Ik bloos ongecontroleerd

Ik herken je verhaal. Ik loop hier zelf ook al 7 jaar mee rond. Het begon bij mij met 20 Tot 30x per dag blozen. Dit gebeurde voor het eerst rond mijn 21ste. Ik ben nu 28 en na vele therapieën, meditaties, cognitieve gedragstherapie, hypnotherapie, etc etc Ben ik nu op een punt dat ik nog maar een paar keer per week er last van heb. Ik vermijd nog wel bepaalde situaties. De pauze op het werk, met zen alle aan een tafel is vaak heel slopend voor mij. Ik ga dan meestal een rondje lopen. Als ik merk dat mijn angst hoog zit. Ik heb ook nog heel vaak het idee dat ik een rode hoofdhuid heb, het trekt dan helemaal. Maar dan is er niks, dat gevoel vergert vaak mijn angst om te blozen. Dus ben mijzelf heel de dag aan het overtuigen dat er niks aan de hand is. Ellende, ben al best ver in heel het verhaal maar het gaat nooit helemaal weg. 100% vertrouwen dat ik niet ga blozen heb ik niet, behalve in de sportschool daar heb ik er vreemdgenoeg nooit last van. Magoed Uhm wat tips die ik je kan geven. Tryptophan pillen helpen wel om het te voorkomen en witte thee (heel de dag door) helpt ook heel erg. Geen koffie drinken en voldoende slaap. Als het bij mij echt heel erg hoog zit slik ik Rustgevend van A vogel. Allemaal makkelijk verkrijgbaar. Ik ga nu emdr therapy proberen, wellicht helpt dat. Hoop dat je iets met mijn verhaal kunt.

Eindelijk een herkenbaar verhaal. Ik bloos als iemand mij een vraag stelt, bij vergadering, bij iemand die ik plotseling tegenkom, bij de arts, op m’n werk, collega s en noem maar op. Ik word niet zomaar een klein beetje rood, maar echt tomatenhoofd rood. Bij mijn opleiding moet ik nu intake gesprekken voeren, altijd met een tomatenhoofd. De angst is enorm om rood te worden, toch blijf ik wel dingen doen. Maar ik ben er zo klaar mee, om altijd elke dag daar maar weer mee bezig te zijn. De opmerkingen, het altijd maar moeten uitleggen... Iemand tips voor mij?

Zelf ben ik pas 19 jaar en m'n hele leven al last van blozen, vooral als ik in een warme kamer zit in de winter waar het licht aanstaat. Vreselijk. Nu had ik er een paar maanden minder last van. Tot ik weer ging werken en leren na de zomer vakantie, ik voel het per dag erger worden. Nu heb ik zelfs de angst aan tafel bij mijn ouders en broer. Pure angst om rood te worden en mensen gaan denken dat er iets is, daar word ik rood van. Heel apart rood worden om de angst om rood te worden. Ik heb zelfs vandaag gezegd dat ik niet mee eet omdat ik ziek ben, puur omdat ik bang ben om rood te worden. Dit omdat ik vandaag op werk meerdere keren rood werd midden in een gesprek terwijl ik aan het luisteren was en er niet eens wat werd gevraagd aan mij. Dit gesprek was ook nog is 1 op 1, niet eens met veel mensen. Ook weer midden in een gesprek angst om rood te worden, wat uiteindelijk dan uiteraard ook gebeurd. Heel vervelend allemaal, helemaal omdat ik alles begin te vermijden. Terwijl ik pas 19 jaar ben en niemand dit eigenlijk van mij verwacht, ook omdat ik best wel heel sociaal ben en niet per se verlegen.

Oooh ik herken dit zo verschrikkelijk goed! Ik heb echt exact hetzelfde. Ik kan zelfs in mn eentje rood worden, als ik me gewoon iets genants herinner. Maar ik ben ook niet echt onzeker. Het boeit me ook niet zo erg wat mensen van me vinden en vermijd ook geen sociale gebeurtenissen. Maar ik maak me er gewoon altijd druk om wanneer een vreemde met me praat en als het dus echt over mij gaat. Gaat het gewoon over koetjes en kalfjes, dan gaat het prima. Maar als me iets persoonlijks wordt gevraagd, dan word ik gewoon meteen heel rood. Ik weet niet goed hoe ik hier af moet komen. Ik denk dat het komt omdat mij een beetje (onbewust) geleerd is vooral niet over je gevoelens te praten. Maar hoe doe ik dit dan nu opeens, na 37 jaar, vol met zelfvertrouwen? Dat weet ik niet zo goed. Wil best naar een psycholoog, maar als ik dan 500 euro betaal moet ik wel redelijk zeker weten dat het gaat helpen! Ik wil nu eigenlijk na al 10 jaar achter de computer gewerkt te hebben, graag studeren om lerares te worden. Maar dan kan ik natuurlijk niet de hele dag gaan blozen! Hoe kom ik hier vanaf???

