Het is recent begonnen na een paar keer alcohol drinken

Ik ben op deze pagina terecht gekomen, omdat ik de laatste tijd veel last heb van, ik denk, paniekaanvallen. Ik ben nog niet in behandeling bij een psycholoog, maar ben wel aangemeld. Ik herken mij zo erg in de verhalen op deze pagina, waardoor het voor mij eigenlijk wel duidelijk is dat ik last heb van paniekaanvallen. Daarom zou ik graag mijn verhaal willen delen en vroeg ik mij af of iemand zich in mijn verhaal herkent.

Ongeveer 5 jaar geleden kreeg ik last van hyperventilatie/paniekaanvallen. Deze aanvallen begonnen met een tinteling door het hele lichaam gevolgd door hartkloppingen, zweethanden en duizeligheid. Ze traden voornamelijk op tijdens het tv kijken of in bed voor het slapen gaan. Zover ik mij kan herinneren was ik die periode niet extreem angstig en die aanvallen zijn na een tijdje ook vanzelf weer over gegaan. De periode daarna voelde ik zo'n aanval soms opkomen, maar die is nooit meer 'doorgeslagen' en op den duur kreeg ik er geen last meer van. Tot voor kort...

Het is recent begonnen na een paar keer alcohol drinken. Ik werd vervolgens in de nacht wakker en moest dan vaak naar de wc. Onderweg daar naartoe of op de wc kreeg ik last van flinke hartkloppingen, duizelingen en zweethanden. Een nacht was het zo heftig, mijn hart ging binnen 3 sec. naar (gevoelsmatig) 200 BPM, dat ik mijn vriend 112 heb laten bellen. De ambulance kwam en mijn hartslag was toen al flink gedaald. Er is een hartfilmpje gemaakt en daarop was geen afwijking te zien. Ik heb 3 jaar geleden ook een holteronderzoek gehad van 24 uur en ook daarop was geen afwijking te zien. Ik wijdde het toe aan de drank en ben nu ook gestopt met drinken. In de dagen daarna werd ik steeds wakker met dezelfde klachten en op een dag was ik aan het werk en opnieuw kreeg ik een onbehagelijk gevoel in mijn buik, werd duizelig en dat ging gepaard met flinke hartkloppingen. Over het algemeen bleef ik vrij rustig, maar omdat mijn hartslag maar niet daalde ben ik toch naar de huisarts gegaan. Daar ook een hartfilmpje gemaakt en opnieuw werd daarop niets geks geconstateerd. Ik ben onlangs toch naar de cardioloog gegaan, omdat ik ervan overtuigd was dat ik toch een hartafwijking heb. Bij de cardioloog zijn diverse onderzoeken uitgevoerd en ook de cardioloog heeft verzekerd dat mijn hart prima functioneert. Er zijn geen afwijkingen of hartritmestoornissen gebleken.

Enerzijds ben ik opgelucht met de constatering van de cardioloog, alleen de dagen daarna en tot op heden heb ik nog steeds dagelijks last van 'paniekaanvallen'. Ik zet paniekaanvallen tussen aanhalingstekens, omdat dit mijn eigen diagnose is. Zo'n aanval begint vaak met een ongemakkelijk gevoel, gevolgd door koude rillingen, het aanspannen van de spieren, duizeligheid, misselijkheid, een druk in de nek / op de schouders, diaree en gek genoeg de laatste tijd niet meer met flinke hartkloppingen, maar met een licht verhoogde hartslag of bonken van het hart. Ik kan ook wakker worden met zo'n aanval, dan heb ik wel last van hartkloppingen. Tijdens de 'paniekaanval' kan er een vloedgold van tinteling, spanning of angst door mijn lichaam jagen en vaak heb ik het gevoel dat ik de controle ga verliezen of dat ik doodga. Het is ook niet te voorspellen hoe lang de 'paniekaanval' duurt. De ene dag heb ik er 1 van een kwartier en de andere dag heb ik er een paar uur last van. Ik heb ook veel last van huilbuien, maar dit lucht ergens ook wel weer op.

Ondanks dat de cardioloog een lichamelijke afwijking heeft uitgesloten, merk ik dat ik toch nog angstig ben dat er iets mis is. Ik bedoel dit soort aanvallen voelen voor mij niet normaal... Daarom heb ik vandaag voor de zekerheid toch nog met de hartstichting gebeld. Ook zij gaven het bekende antwoord; er is niets mis met je hart, vertrouw op de cardioloog. Ik weet dat ik dit moet doen, maar het is makkelijkere gezegd dan gedaan.

Op momenten dat ik er geen last van heb voel ik mij helemaal de oude. Ik ben vrolijk, energiek en kan lachen, maar op momenten dat ik een heftige 'paniekaanval' heb of net heb gehad, voelt de wereld zo kut en vraag ik mij echt af of ik hier mijn hele leven lang mee moet leven. Het gevoel van flauwvallen of de controle verliezen is zo beangstigend dat ik stiekem toch ga twijfelen of ik wel gezond ben en niet ieder moment neer kan vallen.
Aan de andere kant kan ik tijdens een lichte 'paniekaanval' goed relativeren, ga ik juist buiten een rondje lopen of iets doen en kan ik mijzelf er ook van overtuigen dat er niets ergs gaat gebeuren. En inderdaad er gebeurt ook nooit iets heftigs. Ik val niet flauw en blijf leven, maar toch blijven ze maar komen. Ik snap er niets van, het is zo verwarrend en dat maakt mij stiekem toch bang.
Momenteel zit ik een week in de ziektewet, omdat het mijn dagelijkse leven beïnvloed. Ik kan mij moeilijk concentreren en ben continue bezig met wachten op de volgende aanval. Dit is zeer vermoeiend.

Toch blijf ik hoop houden dat ik dit ga overwinnen. Ik doe ademhalingsoefeningen en naar mijn idee helpt dat wel.

Ik vroeg mij af of er mensen zijn die hetzelfde hebben als ik; goede periodes, maar ook hele slechte periodes gepaard met onzekerheid van wanneer weer een aanval zal optreden? En of er mensen zijn die totaal van hun paniekaanvallen af zijn gekomen? Wat heeft jullie daarbij geholpen?


liefs,

Ash