de zwaarste en angstigste weekenden die ik heb meegemaakt. Dat weekend vierden we sinterklaas met de familie van mijn moeder. Hele leuke avond gehad en veel gelachen. Die nacht werd ik wakker van een geluid, het geluid dat iemand moest overgeven. Gek genoeg deed ik niks, ik deed mijn ogen open, ik staarde naar het plafond, en ik luisterde eigenlijk gewoon. Ik probeerde alles wat ik geleerd had bij Cognito toe te passen op dat moment en ik deed heel erg mijn best om het gewoon te accepteren. Ik kreeg een appje van mijn moeder (die ook thuis was) of het nog goed met me ging. Sterk appte ik terug dat het prima ging maar vijf minuten later appte ik haar of ze toch bij mij wilde komen liggen. De dag daarna ging ik sinterklaas bij mijn vader vieren in Utrecht. De hele dag voelde ik mij een beetje gespannen omdat ik wist dat ik ’s avonds weer naar Zwolle ging en daar was ook degene die ziek was. Daarnaast moest ik als gevolg van iets wat eerder dat weekend was gebeurd, ’s avonds de morning after pil slikken. En dit was echt het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen. Voor mij voelde het alsof ik expres een pil ging nemen die mij ziek zou maken. De hele nacht heb ik gespannen wakker gelegen hopend dat mijn lichaam mij niet in de steek zou laten. Uiteindelijk ging het naast wat buikpijn eigenlijk prima met me en heb ik dit weekend redelijk achter me proberen te laten. Al was er wel een soort nieuwe angst bij gekomen, ’s nachts wakker worden van bepaalde geluiden die me deden herinneren aan die nacht. De wc deur die werd geopend, iemand die moest hoesten etc. Hierdoor sliep ik elke nacht met oortjes in met muziek en hierdoor sliep ik veel slechter dan normaal. Ook kwam het in die maanden vaak voor dat ik ’s nachts misselijk wakker werd en een paniekaanval kreeg. Het werd voor mij zelfs ‘’normaal’’. Steeds vaker kwamen mijn oude gewoontes terug maar deze keer erger dan dat ze eerder waren. Ik moest van mezelf zo vaak sporten als dat ik er tijd voor had, ik wilde echt geen rare dingen eten en begon zelfs totaal plantaardig te eten, ik wilde geen normale yoghurt meer eten, geen eieren meer, geen kaas meer, niks… In principe at ik alleen brood, groente en ’s avonds dan avondeten zolang het maar gezond was. Ik begon extra te letten op houdbaarheidsdatums, ik wilde liever niet in restaurants eten omdat ik dan geen controle had over de ingrediënten in mijn gerecht, ik dwong mezelf elke avond gember te eten omdat ik wist dat dit hielp tegen misselijkheid, alcohol raakte ik nog steeds met geen vinger aan en ga zo maar door. Met allerlei gedachtes begon ik mezelf totaal gek te maken, ik maakte mezelf dingen wijs en ik was vaker wél bezig met mijn fobie dan dat ik er niet mee bezig was. Bij elke handeling die ik uitvoerde dacht ik na. Het waren nu geen dipjes meer waar ik last van heb maar alleen maar angstige gedachtes die door mijn hoofd gingen. Ook wel ‘’rampgedachtes’’ genoemd. Wat als dit, wat als dat… etc. Ik wilde af van mijn problemen maar had totaal geen zin om weer een proces in te gaan met moeilijke momenten. Dit was een appje die ik toen naar mijn vriend stuurde:
 
‘’Ik voel me echt niet fijn dat ik naar de dokter ga morgen, weet dat er weinig kan gebeuren, maar heb het idee dat morgen het begin wordt van gewoon een kut tijd, kijk i don’t know wat er uit gaat komen maar ik ben al eerder bij therapie geweest voor die dipjes en op lange termijn was het heel fijn omdat ik geen dipjes meer had en bepaalde trucjes had om uit mijn dipjes te komen alleen op korte termijn was het echt een hele moeilijke periode met nog meer dipjes en nog meer huilen en nog meer het idee dat het nooit meer goed zou komen… zit er gewoon echt tegenop dat ik weer hulp moet hebben. Ik zou er gewoon van dromen om gewoon al die problemen niet meer te hebben.’’
 
