Ik ben zó moe

Ik ben een vrouw van 24, heb een vaste baan en een heerlijke vriend met wie ik net een huis heb gekocht. Fantastisch toch, zou je zeggen? Nou zo voelt het dus niet.

Ik ben zó moe. Ik ben tegenwoordig bijna overal bang voor en kijk overal tegenop, dit is met name werk-gerelateerd, maar ook op privégebied zit het mij in de weg. Ik moet telkens van alles (werk, muziek, familieverplichtingen, vrienden) en woon ook nog midden in een verbouwing waar ik geen controle over heb.

Wanneer ik tijd heb, moet ik eigenlijk bezig met het huis (laminaat leggen, schilderen of wat dan ook) maar ik kan mij er echt niet toe zetten. Gisteren heb ik gekookt (we hebben eindelijk een keuken), dit was best een unicum, meestal heb ik daar de puf niet meer voor. Het duurde mij wel veel te lang en toen ik er achter kwam dat ik een stap was vergeten werd ik zó kwaad op mezelf... waarom kan ik niet gewoon relaxed met dingen meegaan? Genieten van leuke dingen en niet overstuur raken door kleine onbelangrijke dingen.

Ik ben echt klaar met mijn hoofd en het niet in staat zijn gewoon iets te doen. Ik zit nu op mijn werk maar zit ben bang voor mijn mailtjes en kan mij er echt niet toe zetten te beginnen. Alles wat ik moet doen, zie ik als een megahoge berg voor me. Daarnaast heb ik een schoonfamilie die heel lief is, maar ook heel druk en veeleisend en een vriendengroep die heel goed is in het over mijn grenzen gaan.

Bij het kleinste foutje of het kleinste ongemak, is alles in mijn leven ineens fout en deug ik van geen kant. Ik ben onzeker en denk 20 keer per dag, 'IK WIL DIT NIET MEER', wat ik met 'dit' bedoel weet ik niet precies. Ik heb net een coachingstraject gehad en ben nu ook nog met een digitaal programma bezig om hier aan te werken, maar ik ben zo bang dat het geen verschil zal maken. Mijn gedachtes zitten zo vastgeroest en het stomme is dat ik alles kan beredeneren en herleiden, maar ik kan ze niet stoppen.

Sorry voor het lange bericht, het moest er even uit. Vanochtend ben ik mijn pinpas en buskaart vergeten, dus ik kon eigenlijk niet met de bus. In plaats van focussen op het feit dat ik zo mee mocht van de buschauffeur en het tientje dat ik van een collega, focus ik op het feit dat ík iets vergeten ben en daardoor in paniek raakte. Ik weet dat ik op het positieve moet focussen, maar waarom lukt het dan niet?? Oja, ik ben ook ongesteld en voel mij naar, dat speelt vast mee. Maar goed, misschien komt er nu wat werk uit mijn handen, nu ik dit er uit heb gegooid..