Ik leef in mijn eigen kleine wereld

Mijn moeder was altijd boos en teleurgesteld in haar leven. Vooral in mij, haar dochter. Zij had mij niet willen hebben zei ze, ik was te vroeg geboren, 1 jaar na mijn broer. Een schande! Maar ik moest zo nodig. Mijn schuld. Sindsdien was er ellende in huis, door mij. Ik was een moeilijk en lastig kind zei ze. En als baby lelijk, iedereen had mooie baby's, maar zei had mij. Ouders van vriendinnetjes vonden mij een lief kind, jullie kennen haar niet brieste ze dan! Zij, DIE, zo moeilijk! Ik was gek op mijn broer, we waren altijd samen.
Op mijn 4e begonnen mijn nachtmerries. Ik was misbruikt bij een logeer partij bij haar broer, mijn oom en tante maar kon daar niet over praten. Hij had mijn keel dicht geknepen. Ik dacht toen dat ik dood was. Ik was mijzelf kwijt. Vanaf toen had ik nachtmerries en was ik bang. In bed voelde ik mij uit mijn lichaam glijden, mijn hoofd werd een ballon en ergens daarin keek ik naar de wereld. Ik had het gevoel dat ik niet bestond. Ik wilde naar mijn moeder. Maar ik herkende mijn moeder niet als mijn moeder. Als zij mijn kamer inkwam werd ik banger en eenzamer. Ik had heimwee naar een moeder die er niet was. Mijn moeder vertelde mij dat ik geesten opriep. Ik was een medium, de nachtmerries over die enge man kwamen uit mijn vorige leven zei ze. Ze mopperde op mij, ik was een moeilijk, lastig kind. Ze zou weglopen en mij achter laten bij mijn vader. Mijn vader was ook ook zo moeilijk en ik leek op die man zei ze. Ze mopperde altijd over hem en wilde weg en alleen met mijn broer ergens gaan wonen. Ik was een terug getrokken meisje, wilde bij niemand spelen, ik was altijd bang. Bang voor mannen, bang voor moeders en bang voor geesten. Op mijn 9e besloot ik niet meer te slapen nadat mijn moeder vertelde dat ik bezeten kon worden door die geesten. Ze vertelde mij verhalen over duivelsuitdrijvingen. Ik moest voorzichtig zijn waarschuwde ze mij. Ik kreeg meer nacht merries, mijn ouders ruzie omdat mijn vader kwaad was over mijn gehuil s’nachts, mijn moeder huilde bij mij dat mijn vader zo naar over mij praatte, dat alleen zij mij begreep en voor me opkwam en hoe zwaar dat voor haar was. Ik lag in bed en probeerde wakker te blijven, zolang als ik kon. Overdag hoorde ik voetstappen achter mij en dacht dat geesten overal waren. Ik durfde vaak niet in de spiegel te kijken omdat ik misschien bezeten was. Uit school was ik het liefst alleen, ik had mijn eigen wereld met dieren. Maar mijn moeder wilde dat ik buiten ging spelen net als andere kinderen. Ze dreigde met een kindertehuis. Dan moet je wel met kinderen samen zijn. Tegen kinderen vertelde ze hoe raar ik was. Mijn moeder was lief als we samen waren en ze haar spook verhalen kon vertellen. Dan hadden we een hechte band. Ook met haar vader, mijn opa legde mij uit dat ik paranormaal begaafd was. Dat voelde heel bijzonder maar ik mocht er met niemand anders over praten, ook niet met mijn vader en broer. En ik moest goed voor mijn moeder zorgen, ze heeft het heel moeilijk zei hij tegen mij. Ik kreeg lichamelijk veel klachten. Kon soms niet lopen van de pijn in mijn knieën. Mijn vader kon het niet verdragen, hij had een hekel aan zieke mensen en mijn angst aanvallen s’nachts. Het zit niet goed tussen je oren zei hij boos. Mijn moeder huilde naast mij hoe moeilijk mijn ziekte voor haar was. Hoe het haar huwelijk verpeste. Hoe zij zich op offerde voor mij. Ik voelde mij zo schuldig. De nachtmerries bleven, werden erger omdat mijn moeder nu ook ufo’s begon te zien. Ik dacht dat het mijn schuld was, als je geesten oproept kun je misschien ook ufo’s oproepen... ik was doodsbang, bang voor mij zelf. Ik was zo eenzaam. Kon met niemand erover praten, mocht met niemand praten van mijn moeder. Ze geloven je niet, alleen ik geloof in jou. De lichamelijk klachten werden alsmaar erger. Volgens mijn moeder zou ik uiteindelijk in een verzorgingshuis belanden. De hele familie leefde