Ik zit in een moeilijke situatie

Hoi iedereen

Ik zit in een moeilijke situatie. Bijna 10 jaar heb ik last van een angststoornis. Die angsten sluimerden altijd al, maar sinds 10 jaar geleden gaan ze gepaard met paniekaanvallen. Eerst wist ik niet wat er me overkwam, dus panikeerde ik nog veel meer. Toen ik helemaal op was, elke ochtend huilend en trillend wakker werd en het huis bijna niet meer durfde verlaten, stapte ik naar een psycholoog die me uitlegde wat er met me gebeurde als ik paniek en angst ervaarde. Het hielp om alles te begrijpen, maar ik wist niet hoe ik het onder controle moest houden.

Eerst schreef de huisdokter me medicatie voor en ging het beter. Maar ik voelde me nog altijd niet stabiel en had vaak heel negatieve en donkere gedachtes. Ik was futloos, zag het nut van heel veel dingen niet (tot ik me afvroeg waarom ik eigenlijk besta en ik daarover panikeerde) en neerslachtig. Tot ik enkele jaren terug bij een psychiater terechtkwam die op zoek ging naar de juiste medicatie. Uiteindelijk hielp die me supergoed en ben ik tot op de dag van vandaag heel stabiel! Ik ben gelukkig en natuurlijk heb ik mindere dagen, maar helemaal niet meer zoals het geweest is ... Vooral op reis gaan, maakt me heel bang. Change of scenery ... Ik doe het wel, ik forceer me om het te doen, omdat ik ook geniet op reis, maar reizen gaat gepaard met angst en paniekmomenten. Ik weet niet of ik ooit buiten Europa zal raken, maar dat zien we dan wel weer ...

Na vele jaren bindingsangst ben ik nu samen met iemand. Ik vond het moeilijk om iemand anders weer invloed op mij en m'n gevoelens te laten hebben. Alles gaat goed tussen ons, geregeld heb ik wel een stressdag waarop ik me afvraag of ik wel in een relatie moet zitten en of ik niet beter alleen zou zijn etc. Maar ik weet dat ik echt kies voor hem en hem niet kwijt wil raken. Hij geeft me mijn ruimte en mijn tijd die ik nodig heb en is begripvol. Ik heb wel altijd de neiging als ik me slecht voel om het op hem te steken, maar gelukkig wéét ik dat ik die neiging heb en wéét ik dat het niet echt zo is dat het zijn aanwezigheid in mijn leven is die me doet stressen of panikeren.

Nu is het moment aangebroken om te gaan samenwonen. Dat idee geeft me op zich al stress. Daarnaast ben ik midden in de 30 en wil ik graag kindjes, mijn vriend ook. Daarvoor zal ik hoogstwaarschijnlijk mijn medicatie moeten stoppen, ofwel overschakelen op een andere soort. Het zwanger zijn zelf zie ik helemaal niet zitten, want de angst/paniek zit in de genen en mijn tantes hadden zelf heel moeilijke zwangerschappen op mentaal vlak. Na de zwangerschap komt de baby, die ik zeker doodgraag zal zien en waar ik heel dankbaar voor zal zijn, maar dat brengt veel veranderingen en vermoeidheid met zich mee. En veranderingen heb ik niet graag. Die bezorgen me, jawel, angst. Vermoeidheid maakt alles ook erger. Nu, ik moet daardoor als ik kindjes wil. En ik heb het ervoor over.

Het samenwonen is nu op dit moment de moeilijkheid. Ik wil in mijn vertrouwde omgeving gaan samenwonen, in het huis waar ik nu woon, om die eerste grote veranderingen door te maken: samen leven met iemand, medicatie afbouwen, zwanger proberen te worden, de zwangerschap zelf en het eerste jaar met een baby. Waar ik woon, woont ook mijn familie. Dat geeft me een gevoel van rust: als er iets is, weet ik dat zij alles laten vallen om er te zijn. Mijn vriend wil dat echter niet en wil gaan wonen in het huis waar hij nu woont. Het is niet ver van mij, slechts 15 à 20 minuutjes met de auto. Maar het idee om dat alles te beleven in een vreemde omgeving, maakt me superbang. Ik pieker er al maanden over en kan er vaak niet door slapen. Als ik me er angstig over voel en me dan inbeeld dat ik bv. zwanger zou zijn, krijg ik een paniekaanval en wil ik al helemaal die toekomst niet meer. Natuurlijk als ik weer rustig ben, wil ik het wel. Maar hoe het verder moet, heb ik geen antwoord op.