Mij goed voelen voelt niet goed!

Hallo,

Waar zal ik beginnen....4 jaar geleden heb ik de aller eerste Paniek/Hyperventilatie aanval gehad.
Ik ging de markt op, voor mijn toenmalige vriendin een warmte kussentje zoeken want ze had buikpijn.
Ik liep de Etos binnen en toen begon het, ik zag in een keer alles dubbel en wazig en voelde me iets wat duizelig, het eerste wat in mij opkwam was snel ergens iets zoets te gaan kopen zodat het misschien mijn duizeligheid zou weg nemen.
Ik liep de markt op naar een snoepkraam, voelde me tegelijk nog hetzelfde, kwam bij het kraampje aan en haald 5 euro uit mijn zakken, en legde mijn handen ( waarschijnlijk ongecontroleerd iets te hard ) op de tafel, de mevrouw die mij wilde bedienen, schrok, en rende van mij weg, ik begon toen noodkreten uit te slaan ( soort van schreeuwen en viel een soort van flauw ) ik kwam weer bij zinnen een minuut of 5 later bij de groenteboer en zij, zal ik meteen 112 bellen voor je ? ik zei nee dat hoeft niet mijn huis staat meteen achter dit kraampje.
Ik ging na 20 minuten te hebben gezeten naar binnen en voelde mij plot wel weer wat lekkerder, ik wilde wel wat eten want ik moest gaan werken, ik was totaal niet bezig met wat er allemaal gebeurd was ondanks ik geschrokken was.
Op dat moment dat ik dacht, ik ga iets eten en dadelijk werken begon ik spontaan hard te zweten, en moest in een keer overgeven.
Ik ben meteen na het ziekenhuis gebracht daarna, ben gaan zitten bij de eerste hulp en na wat te hebben gecheckt kreeg ik de uitslag, letter en figuurlijk...meneer dit is een paniek aanval/ hyperventilatie en zit tussen je oren...Ok..gelukkig niks ernstig.

Na deze dag is het alleen maar ergen en regelmatiger geworden...ik kreeg die aanvallen DAGELIJKS... rustig thuis op de bank, met mijn hondje wandelend, met de zoontjes van mijn vriendin in de speeltuin...het maakte niet meer uit wat ik probeerde om mijn rustig te houden of mij op te vrolijken, juist dan werden de aanvallen erger, hoe relaxter de situatie was hoe erger de aanvallen werden.

Ik heb toen mijn doctor benaderd en hem alles uitgelegd, de doctor zei ook meteen, tussen de oren, misschien een vorm van Fibromyalgie....tja...therapie dan maar proberen.. sure why not.

Ben toen doorverwezen naar PsyQ... na de eerste vragenlijst te hebben ingevuld ( bijna 300 vragen ) mocht ik eindelijk met iemand praten, een soort intake...ok...dat leek voor mij al meer dan genoeg als hoe die persoon mij behandelde...maakte continu fouten in het samenvatten van voor mij hele belangrijke levensgebeurtenissen ( verwisselde tot 3x toe de pesoon die ik heb opgegeven die direct naast mij op de bank is gestorven toen ik 10 jaar oud was ... mijn Opa, en elke keer zei zij, ok dus toen je vader dood op je schoot viel toen je 10 was....NEE MIJN OPA en dat tot 3x toe )
Ik was er toen eigenlijk al klaar mee...maar ok...laten wij het op zijn minst nog 1/2x proberen en misschien komt het goed.
Vraag, hoe sta je tegenover medicinale behandeling...?? NEE ik ben anti medicinale behandeling...daar ben ik van mening dat je daarna verslaafd eruit komt van de anti-depresiva...alles wat op " PAM " eindigt maakt je zo verslaafd als het maar zijn kan.


De tweede Afspraak was eigenlijk niet veel beter, weer een vragenlijst en toen 2-5 minuten nam ze de vragenlijst met mij door en thats it...sorry om vragenlijsten elke keer in te vullen ben ik niet hier...ik heb toen meteen de behandeling stopgezet.

Ik ben zelf veel maar gaan nadenken en heb gekozen voor, alles wat stimulerend is..LATEN...geen koffie vanwege de cafeïne, geen Thee vanwege de Theïne, geen alcohol.
Meer bewegen zoals sporten/fietsen en proberen mij op rustgevende dingen te fixeren en concentreren.

Jammer genoeg werd het alleen maar NOG erger :-( !!!

Als ik ging wandelen met mijn hond, was het net of er continu iets aan mij voorbij vloog, een soort zwarte schaduw, soms ook of iemand mij een harde klap geeft...ik wist niet wat ik daarvan moest denken en begon soms spontaan te huilen.

