Ik ben in mijn tuintje verkracht door een buurman

April 2011 ben ik in mijn tuintje verkracht door een buurman. Als ik de poort van de tuin open ben je twee stappen van elkaar verwijdert. Wat ik mijzelf kwalijk neem, is dat ik hem niet van mij afsloeg. Maar als het ware versteende of bevroor. Ik buiten mijn lichaam trad en alleen maar dacht God laat dit zo snel mogelijk voorbij gaan. Hij zei dat ik het lekker vond en dat ik niet moest denken, dat hij zijn vrouw zou verlaten. En mijn mond moest houden. Mijn zoon woonden nog thuis, en deze familie daar wilde ik geen problemen mee. Weet nog dat ik wezenloos naar binnen liep en ging zitten. Op dat moment wist ik direct dat niets meer hetzelfde zou zijn. Dus pakte de draad op alsof er niets gebeurt was. Wat ik merkte is dat ik dwangmatig schoonmaakte in huis. En het ver weg stopte in mijzelf. Wat jaren later kreeg ik toch problemen met deze familie. Er was geen contact meer en daar had ik alleen maar baad bij. Werd geïntimideerd door hun om het contact te herstellen. Zijn vrouw schreeuwde nog of wil je oorlog met ons. Ik gaf toe om dan maar weer koffie bij elkaar te gaan drinken. En toen kwam het moment, ik keek in de spiegel naar mijzelf. Dacht wie ben jij in godsnaam, heb jij nog een eigen mening. Ga je leven of laten leven lafaard. Al mijn moed bij elkaar geschraapt, zij liepen mijn tuin in en liep ze tegemoet. Zei netjes dat ik geen behoefte had aan contact het voor mij niet goed voelde. Dat ontaarde in 5 maanden lang treiteren, napraten enz. Begon te sluipen in mijn eigen tuintje en wilde onzichtbaar zijn. Mijn tuin waar ik mij normaliter veilig zou moeten voelen. Het was oorlog met de buren. Oké dan gaat de beerput open dacht ik heb niets meer te verliezen. Aangifte gedaan van verkrachting, ik wist dat er niets te winnen viel. Maar waar het mij omging, zo buurman ik ben het niet vergeten wat jij mij aangedaan hebt. Ik wilde geen lafaard meer zijn maar een strijder. Helaas is de Ptss er in geslopen, het was onvermijdelijk. Wat een hel. En verwacht ook geen medeleven of steun van andere buren. De enige die steun kreeg was de verdachte . Maar ik heb het overleefd, 3 jaar doorstaan. En nog mooier nieuws zij zijn verhuist om gezondheidsredenen. Dus ik geniet elke dag opnieuw, wat een rust. Dus jonge dames iets oudere dames, doe alsjeblieft aangifte. En wacht niet zolang als mij.