Ik ga mijn verhaal met jullie delen

Hallo lotgenoten!
Al jaren heb ik last van paniekaanvallen (angst). Ik ben 57 en heb diverse periodes hier last van gehad. Zo ook nu. Ik ga mijn verhaal met jullie delen. Ik hoop dat jullie er wat aan hebben, in welke fase je ook zit.

Vroeger en Nu:
Ik steeds meer gaan begrijpen en begrijp mezelf beter. Veel van deze angsten die een paniekaanval kunnen triggeren zitten in het onbewuste en heb je dus niet door. Wel weet ik dat het helpt om te achterhalen waar de angst vandaan komt.

Wie ben ik:
Overigens ben ik een gevoelig persoon, hou niet zo van veranderingen, analytisch (zoek graag dingen uit), hou van controle, ben perfectionistisch, verantwoordelijk en zorgzaam voor anderen. Ga hier dus ook vaak mijn eigen grenzen over.

Ervaringen:
Als jong volwassen had ik vaak op de eerste en tweede dag van de vakantie last van misselijkheid, overgeven of algeheel een ziek gevoel. Nu weet ik dat dit een signaal was van mijn lichaam die moeite had met het in een andere omgeving zijn. De eerste vormen van paniekaanvallen die zich uitte in lichamelijk klachten. Ik moest letterlijk eerst wennen en stelde ook hoge eisen aan hoe die vakantie moest verlopen (perfect natuurlijk!)
In de jaren erna, vooral met verre reizen ging dat in extreme vorm en werden dit meer paniekaanvallen. Niemand die het begreep, ikzelf ook niet.

Volwassen 30-40: Mijn eerste kat ging dood en ik had nog nooit zoiets meegemaakt. Het gevoel van verdriet en deze ervaring kon ik niet echt verwerken en kreeg opnieuw paniekaanval en een troosteloos gevoel. Voor het eerst met een psycholoog gesproken, snapte er niet veel van en het heeft ook niet geholpen. Het ging ook weer over.

volwassen 40-50: Na een prachtig geplande reis naar Thailand kreeg ik een zeer heftige paniekaanval in het hotel. Ik was nog geen 48 uur in het mooie land en was er eerder geweest. De paniek was zo erg dat ik oim artsen en reisverzekering terug vloog naar Nederland. Binnen 3 dagen was ik weer thuis. Ontgoogeld, teleurgesteld en verdrietig. Hierna toch weer naar huisarts. Niet begrepen en niet geholpen. Ik heb mezelf maar opgeraapt en met veel praten, oefenen en accepteren kon ik toch wel op vakantie, al waren de eerste dagen soms lastig. Over was het dus zeker niet.

Een aantal jaren geleden kwam het spontaan opzetten toen ik thuis was in de tuin. Dat was schrikken want eerder koppelde ik dit aan vakantie (verplaatsen en wennen). Dit kon niet langer zo. Kreeg oxzapam maar dat beviel niet echt. Ja, het maakt je rustiger, maar uiteindelijk op de lange termijn is het geen oplossing. Er is een traject met Max Ernst gestart en ik heb een therapie gehad. Welke weet ik niet. Maar het heeft me niet echt duidelijke handvaten gegeven en het was een rommelig einde van de therapie. Wel wat de triggers waren, maar dat wist ik zelf ook wel. Ik begreep iets meer van paniekaanvallen, heb mindfullness gedaan en ademhalingsoefeningen.

Ziek
De afgelopen 4 jaar heb ik een diagnose en behandeling voor darmkanker gehad. En gelukkig ben ik nu schoon. Controle blijft echter belangrijk dus dat roept telkens stress op. Daar zijn lichte paniekaanvallen, stress en een onrustig gevoel weer en die gaan weg als de uitslag bekend is.

Uiteindelijk is het altijd de vrees voor het onbekende, de angst voor slecht nieuws, slechte uitslagen of ander leed dat we vrezen. Inmiddels kan ik al jaren prima op vakantie mits ik me voorneem dat er niets moet en het geen 'perfecte' tijd moet zijn. Die heb ik dus ook overwonnen!

Ik heb mezelf laten zien hoe sterk ik ben, ik overwon alle behandelingen en ben er nog. Er gebeurde iets ergs en ik heb het ondergaan.
Toch is daarmee kans op de paniekaanval niet weg. Want stress = kans op paniekaanvallen.

Op dit moment voel ik al maanden stress door de gezondheid van mijn man (hartproblemen), de onderzoeken die lang duren (drukte ziekenhuis) en de behandeling die we nog niet weten. (wachten, wachten). Dit maakt de uitkomst onzeker en dus gaat mijn lichaam in de AAN (fight-modus) en krijgt geen rust. In plaats van positief te denken (waarom zou het mis gaan? ) en de controle los te laten over de uitkomst ben ik dus al weken bezig met het volgende ziekenhuis traject. En dat is erg vermoeiend. Maar kan beter! En ik wil beter, anders.

Mijn volgende uitdaging is dus dat ik beter leer omgaan met onverwachte dingen, dingen die veranderen of nu eenmaal gebeuren, ook met gezondheid. Daar waar ik geen controle over heb.

Ik doe elke dag ademhalingsoefening, mindfullness of meditatie. Ik probeer goed te eten, te bewegen en te ontspannen. Stel mijn eisen bij aan mezelf. Ik praat met mijn omgeving. Ik ben liefdevol naar mezelf en probeer bij een paniekaanval, tijdens die hartkloppingen gewoon te blijven zitten en het te ondergaan. Ik WEET dat er niets gaat gebeuren. het is het nare gevoel. Tijdens de aanval stel ik vragen en ben nieuwsgierig. Probeer er naar te kijken en te voelen wat het me wil zeggen. Hierdoor heb ik veel sneller door wat de onderliggende stress is en de triggers zijn. Soms zijn die namelijk ook teveel hooi op de vork nemen, taken en verantwoordelijkheden naar me toe trekken (ongevraagd) en daar vervolgens stress van krijgen. Dat is iets wat ik kan aanpakken. Ook ga ik naar een masseur die alle spieren behandeld zodat die ontspannen.

Ik heb de hulp van de huisarts en POH-GGZ ingeschakeld, heb echt even ondersteuning nodig. En die kan ik krijgen bij een psycholoog. Dit keer ben ik beter voorbereid, weet ik wat ik wil vragen, ben kritisch op de behandeling en streef naar behandeling die mij voorgoed helpt hiermee om te gaan.
Want ik weet zelf ook al heel veel!

Ik wens jullie veel sterkte!