Mijn angsten stammen al vanuit mijn kindertijd

Hallo allemaal,

Ik ben een vrouw van ruim 43. Ik heb 2 kinderen van 13 en 11 jaar. Alleenstaande moeder met nog goed contact met hun vader.
Mijn angsten stammen al vanuit mijn kindertijd. Nachtmerries, me een "aliën" voelen, gepest worden. Ik kom uit een familie met (zeer) intelligente mensen. Bij mij zat er altijd een "wolk" voor wat ik begreep en kon uiten. "Het zit er wel in,maar het komt er niet uit syndroom" noem ik dat zelf. Jarenlang gedacht dat ik dom was. Ik werd soms ook als het "mongooltje" van het gezin gezien. Mijn ouders zagen wel dat ik heel gevoelig was. Maar zij hadden een slechte relatie en waren zelf niet volwassen genoeg om mij en de andere kinderen gied op te voeden. Daarnaast was er in mijn jeugd sprake van emotionele verwaarlozing, (dreiging van) geweld, misbruik, accute, onverwachtse verhuizing, (ontworteling) en nog meer instabiliteit. Dat alles heeft denk ik mijn angststoornis veroorzaakt. Ik kan me maar amper ontspannen. Heb veel last van angsten en depressies. In mijn hoofd is het nooit rustig. Vanaf mijn 14e ging het niet meer. Gillende angsten en diepe somberheid. Ik ging niet meer naar school en heb mijzelf aangemeld bij de riagg en daarna om opname gevraagd. Sindsdien heel veel diagnoses gehad: van depressieve stoornis tot borderline -waar ze later weer op terug kwamen-, tot angststoornis, adhd en ass. Ik weet ook niet. De waarheid zal wel ergens in het midden liggen. Ik heb heel veel therapieën gevolgd. Op jeugdafdelingen, ambulant, vers training, aandachtstraining, intensieve trauma therapie, cognitieve therapie etc. Nu, bijna 30 jaar na de 1e therapie ben ik er nog steeds bijna dagelijks mee in gevecht. Soms gaat het wat beter. De periode voordat ik kinderen kreeg was de periode dat het het meest rustig was. Ik dacht dat ik het ergste gehad had.... niet dus. En dat ik nu kinderen heb die misschien iets overhouden aan mijn stoornis vreet me op. Schuldgevoel, gevoel altijd tekort te schieten, schaamte etc. En het feit dat ik al meer dan 30 jaar aan het vechten ben en zoooo moe ben van het vechten. Ik zie geen uitweg, geen verbetering. Dat maakt het leven heel zwaar.

Dat wilde ik even kwijt. Misschien zijn er mensen die dit ook hebben. Misschien tips voor een (zoveelste) behandeling... ik ben het aan mijn mooie kinderen verplicht.

Dank voir het lezen en sterkte allemaal.