Dochter van iemand met deze angst;
Niet te genezen tenzij ze er voor open staan(niet dus) of ben ik mis?
Pas nu ik voorbij de 30j ben en soms besef in wat voor een toestand ik geleefd heb probeer ik me erdoor te slaan. De fibromyalgie helpt niet mee. Ondertussen een gezin man en 2 kinderen waarvoor ik het doe.. proberen leven want zei zijn mijn doel!
Maar heb zoveel angsten door de jaren heen (koken/kuisen/mezelf en de kinderen verzorgen) want wat is de norm? Iedereen denkt anders..
en ook door veel dingen niet te hebben gekend zal dit nooit ingevuld worden..
En het is zo een taboe dat ik nog nooit iemand gevonden heb die zich in deze situatie erkend want niemand begrijpt me (wat gelukkig normaal is maar toch mis ik dat.. iemand die me begrijpt.
In het nu izijn er ook nog problemen waar ik vaak mee geconfronteerd word dus uit mijn leven is het niet.
Hopelijk lukt het via deze weg om contact te zoeken met iemand die zich in mij heen beetje mss erkend