Ik moet per se de trigger vinden

Ik (14 jaar, 3 havo) heb al sinds 3 jaar last van paniekaanvallen. Soms meerdere per dag, maar soms ook periodes helemaal geen. Erover praten durfde ik nooit, ik schaamde me heel erg voor de paniekaanvallen. Hulp vragen durfde ik al helemaal niet. Ik doe alles om controle te behouden en als ik hulp zou vragen, voelt het als falen. Ik weet dat ik dat niet doe, maar ergens is er een gedachte die zegt dat ik het absoluut niet kan vertellen.

Totdat ik tijdens een geschiedenis toets een onvoldoende haalde. Mijn docent nam me apart en vroeg waarom ik zo weinig had opgeschreven. Ik legde uit dat ik tijdens de toets een paniekaanval kreeg en dat ik die tijdens het leren ook wel vaker had. Op dat moment wilde ik het gewoon even kwijt, meer niet. Ik wilde geen hulp, alleen één klein gesprekje. Mijn docent heeft me toch doorgestuurd naar iemand anders zodat ik hiervoor hulp kon krijgen. (al heeft het 2 maanden geduurd voordat ik überhaupt met iemand kon praten.)

Nu loop ik bij een 'vertrouwenspersoon' op school, voor hoevere zij te vertrouwen is. We kijken nu waar de paniekaanvallen vandaan komen, maar na een lange tijd praten weet ik het nog steeds niet. Ik weet dat is faalangst heb en dat ze daardoor ontstaan, maar wat nou die echte trigger is, kan ik niet vinden. Ik heb het gevoel dat mijn leven gebaseerd is op goede cijfers halen al weet ik dat dat niet realistisch is. Het maakt uiteindelijk niet uit of ik nou een keer lager als een zesje haal. Mijn vraag is nu, is hier iemand die hetzelfde probleem heeft/heeft gehad en uiteindelijk toch achter hun trigger is gekomen? Zo ja, hoe dan? Mijn vertrouwenspersoon blijft er maar op doorrammen dat ik perse de trigger moet vinden.

Groetjes!