Na wat afspraken te hebben gehad met de huisarts ben ik weer terug gegaan naar Cognito en dit is de beste beslissing geweest die wij hebben kunnen maken. Ik kreeg een nieuwe psycholoog en voelde mij meteen heel erg op mijn gemak bij haar. (Bij mijn oude psycholoog ook daarentegen) Ik ben alles met haar op een rijtje gaan zetten en gaan zoeken naar wat nou echt mijn zwakke punten waren. Dit deden we aan de hand van een boekje en veel opdrachten. Het werd meer een uitdaging die ik aanging en wat af en toe misschien heel moeilijk zou gaan worden. Elke week schreef ik op of er nare dingen waren gebeurd en wat er toen met mij gebeurde. Toen we een goed overzicht hadden ging ik mijn gedachtes uitdagen door dingen te doen die ik liever niet zou doen. Dit waren dingen zoals: een keertje uitgaan, bij anderen thuis slapen, geen gember eten ’s avonds, ongezondere dingen eten en in een gesloten zaal zitten zoals bij een concert of een bioscoop. Dit was soms heel zwaar en ik zei vaak tegen mezelf dat ik het niet kon en ik alles fout deed. Toch vertelde mijn psycholoog mij elke week weer dat er genoeg dingen waren die heel knap waren wat ik had gedaan en dit gaf mij erg veel vertrouwen. Het gevoel dat ik het kon kwam steeds vaker opzetten. Maar natuurlijk mocht ik niet vergeten dat er nog steeds tegenslagen konden komen. In de zomervakantie van 2018 gingen mijn vader, mijn broertje, vriendin van mijn vader en ik naar IJsland. Ontzettend gaaf natuurlijk! En toch dwaalden er al weken lang gedachtes door mijn hoofd hoe dat dan zou gaan. Reizen met onze eigen camper door een land met mensen die ook gevoelig zijn voor wagenziekte, niet in mijn eigen bed slapen maar in de camper, niet wetende wat ze daar verkopen aan eten en vooral of ze er ook gember verkochten.. Het was voor mij zo ontzettend moeilijk dat ik zelfs wilde overwegen niet meer mee te gaan en op dat moment stonden mijn gedachtes op één en was de ontzettend gave reis voor mij veel minder belangrijk dan mijn fobie. Mijn ouders hebben samen de beslissing voor mij gemaakt dat ik mee ga naar IJsland en ik schaam mij dat ik dit vertel maar huilend heb ik kleren in mijn koffer gegooid en ik deed erg naar tegen mijn ouders. Deze beslissing werd een week voor mijn herkansingen gemaakt en de dag na mijn herkansingen zou ik vertrekken naar IJsland. Ik moest mijn herkansingen knallen om over te gaan naar mijn examenjaar dus ik zette mijn verdriet van mij af, accepteerde het besluit van mijn ouders en ging knallen voor mijn herkansingen. Helaas heb ik deze niet gehaald en betekende dit dat ik zou blijven zitten. Na maanden knokken voor zowel school als voor mijn fobie bleef ik dus zitten maar ergens kon ik dat ook accepteren. De dag van mijn herkansing hoorde ik dat ik het niet haalde, ’s middags even goed gehuild, ’s avonds met papa naar Utrecht gereden en de dag daarna in het vliegtuig gestapt naar IJsland en wat heeft dit mij goed gedaan. Ik had mijn eigen tentje, ik sliep heerlijk, heb genoten van de natuur, de wandelingen, de aparte nieuwe dingen die ik mocht meemaken en fijne mensen om mij heen. Natuurlijk was ik nog steeds bezig met het gezond eten en ik dacht nog steeds veel na maar het was al een stuk draagbaarder dan eerst. Toen begon mijn nieuwe schooljaar ‘’weer’’ in 4havo. Met veel motivatie begon ik het jaar en ik wilde zo graag goede cijfers halen en dit ging allemaal best goed. Ondertussen had ik nog steeds een relatie en dit ging allemaal eigenlijk heel goed en ik was ook heel gelukkig maar toch voelde ik ergens dat ik het alleen moest afmaken ofzo. De laatste dingen op een rijtje zetten, zelf mijn leven even helemaal ordenen en (misschien beetje egoïstisch) me even totaal te richten op hoe ik mij voelde en wat ik nog moest doen om echt weer helemaal gelukkig te kunnen zijn. En daar ga ik dit verhaal nu mee afsluiten, wat moest ik doen om weer helemaal gelukkig te zijn. Eigenlijk alles wat ik mezelf nu ‘’verbood’’ om te doen. We zijn nu weer een paar maanden verder en ik kan nu denk ik wel zeggen dat ik blij ben met mijn leven en dat ik ook zeker heel gelukkig ben. Met genot kan ik een patatje wegwerken en snoep eten, gezellige avondjes met wijntjes vermijd ik ook zeker niet meer en ik mag misschien wel weer wat vaker sporten. Ondanks dat ik drie jaar geleden dacht dat ik nooit meer gelukkig zou worden, dat ik me een slachtoffer voelde van deze fobie en mij afvroeg waarom dit mij nou weer moest overkomen, ben ik na drie jaar knokken wel echt weer het vrolijke spontane meisje van vroeger. Zolang je vecht voor een doel kom je er ooit echt wel, misschien met wat omwegen en tegenvallen maar opgeven heeft nooit zin. Ik heb geleerd om te leven met mijn fobie, en een fobie hebben is zwaar, absoluut, maar ik heb er ook ontzettend veel van geleerd en ben nu alleen maar heel dankbaar dat ik weer gelukkig kan leven. De fobie is er nog, behalve op momenten dat ik echt even geen zin in hem heb (;

Dus, als je dit hele verhaal hebt gelezen, respect. Nu hoe t met mij gaat. Ik ben 18 jaar trouwens. Het gaat eigenlijk super goed met me, er zijn toevallig laatst wat momenten geweest waarin ik weer in contact kwam met dat iemand anders moest overgeven. En ik ben wel angstig en voel me er wel naar door, maar ik kan het wel aan ofzo. Eigenlijk verwachte ik een hele erge paniekaanval te krijgen maar verbaaste me erover dat dit mee viel. Nu moet ik zeggen dat het op t moment zelf nog bijna minder erg leek dan de gevolgen er van. Ga wel weer erg nadenken en doorratelen. Hebben jullie ervaring met emetofobie en een relatie? Hoe gaan jullie hier mee om? Hoe gaat je vriend/vriendin hier mee om?