Ik kon voor mijn gevoel alleen nog door een rietje ademen

In 2020 toen de Covid ellende net begon kreeg ik luchtwegklachten die steeds erger werden. Tot op een ochtend ik voor mijn gevoel nog maar door een rietje kon ademhalen. Hierdoor erg misselijk geworden tot aan overgeven toe. Vervolgens begon mijn hart op hol te slaan en raakte ik volledig in paniek. De huisarts wilde dat ik meteen kwam toen ik het spoednummer belde. Uiteindelijk belandde ik op de spoedeisende hulp met een veel te hoge hartslag en bloeddruk.
Uren later mocht ik weer naar huis. Ze wisten niet precies wat ik mankeerde maar mocht thuis uitzieken.
Hierna ben ik nog weken lang thuis benauwd en ziek geweest. Ik moest vechten tegen de paniekaanvallen vooral in de nacht. Probeerde mezelf rustig te praten maar dat lukte vaak niet.
Was steeds bang geen adem te krijgen. Mensen die dit ook eerder mee hebben gemaakt weten precies hoe verschrikkelijk dit is. Ik heb een aantal keren echt gedacht dat ik dood ging. Dat gevoel is echt onmenselijk.
Nu weken laten gelukkig niet meer benauwd maar wel terugkerende paniek uit t niets. Soms gaat het dagen achtereen heel goed. Als de paniek dan weer terug komt kan ik wel huilen van onmacht. Ik bleef steeds maar hopen dat het weg zou blijven maar het lijkt iedere keer steeds zwaarder te worden.
Uiteindelijk nu sinds 1 week aan een hele lage dosering Citalopram begonnen op advies van de huisarts. Per twee weken ga ik opbouwen. Ik hoop echt dat dit gaat helpen want voel me ontzettend alleen hierin. Mijn man heeft dit nog nooit ervaren en hoe lief en begripvol hij ook probeert te zijn.. hij zal nooit écht begrijpen hoe dit is.
Ik zou graag met lotgenoten in contact komen om elkaar een beetje te kunnen steunen en me begrepen te voelen