Ik kreeg ook zwaardere paniek aanvallen tijdens het wandelen waarbij ik noodgedwongen moest gaan liggen, ik wist niet hoe of waar want ik had mijn hondje bij mij...ik koos alsnog in de verwarde situatie ervoor om tussen de bosjes te gaan liggen en lag da ruim een uur.

Langzaam kwam ik weer bij en ben gaan lopen direct richting huis..heb het mijn vriendin gezegd maar die deed vrij laconiek erover....mmmm..ok die snapt of neemt het dus niet serieus.

Daarna de eerst volgende aanval was weer SUPER heftig, rustig thuis op de bank, kinderen waren bij hun vader, ik was alleen met mijn vriendin, het was weekend...dus lekker RELAXED WEEKENDJE toch...BAM...hoge hartslag en ik dacht ownee...ik had het gevoel continu op de bank rond te draaien en vroeg mijn vriendin 112 te bellen....dat is niet nodig...dit is zo weg....zei ze al Facebookend naast mij op de bank.
Toen werd het nog erger...ik dacht geen hulp te kunnen krijgen en wist wat naast mij zit is alles behalve helpend...ik dacht niet meer te kunnen praten...nam mijn telefoon op een of andere manier..en belde mijn vader op...daarna kreeg ik nog maar heel weinig mee tot aan het ziekenhuis toen ik weer beter bij zinnen kwam...meneer u mag naar huis...alles is goed.

Eenmaal thuis...zat ik met de vraag...raar...ben gezond zeggen ze, maar toch leek het alsof ik dood ging...ach zit tussen m'n oren..shit happens...ok

De kleine lichtere aanvallen gingen wel alsmaar door...wandelend...op het werk en op de fiets...net alsof je heel hard remt met je voorrem en voorover valt..best eng was dat.

Kort daarna kreeg ik alweer de 3de erg heftige aanval..weer was het weekend, weer was ik alleen met mijn vriendin...en ik was boven mijn eigen omkleden want we zouden een drankje gaan drinken in het centrum.
Tja waarom ook...hier heb je je volgende aanval..happy weekend.
Weer die hartslag maar nu..leek het continu of ik uit mijn lichaam trat...alsof ik van boven op mijn eigen lichaam keek..het leek alsof ik dood was en zag mijn hondje raar bewegen en kijken...ik vloog ( leek het op ) naar mijn hondje maar die leek bang voor mij...ik roepte hem maar hij verstopte zich...ik begon te schreeuwen naar mijn vriendin maar die kwam alsmaar niet...ik lag te draaien /vliegen....oplossing die ik dacht te hebben..ogen dicht...AMEN. Deze aanval zo met hartkloppingen duurde ook een uur denk ik.

De volgende ochtend werd ik wakker met super pijn op mijn borst..dat heb ik overigens elke keer na zon aanval.

De 4de heftige aanval was bij mijn vriendin thuis...zei was werken ( 's avonds in hotel ) haar kindjes lagen boven te slapen en ik ging een potje voetbal kijken...lekker rustig avondje....mmmm... nee mag niet!!!
Bam hartkloppingen en ik dacht weet je wat..nu het nog kan neem ik een aspirientje ( dat zou volgens de dokter kunnen helpen want maakt het bloed wat dunner dus voor de doorstroming )
Dat was een hele grote fout!!!
Het aspirientje " LEEK " te blijven hangen in mijn keel en leek net alsof ik aan het stikken was!
Daarna leek het net alsof het aspirientje heel langzaam ( SNIJDEND GEVOEL ) naar beneden ging en dan weer na boven en daarna weer naar beneden , en dit wel een uur lang.
Ik moest ook elke 2 minuten na de wc want moest overgeven en wilde overgeven zodat het eruit ging...MAAR er kwam maar niks uit...maar het gevoel ging ook niet weg..ik was in zware paniek...wist niet wat te doen en heb alsnog gelukkig 112 kunnen bellen toen het mij IETSJES beter ging, na ' ik denk " 5 minuten aan de lijn te hebben gehangen zeiden ze mij ook, meneer dankjewel voor het belletje, het zit tussen je oren.
Daarna...bleef ik nog wel wat aanvalletjes krijgen maar hele lichte....mmmm....raar....maar ok.

Weet je wat...ik begon de iets zwaardere aanvallen zelfs te missen...dit geloofd niemand mij natuurlijk.
Ik heb mijn dokter ook toen gezegd... en hoe raar dit ook klinkt.

IK VOEL ME GOED..MAAR MIJ GOED VOELEN VOELD NIET GOED.