Ik tel de dagen af dat ik mag vertrekken

Mijn verhaal?
Ik weet het niet precies.
'Perfecte opvoeding' gehad zei mijn vader altijd. Slecht was het idd niet. Wel veel met macht.....we denken nu dat hij narcistisch is. Zachte, lieve zelf ernstig beschadigde moeder die niet wist hoe ze liefde kon geven. Gelukkig getrouwd, 20 jaar. Twee lieve kinderen jong volwassen. Ongeveer 15 jaar geleden ineens depresief. Poging, opnames, isoleer, kortom een hel. Veroorzaakt door mijzelf, zo voelt het. Toen kwamen ineens de herbelevingen, na een heftige actie van 5 verplegers naar de isoleer gebracht en uitgekleed met geweld omdat ik zo tegenstribbelde. En sindsdien zijn ze niet meer weg. Heb al jaren een hele fijne therapeute maar ik durf zelf niet verder. Alles wat ik doe mislukt. EMDR- mislukt. Durf geen skills aan te leren, want dan moet ik het zonder dissociatie overleven. Dat durf ik echt niet. Heb zo veel om voor te leven. Echt lieve zorgzame man, twee lieve kinderen, geweldige woonsituatie, fijne vrienden. En toch tel ik de dagen af dat ik mag vertrekken. Ik mag nu nog niet vertrekken, ik moet het nog volhouden voor mijn kinderen, die heel erg aan mij hangen. Maar het leven voelt zo zwaar, ik ben zo moe door de herbelevingen, het slechte slapen, de angsten, de psychotische verschijnselen die ik door de angsten en vermoeidheid krijg bij tijd en wijle. Dus elke maand is weer een maand. Maar ik weet dat ik het een keer niet meer kan rekken en dan stap ik eruit. Maar de gedachte wat ik mijn man en twee kinderen dan aandoe is bijna onverdragelijk. Dus,...tijdrekken.