Ik voel me heel alleen erin staan en heel onbegrepen

Ik begrijp je.... ik voel me ook onbegrepen. Vooral idd de woorden. “Gewoon” niet eraan denken of “gewoon” doen! Of je er “gewoon” over heen zetten en “gewoon” aan andere dingen denken..... dat alles neemt nooit het gevoel in je lijf weg! Je weet zelf ook wel dat het achterlijk is om angstig te zijn voor bepaalde dingen. Maar ja dat is nu net iets wat “gewoon” gebeurd en we geen controle over hebben! Het is heel erg.... om je zo te moeten voelen dag in dag uit..... overleven .... en dan ook nog eens te moeten dealen met mensen die er niks van begrijpen 😞

Als iemand griep heeft, begrijpt iedereen waarom je koorts hebt of zweet. Als je een angststoornis hebt en angstig bent voor iets banaals dan kunnen buitenstaanders dan niet tot minder verstaan. Op dat vlak heb ik tot nog toe geluk gehad.

Heel herkenbaar. Negatieve gedachten zijn heel naar en veroorzaken die angst. Soms is angst er al en lijkt het automatisch.
We zouden elkaar als lotgenoten moeten ontmoeten ipv alleen hier schrijven
Wat denk je?

Klopt Mieschelle, veel mensen snappen het niet, ik voel mij vooral in de situatie waarin we nu allemaal zitten (Corona tijd) ook onbegrepen. Ik weet ook wel dat als die ander het niet heeft het ook niet echt kan begrijpen. Wat ik wil zeggen is, ik snap je, je staat niet alleen.

hoi hoi....

Wat een ontzettend bekent verhaal in grote lijnen zou het zo mijn verhaal kunnen zijn! Ik ben nu 30 en mijn angst/paniek is ook begonnen door ooit een slechte ervaring met blowen... ik heb sinds die tijd goede en slechte tijden gehad! In de tussen tijd veel gebeurt kindjes gekregen na een ziekte bed van 5.5 maanden mijn "bonus papa" verloren aan kanker.. en in die tusse tijd nog een aantal dierbaren. En heel veel ellende te hebben gekent. Ben ik nu 1.5 jaar geleden voor de 3e keer mama geworden en op de zelfde dag mijn biologische vader verloren.. En kamp sinds Juni weer met vreselijke angstaanvallen en nare pieker gedachtes afgelopen maandag intake psycholoog gehad!! Hoop dat hij me kan helpen.. zou graag met je in contact komen.. je kunt me eventueel vinden op fb Kelly Love als je eens wilt kletsen!!

Veel liefs en een knuffel

hey hallo, het is erg moeilijk, maar weet zeker dat je het kan, en ja ik ben ook geweest waar jij nu bent, wat ik je nu zeg ik misschien heel stom, maar accepteer dat je dit heb, stop met vechten, en laat maar gebeuren, je gaat niet dood, en ja we denken van wel.
Als je last gaat krijgen, en je zegt tegen je zelf, nou angst kom maar op, ik ben niet bang van jou, en je let goed op je ademhaling, weet ik zeker dat de angst af neemt, probeer het, het helpt, groetjes Dennis

Ik kan niet stoppen met huilen voel het zelfde

Ik herken me in jou verhaal. Alsof ik het zelf heb geschreven. Ik voel precies hetzelfde. Ik weet eerlijk gezegd soms niet goed hoe het nu verder moet. Heb jij werk? Ik niet, en daar voel ik me helemaal niet goed bij. Ik voel me onvolwassen, onverantwoordelijk. Maar ik weet niet wat ik moet doen om te veranderen.

Ik zie af en toe een vriendin, maar dat kost veel energie. Heel veel energie. Zoveel dat ik het vaak niet meer leuk vindt.

Ik heb verschillende keren therapie gevolgd, maar dat heeft de angst niet weggenomen.

Ik herken me volledig in jouw verhaal. Het idee dat iemand iets van me verwacht en ik leuk mee moet doen. Ik kan niet genieten, zit gevangen in de angst. Dat je moet leven en alles wat daarbij hoort. Als ik weet dat ik met iemand moet afspreken ben ik volledig ontregeld. Ik doe me sterk voor, maar van binnen blokkeert alles. Het is slopend. Nu al 6 jaar. Werken lukt me al jaren niet meer. Heftige jeugdtrauma's die zich dagelijks aan me opdringen. Ik ben de hele dag benauwd en kortademig. Hoe kom ik hier uit? Niet meer schaamteloos kunnen genieten van wie ik ben. Muurvast in één grote mindfuck. Ik heb mijn eetprobleem (ook een mindfuck) destijds overwonnen, dus ik weet dat het met deze angststoornis ook moet kunnen lukken. Ik heb alleen de sleutel nog niet gevonden. Zó frustrerend. Ik ga door en hoop dat ik ooit weer een normaal mens mag worden. Veel sterkte voor iedereen, als je het niet hebt weet je niet wat voor hel het is.

