Ik doe het lijken alsof ik niet zenuwachtig ben

Hey! Ik ben J. Op een blauwe maandag at ik wat met mijn vriendin bij de Burger King. Ik voelde mij onbehaaglijk, er was iets vreemds aan de hand. Iemand die ik al erg lang kende en lief had, daar voelde ik mij ineens ongemakkelijk bij, onrustig. Ik schudde het van me af. Zocht er niets achter.

Een keer achter de kassa komt een goede kennis van mij bij de kassa waar ik achter zit afrekenen. Nou, dit was zweten geblazen. Om te zeggen dat ik zenuwachtig was, zou een understatement zijn. Ik was aan het zweten. Het gevoel was weer terug, alleen erger.

Op een dag wilde de manager bij mij afrekenen. Hij hield zijn kleding in de hand en wachtte keurig in de rij. Ik had hem inmiddels gespot en het zweet brak me uit.. Ik werd onwijs zenuwachtig, zodanig dat mijn benen hevig begonnen te trillen. Eerlijk gezegd was ik allang bij dat het niet mijn handen waren net als de vorige keer, of mijn lippen. Dit keer zag mijn manager het niet, dacht ik verheugd.

Op deze manier ben ik lang door gegaan. Het doen lijken alsof ik niet zenuwachtig ben of mij onzeker voel terwijl ik dat beiden ben.

Een paar jaar later heb ik een afspraak bij een psycholoog. Plots loopt er een ander medewerker binnen die ik nooit eerder heb gezien en die vraagt mij heel brutaal maar ook voor mijn gevoel beoordelend waarom ik er zo lang mee rondliep en niet eerder aan de bel heb getrokken. Dit samen met andere factoren hebben ervoor gezorgd dat ik niet door ben gegaan bij mijn psycholoog.

Sinds die tijd probeer ik mijn angsten zelf te overwinnen. Ik ken betere dagen en soms echt dagen vol intensieve angst die veel energie kosten.

Mijn angst begon bij mensen die mij kenden, die iets van mij verwachtte. Dit heeft zich helaas ontwikkeld tot een angst voor iedereen! Bekenden en onbekenden.

Zoals ik boven heb beschreven ken ik goede en slechte tijden. De ene ontmoeting gaat zo goed, ik ben wat meer ontspannen en het voelt zo goed daarna. Soms gaat het mis. Dan voel ik mij zenuwachtig en reageer ik op een dergelijke manier. Ik heb het gevoel (en weet wel zeker) dat andere mensen het door hebben.

Mijn beste vriendin zag een keer een paniekaanval van mij. Ze weet niet dat ik sociale angst heb. Maar ik neem aan dat ze zag dat ik zenuwachtig en angstig was omdat ze tegen mij zei “J, we kennen elkaar nou al zo lang. We zijn haast familie”. Ze zag het vermoed ik. Het is iets waar we het niet over hebben, nooit niet.

Ook op mijn werk hoorde ik 2 collega's zeggen "Zo, die J hé, die heeft van die zenuwachtige tikjes. Ze lijkt wel nerveus". Dit bevestigde voor mij dat anderen het doorhebben. Vooral de mensen doe vaak met je optrekken.

Hier loop ik nu zo'n 9 jaar mee rond. Ik was ooit een zeer sociale dame die graag in het middelpunt stond. Een contrast van wie ik nu ben.. Mensen behandelen mij als het meisje die van aandacht hield. Dat maakt samenkomsten nog meer beangstigender. Ik vermijd feestjes, bijeenkomsten, werkuitjes en vriendinnen. Ik heb het geluk dat mij vriendinnen daadwerkelijk om mij geven en ondanks dat ik altijd excuses heb om niet af te spreken behouden ze het contact en investeren ze in onze vriendschap.

Bij mijn eigen gezin voel ik af en toe angst tijdens momenten. Mijn vriend die heeft niets in de gaten vermoed ik. Ik heb hem ongeveer verteld waar ik mee zit, maar hij snapt het niet.

Tot slot wil ik nog even vertellen in welke situatie ik angst voel en ben benieuwd wie dat ook ervaart of in welke situatie jij het ervaart.

Ik ervaar de meeste angst in 1 (kleine) ruimte met een persoon. Als ik samen op bezoek ben en de gene met wie ik ben gekomen bijv even de gezamenlijke ruimte vertaal en ik alleen ben met iemand voel ik mij meteen angstig.

Ik probeer bewust te blijven en dit op te lossen mawr zit met mijn handen in mijn haar.

Ik hou btw van zingen en kan het toevallig ook. Speel je een instrument en kamp je ook met angsten, reageer ajb.

Groetjes,
j