Ineens voelde ik mij in een winkel duizelig worden

Ik weet het nog mijn allereerste aanval 15 jaar geleden .. samen met mijn man was ik een weekend weg en ineens voelde ik mij in een winkel duizelig worden. Het maakte me angstig, wat was dit en waar kwam het ineens vandaan. Even later besteedde ik er geen aandacht meer aan.
Steeds vaker kwamen deze duizelingen voor , vaak als ik slecht geslapen had en in de weken voor mijn menstruatie. Ondertussen ging ik door de molen in het ziekenhuis. De aanvallen namen namelijk toe, de lichte duizeligheid werd carouselduizeligheid en uiteindelijk kwamen er steeds meer fysieke klachten bij zoals vreselijke hoofdpijn en overgeven.
Ik ben bij de neuroloog, longarts, KNO-arts geweest en zelfs in het AMC voor een evenwichtsonderzoek. Ook verschillende CT scans van mijn hoofd gehad. Een aantal jaren geleden merkte ik dat ik ook steeds angstiger werd om een aanval te krijgen. Ik had er een angststoornis bij ontwikkelt, overal waar ik kwam en nog steeds kom voel ik me angstig worden. Mijn ademhaling schiet omhoog, mijn mond, kaak en spieren raken gespannen mijn lichaam schiet volledig in de stres. Zo vreselijk bang om duizelig te worden en te moeten overgeven midden op straat. Al zo vaak heeft mijn vader, mijn man, mijn zus mij ergens op moeten halen.
ik heb veel hulp gehad van een psycholoog, de SOLK therapie gevolgd , fysio voor de nek en rug , fysio voor de ademhaling en allerlei alternatieve therapieën. Maar ik ben nog niet veel verder. medicatie heb ik ook geprobeerd, de ellende die ik toen meemaakte wil ik eigenlijk nooit meer meemaken. De angsten namen alleen maar toe, de nachten waren een hel ( er kwamen elke nacht spinnen uit mijn plafond) en die afschuwelijke hartkloppingen.

Ik heb 2 jaar in de ziektewet gezeten, ik probeer op dit moment weer een groot deel van mijn uren te werken, we zijn ook bezig met een betermelding.
Maar .. eigenlijk gaat het helemaal niet goed! Ik ben niks opgeschoten en voel me op dit moment net zo als dat ik 2 jaar geleden uit ging. Ik heb het idee dat ik in een depressie raak omdat ik maar niet van deze afschuwelijke klachten afkom. Naar de supermarkt, met mijn kids naar de dierentuin, een dagje op mijn werk, een dagje winkelen met mijn zoon, op verjaardag tussen de hard pratende mensen.. Ik doe het wel maar ik ben wazig aanwezig en word regelmatig overvallen door angstgevoelens en duizelingen.
Ik praat er met weinig mensen over, je wilt ook gewoon eens zeggen dat het wel goed met je gaat en dat je stappen hebt gemaakt. Maar de werkelijkheid ligt heel anders..
De enige met wie ik praat is met de psycholoog , daar werken we aan de angst. Maar ik zie geen groei, sterker nog ik zie alleen maar toename van angst.
Mijn man zegt dat ik gewoon door moet gaan en mijn angst opzij moet zetten. Dat probeer ik echt waar maar dan zie ik mezelf weer spugend en duizelig in de dierentuin of thuis ik bed en dan voel ik me weer diep ongelukkig.

Ik zit nu op een punt dat ik het even niet meer weet, soms vind ik het te groot waar ik elke dag mee moet leven. Mezelf iets aandoen zou ik denk ik niet doen, ik wil mijn kindjes zien opgroeien en de mensen om me heen geen pijn doen. Maar wat zou ik graag een maand slapen, wakker worden zonder zorgen en eindelijk weer eens de vrouw zijn die ik ooit was Zelfverzekerd, stralend en overal voor in..

Het is fijn om alles even op papier te zetten. Dat alleen al lucht best even op. Sterkte allemaal, ik denk dat deze problemen zwaar onderschat en vaak onbegrepen worden.