Ik begrijp je wel.heb hetzelfde.het is vreselijk.en niemand die je begrijpt.Ik heb angsten.paniek.straatvrees.En pieker heel veel..en 4uur in de nacht ben ik klaar wakker en kom niet meer in slaap vreselijk.ook ben ik 22kg afgevallen door alle stress angst.ik ben aan het afbouwen van sertraline..dat slik ik nu 1 jaar maar helpt niet..en dan over op andere medicatie .Ook heb ik geen interesse meer om wat te doen aan mijzelf en in huis ook niet..Ook ben ik 3 maanden opgenomen geweest..maar was waardeloos.kreeg amper hulp..en je moest je maar zelf vermaken in die kliniek.ik ben er nog slechter uitgekomen dan dat ik er in ging.

Zo herkenbaar 💔. Killing is het. Het is ook zo moeilijk uit te leggen. Alsof de hele wereld met poppetjes doorgaat en jij doet niet meer mee. Iedere dag is het overleven, keihard vechten, het gevoel van angst in je lijf en je niet waarom je angstig ben, maakt je gek. Het idee dat je niet weet of het ooit nog overgaat... zelf slik ik nu een aantal jaren escitalopram. En ja, er zijn absoluut bijwerkingen, maar het was geen keuze. Ik kan weer een moeder voor mijn kinderen zijn, ik kan weer werken, weer dingen doen en daar ben ik dankbaar voor 🙏.

ik kan me hier zo in vinden, snap zelf mezelf soms ook niet eens meer. soms voel ik me soms zo vervreemd voor alles en ik probeer maar oplossingen te vinden maar die teleurstelling van geen oplossing vinden maakt het dan soms alleen maar erger en hopelozer

Het is herkenbaar in bepaalde vlakken, ik vermoed dat er best wel veel mensen die dezelfde strijd aangaan en ja dat is vermoeiend. Voor mij werkt het soms om dingen te gaan relativeren, andere momenten helpt het mij om te kijken naar dingen waar de meeste mensen gewoon voorbijlopen. Maar het neemt de gevoelens en de gedachtes niet weg, mensen hebben vaak makkelijk erover praten en zelf heb ik er ook geen antwoord op. De pieken en de dalen die herken ik in mezelf ook, als ik heel eerlijk ben zit ik er op dit moment ook in. Mijn hoofd is een chaos en hoewel ik nog wel eens geniet van de kleine dingen, overheersen de negatieve gevoelens erg. Ergens is het ook mijn fout, elke keer als ik hulp nodig heb dan lukt het mij niet om zelf te bellen en op momenten dat ik dan een afspraak heb staan en ik zit in deze spiraal dan lukt het mij niet om er woorden aan te geven. Alleen dat al zorgt bij mij al voor veel frustraties, omdat ik mijn verhaal wel wil delen en ook verder wil komen als waar ik nu sta. Helaas is er geen simpele oplossing voor, maar weet dat je niet de enige bent.

Ik snap het heb het begint als s morgens

Fijn om deze verhalen te kunnen lezen. Ik heb ook heel veel last van frustratie omdat ik in contact met anderen vaak het gevoel heb dat ik de minste ben. En waarom dat is weet ik niet, heel vervelend dat het lijkt alsof je dit niet zelf kunt sturen. Ik hoop er toch nog wel wat op te kunnen vinden.

Ik weet hoe je voelt, verschikkelijk en het lijkt steeds erger te worden. Je voelt je heel alleen en het lijkt nooit meer goed te komen.

Dat er verband is tussen psyche en darmen voel ik al jaren. Met obstipatie dagen voel ik mij slechter. Na een goede stoelgang voel ik mij echt beter.
Ik ga nu probiotica proberen!

Ik heb hetzelfde je word er gek van

Ik heb dit ook ben zelfs bij mijn ma niet kunnen gaan in het woonzorgcentrum. Altijd maar wegsteken en zeggen dat het goed gaat.Ik begrijp je heel goed.Ook een relatie van drie jaar beëindigd met een vrouw die dat niet begreep. Zij kan werken en ik kan dat niet meer aan. Is ook verwerken nu.