Ik zou echt kunnen huilen als ik dit allemaal lees. Ik dacht dat ik de enige was die dit heeft gelukkig is dat niet. Ik voel me zo slecht dat het telkens opnieuw gebeurd. Ik ga zoveel situaties vermijden tot ik gewoon geen leven meer heb.. ik kan hier met niemand over praten en dat doet me wel zeer😔 dus als mensen zich aangesproken voelen om er met mij eens over te praten mag je altijd hierop reageren. Dit zou ik heel fijn vinden!

Wat is het fijn om deze verhalen te lezen. Ik dacht echt dat ik de enige was. Ik ben zelf lerares en ben niet echt onzeker. Ik heb van mezelf al een beetje rode wangen, dus daar wordt niet op gereageerd. In kleine groepjes met collega's voel ik me echt zeker en praat ik veel. Tijdens vergaderingen en studiedagen met het hele team houd ik liever mijn mond. Al die ogen op mij gericht. Ik merk dat als ik slecht heb geslapen ik voor de klas ook sneller rood word. Ik heb ook vaak stagiaires en observaties voor kinderen in de klas. Hier heb ik totaal geen problemen mee. Maar als ik ook maar merk dat ik me ongemakkelijk ga voelen en dan weet dat ik rood word dan ben ik ook echt rood. Ook als bekende mij aanspreken op straat dan word ik altijd rood. Het is vooral het onverwachte, datgene wat ik niet onder controle heb. Ik heb er met mijn ouders over gepraat. Zij hadden dat vroeger ook vaak en weten hoe ik me voel. Nu hebben ze dat haast nooit meer, dus er is hoop. Mijn vriend bloosde vroeger ook vaak en ik praat er ook gewoon over. Het liefst wil ik dat het altijd zomer is, ik word snel bruin in mijn gezicht en dan valt het rood worden minder op. De laatste tijd zijn er vaak dagen bij dat ik me gewoon hopeloos voel en wil weten hoe ik ervan af kom. Het verschilt bij mij echt van dag tot dag. De ene keer ben ik heel zeker van mezelf en bloos ik de hele dag niet en de andere dag duurt het heel lang voordat het weg gaat. Heel frustrerend om er geen controle over te hebben.

Heel herkenbaar en fijn om te lezen dat ik niet de enige ben! Ik heb er ook al jaren last van, vooral als er onverwachte situaties voordoen. Zoals inderdaad een bekende tegenkomen op straat of een onverwachte vraag in een vergadering. Ik merk wel dat het met ups en downs gaat, soms gaat het hele periodes heel goed en kan ik het meer loslaten waardoor het ook minder gebeurd. Maar onlangs deed zich weer een situatie voor waarbij iemand een opmerking naar mij maakte waardoor ik voelde dat ik rood werd. Het nare vond ik in dit geval dat die persoon er ook een opmerking over maakte. Ik reageerde dat ik me ervan bewust was en dat als het werd benoemd het juist erger wordt. Vooral als ik erop geattendeerd wordt voel ik me heel naar en wil ik echt verdwijnen. Ik ben ook altijd bang dat mijn rood worden ervoor zorgt dat mensen denken dat ik hen of de persoon waar het over gaat leuk vindt. De angst daarvoor alleen al zorgt ervoor dat het gebeurd. Ik merkte dat ik die dag ook heel erg ging piekeren. Soms zorgt het er ook voor dat ik bij personen waar het eerder gebeurd is het sneller weer gebeurd. Vervolgens ben ik weer bang dat diegene dan denkt dat ik hem of haar leuk vindt oid. Wat dan helemaal niet zo is. Als ik er rationeel naar kijk is het zoiets onbenulligs, maar het voelt op zo'n moment zo groot en genant.