Ik leef vanaf mijn ongeluk 22 april 2013 24/7 met stress

Het volgende is mij overkomen. Op 22 april 2013 heb ik een zeer ernstig motorongeval gehad. Ik was bijna 3 liter bloed kwijt en heb het wonder boven wonder overleeft. Mijn linkeronderbeen lag opgeklapt tegen mijn bovenbeen aan en mijn rechterbeen was ook volledig verbrijzeld. Ik heb de eerste 2 jaar alleen maar platgelegen en was hulpbehoevend. Omdat ik dermate veel medicatie slikte (morfine 80 mg, en oxazepam) ben ik daar lichamelijk afhankelijk van geworden. Maar mijn gedrag was voor mijn gezin dermate slecht dat mijn ex partner het met mij niet meer vol kon houden. Ik heb toen een crisisopname gehad en terwijl ik in die kliniek zat is mijn ex partner langsgekomen en heeft daar in die kliniek een punt achter de relatie gezet.
Gevolg ik was in 1 klap niet alleen maar meer lichamelijk ziek maar ook geestelijk. Ik was immers in 1 klap alles kwijt mijn vouw/vriendin (was niet getrouwd) maar ook mijn kinderen want in dit land kon ik mij niet beroepen op co-ouderschap omdat doordat ik niet getrouwd was en daarom niet de wettelijk vertegenwoordiger. Dat laatste was echt het allerzwaarste en was ook de druppel dat er iets in mij is geknapt want mijn kinderen waren/zijn mijn alles. Vervolgens ging de verslaving door alle problematiek de overhand nemen. Ik ben zelfs bij de iriszorg beland. Deze hebben mij qua verslaving weer enigszins op de rit gekregen. Maar bij de iriszorg vermoeden ze dat ik NAH(niet aangeboren hersenletsel) of ptss heb.
Om daarvoor in een behandeltraject te komen moet je een verwijzing krijgen van een neuroloog. Maar op de mri is er geen littekenweefsel waargenomen op mijn hersenen, en dat is dan ook een reden om je niet in zo'n behandeltraject te zetten. Met de kennis die ik van allerlei deskundigen heb op gedaan (de afgelopen 7,5 jaar) blijkt dat je zelfs aan een hersenschudding al NAH over kunt over houden (ook geen littekenweefsel). Ik leef vanaf mijn ongeluk 22 april 2013 24/7 met stress. Dit gaat niet over en heb dus de behoefte om met mensen te praten die een soortelijke ervaring als ik hebben gehad. Ik ben een man van 47 die graag wil weten of er meer mensen zijn zoals ik met soortelijke klachten en of deze bereid zijn om daar met mij over te praten of in ieder geval van gedachten willen wisselen. Misschien is dit forum daar een mooie start van. Nu ik dit hele verhaal heb getyped ben ik ook helemaal op. Hopenlijk leest dit iemand en dat diegene ook wil meewerken op dit forum om mensen met deze klachten verder te helpen. Met vriendelijke groet,
Alex Egberten