Stuur eens naar mij weet niet vanwaar je bent Linda heb hetzelfde probleem

Hallo mieschelle,

Ik heb net een andere probleem, ik reageer vaak met huilen bij een gesprek of iets wat me dwaars zit. Wat heel vervelend is me hele leven al die tegen me zeggen wat is er aan de hand ? Terwijl ik dat vaak ook niet weet. Ik gooi het vaak op spanning. Maar nu denk ik dat er lichamelijk iets mis is. Want hoe fitter ik word hoe minder ik het heb en hoe minder fit ik ben hoe meer last ik er van heb . Maar het niet begrepen voelen dat heb ik al me hele leven inderdaad. Zelfs me moeder overanalseert de boel vaak als ik huilend aan de telefoon hang. En waar ik op dat moment geen verweer voor heb omdat ik dan in een redactionele emotie ben dus ja kwetsbare moment waarin alles naar boven komt. En ze wil dan weten waaraan ik dan denk. Maar eigenlijk nergens aan en eigenlijk wil ik gewoon het kunnen zeggen maarvaak komt er een brok in de keel. Therapie helpt miss gewoon praten altijd leuk. Maar helpt niet met me probleem. Ja het zal wel stress zijn. Pfff ja krijg stress van al die mensen die me niet begrijpen. Tjonge nee ik begrijp je volkomen. Want im ben mijn eigen een vrolijke meid. Alleen dat huilen doet mensen denken dat ik een geestelijke probleem geeft terwijl ik na zoveel jaren overtuigd ben dat het een lichamelijke probleem is. Zo frustrerend dat zelfs je ouders soms je gewoon niet begrijpen. Ben al in de 30maar kamp er nog steeds mee. En wordt er moe van.

Groetjes Naomi

Begrijp ook helemaal wat jullie beschrijven.zelf ook al maanden last van angsten.vind het moeilijk mezelf groot te houden voor andere.wel lang gedaan maar dat lukt me niet meer.het is zn akelig gevoel.gewoon doen,gewoon aan leuke dingen denken.hoor ik ook zovaak. Maar niemand begrijpt wat voor gevoel dat geeft.het is niet gewoon.niet voor ons igg
Als de zenuwen door je lijf gieren.
Hoop er van te genezen en weer vollop te kunnen genieten. Dat gun ik iedereen

Hi Michelle , ik ben benieuwd hoe het nu met je gaat?

Ik herken het helemaal.maar hoe kom je er vanaf?

Mijn vrouw heeft dit ook in heel veel verhalen herkenbaar zou haar zo graag helpen en sta radeloos .Wil haar niet verliezen .
Medicatie ,psycholoog ,psychiater ,niks helpt en duurt mega lange wachtlijsten .
Zou er mij iemand een goed advies kunnen alvast bedankt en Sterkte lieve mensen mvg

Mijn dochter van 17 jaar kampt hier ook mee. Het is zo moeilijk te begrijpen. Ik wil haar helpen maar al 3 jaar is het gaande en het wordt alleen maar erger omdat ze steeds meer paniekaanvallen heeft en daardoor ook steeds meer mensen zien dat ze problemen heeft. En idd wordt er veel gezegd dat ze wel mooi en lief is. Maar dat helpt niet. Ik ben radeloos, mijn dochter waar ik zo veel van hou voelt zich zo ongelukkig. 🥹

Hoi ik ken het inderdaad.
Mensen die het niet hebben die zullen het ook nooit begrijpen. Angst voor de tandarts angst voor spinnen ect zijn allemaal angsten die mensen begrijpen.
Mensen met één angst stoornis die krijgen acute angst uit het niets en daar kun je je niet op voorbereiden. Mensen die zeggen zet je eroverheen die snappen dus totaal niet wat het inhoud. Ik ben gestopt met het uitleggen aan mensen die er niks van snappen.
Zelfs mijn partner weet niet wat het inhoud en zegt dat ik me aan stel.

Ik ben schizo-affectief, heb zelf jarenlang strijd gehad om mn sociale fobie te overwinnen. Die gaat nooit weg, het zit te diep, het is angst voor de medemens en dit kan heel breed uitgelegd worden.
Ik heb wel een oplossing gevonden, door de jaren heen: iedereen op straat negeren of geen acht op slaan, alsof ze ruis zijn.
Als ik teveel pieker helpt bij mij een weekje Lorazepam, max 1mg per dag. Via de huisarts overigens.
Iedereen succes. Verzin je eigen 'trucjes'.