met haar mee, ze had het zo zwaar met mij als dochter. Als de familie kwam moest ik van moeder ook verdrietiger kijken, ik lachte altijd en dat mocht niet want dan geloofde ze mijn ziekte niet zei ze. Maar ik werd opstandig. Toen ik een vriendje mee naar huis nam namen mijn ouders hem apart om hem voor mij te waarschuwen. Die arme jongen waar jij ooit mee gaat trouwen, zei mijn moeder altijd. Van mij zou niets terechtgekomen. Misschien zou ik een goed medium kunnen worden met mijn gave hoopte ze. Vanaf mijn 16e was er altijd ruzie thuis. Als ik binnen kwam was ze al boos. Ik moest het huis uit van haar. Toen ik 19 was ging ik samen wonen met mijn vriendje, anders moest ik naar een internaat zei mijn moeder. Et maakte mij niets meer uit. De jongen was een drama, gokverslaafd en een enorme zak. Ik was alleen maar ziek, ging ziekenhuis in en uit, operatie aan mijn knieën. De relatie ging uit. Ik moest weer naar huis, dat vond mijn moeder verschrikkelijk. Vanaf die dag knakte ik. Ik heb excuus brieven aan haar geschreven, hoe het mij spijt dat ik er was, wie ik was. Ik deed alles om het goed te maken. Ik ontmoete een man, ging snel samen wonen. En werd enorm depressief. Ik wist niet wie ik was. Ik stond op uit. Ik deed wat hij leuk vond en wilde. Ik voelde niets. Therapie geprobeerd maar ik kon niet praten. Pas na de geboorte van mijn tweede kind kwam de herinnering aan het misbruik terug. Daar kon ik toen over praten. Mijn huwelijk was een drama. Hij was een enorme narcistische man en kon niet leven met mij en de kinderen. Ik besloot bij hem weg te gaan en toen begon zijn strijd tegen mij. Ik maak je helemaal kapt zei hij. Ik kan zeggen dat hij alles op alles heeft gezet om dat te proberen, zelfs tenkoste van zijn eigen kinderen. Maar mij maak je niet meer stuk. Ik was als kind al stuk en wist daarmee te overleven, dus al die tirannie van zijn kant heb ik ook overleeft. Ik heb ook een nieuwe man gevonden, heel lief en zorgzaam voor mij en mijn kinderen. Die zijn nu volwassen en zien wat er is gebeurd. Dat is zo veel en zo bizar! We kunnen een boek schrijven. Ze willen hun vader niet meer zien omdat hij ze zoveel pijn heeft gedaan. We hebben een hele goede band en ik zou gelukkig kunnen zijn. Maar elke dag staat in het teken van mijn moeder. Mijn vader is na een ziekbed overleden. Ik voel mij de hele tijd schuldig naar haar. Bel haar, ga even langs bij haar. Dan laat ze mij natuurlijk voelen hoe eenzaam ze is en hoe moeilijk ze het heeft. Mijn broer is jaren geleden geemigreerd. Ook hij was depressief thuis en trok mijn moeder niet meer. Hij heeft afstand genomen, ik heb nog altijd een goede band met hem. Maar ik voel mij altijd verantwoordelijk voor mijn moeder. Moest van mij opa goed voor haar zorgen want ze heeft het zo moeilijk zei hij. Ik weet dat ook, maar ze is heel moeilijk voor mij, haar zelf en anderen. Ze doet heel lief naar iedereen maar altijd als we samen zijn komen haar verwijten of ze kraakt mij af. Het is haar tweede laag, haar donkere kant. Ik worstel nog altijd met mij zelf, wie ik ben, mijn eenzaamheid, ik durf mijn verhaal en angsten aan niemand te vertellen. Elke nacht wordt ik wakker, en dan komen de nare herinneringen en het schuldgevoel. Als ik iemand vertel over de geesten wordt diegene boos op mijn moeder en dan voel ik mij schuldig naar haar. Ik zou het wel willen, want daarin ligt ergens ook mijn identiteit. Dat is het verhaal wat mij heeft gevormd en gemaakt wie ik nu ben. Daarin ligt mijn strijd en de reden van mijn chronische pijnen. Maar ik kan er niet over praten. Het voelt als verraad. Nog steeds denkt of hoopt mijn moeder dat ik geesten en de toekomst kan zien. Ik heb het ook geprobeerd , cursussen gedaan, maar ik ben geen medium. Daardoor voel ik mij mislukt in het leven. En eenzaam. Ik heb geen vriendinnen. Geen baan. Ik ben het liefst alleen thuis. Met mijn man, kinderen en mijn dieren.
Ik leef in mijn eigen kleine wereld.

Suldrun