Kort door de bocht ben ik bang voor de toekomst

Hallo iedereen,

Graag deel ik ook even mijn eigen verhaal met jullie.

Al van kinds af aan voel ik me anders. Nooit kon ik erg goed definiëren wat het was. Pas halverwege mijn puberteit merkte ik wel wat signalen op. Ik was angstig van de sportlessen op school, van de indrukken van mensen, van mijn toekomst.

Erg lang heb ik dit voor mezelf kunnen houden. Verstopt achter een masker trachtte ik te participeren in de samenleving. Ik studeerde me te pletter. Ik ontwikkelde faalangst en legde me onmogelijke eisen op. Dat werd later pijnlijk duidelijk.

Toen ik 16 was werd mijn moeder ziek, kanker. In het voorjaar van 2020 overleed ze dan ook en bleef ik alleen achter. Na 8 maanden me teruggetrokken te hebben begon ik een nieuwe studie. Opnieuw heb ik mezelf kapotgewerkt en is mijn mentale gezondheid verder achteruitgegaan.

Heel kort door de bocht ben ik bang voor de toekomst. Ik ben bang voor sociale contacten. Ik ben mentaal te kapot om te studeren of te werken. En zelfs mocht dat niet het geval zijn, zou ik te angstig zijn om hier aan te beginnen.

Ik zit met de handen in het haar. Binnenkort moet ik voor het eerst naar een psychiater aangezien eerdere pogingen van de huisarts wat betreft antidepressiva niet aansloegen.