Hoe kom ik er weer uit?

Vanaf mn 27ste kamp ik met paniekaanvallen waarbij angst voor een hartaanval de grootste rol speelt. Twee psychologen, twee haptonomen en een zen cursus verder komt de angst steeds weer terug. Inmiddels ben ik 43 en weet ik niet meer wat ik moet doen.

Ik werk fulltime. Heb een groot gezin. En geen hulp in de buurt in de vorm van familie. Ik de stad waar we wonen hebben we ook geen hechte vrienden. Ik snap dus ook wel dat een deel van alles komt door het gebrek aan hulp. Verstandelijk snap ik een hoop.

Maar je kunt midden in de nacht niet aan jezelf ontsnappen. Mn lijf maakt me door overvloedige adrenaline wakker en dan zit ik weer een uur. 2 tellen in, 4 tellen uit. Spieren aanspannen. Spieren ontspannen. En naar tegen mezelf zeggen: dit is geen hartaanval. Weer maar dit forum en anderen lezen (waar is de 24/7 paniek chat!).

Sinds de corona lockdowns is het support systeem dat ik wel had nog meer verdwenen. Geen burenborrels of klasseborrels meer waardoor Je mensen leert kennen. Dat je kinderen daar een keer kunnen spelen. Geen kantoor om aan de hektiek van het gezin te ontsnappen. Geen zakenreisje om een een hele avond/nacht voor jezelf te hebben. Geen etentjes met vriendinnen om je hart te luchten.

De paniek is dit jaar erger dan ooit. Vroeger had ik fases. Dan wist ik: doe even rustig aan. Nu zit ik al 4 weken iedere dag met deze shit. Nieuwe symptomen komen erbij. De naarste: hartoverslagen. Wat een kut gevoel zeg. En een directe trigger. Soms meerdere per minuut. Hoe ontsnap ik dan nog aan mn angst voor een hartaanval?!?

De huisarts ziet geen reden om een hartonderzoek te doen in het ziekenhuis. Bloedwaardes, een holster meting en de uitdraai van de mensen van 112 leverde niks bijzonders op. Ik denk ook: als ze zouden testen en ze zouden 1 dingetje noemen dat licht afwijkt zou dat weer een reden voor obsessie zijn. Ik meet zelf bloeddruk en mn wat hogere onderdruk kan al reden zijn voor paniek.

Fijn dat mensen hier posten. Lezen dat ik niet alleen hierin ben helpt...