Het is iets uit het verleden waardoor dit komt

Hey S,

Ik herken me grotendeels in jou verhaal. Mijn situatie is een beetje anders maar omdat ik de hypochonder vraag las in je verhaal dacht ik, ik ga toch even reageren.

Ik ben een jongen van 27 jaar. Ik loop al een aantal jaren met hypochondrie. Dat kwam opzetten in het jaar dat ik afstudeerde van mijn opleiding.
Ik had een hele tijd last van mijn maag en was er uiteindelijk heilig van overtuigd dat ik maagkanker zou hebben. Dat werd zo'n obsessieve gedachte dat ik door die stress ook echt die 'symptomen' kreeg.
Ben destijds helemaal onderzocht en er bleek niks aan de hand te zijn. Ik was daarna ook helemaal gerustgesteld en was het ook weer snel gegeven.

Door corona kwam ik begin dit jaar veel thuis te zitten waardoor ik ook veel tijd had om na te gaan denken. In juli kreeg ik last van mijn keel en dat resulteerde erin dat ik er na een korte periode weer heilig van overtuigd was dat ik keelkanker zou hebben (mijn schoonmoeder is daar dit jaar ook voor behandeld dus dat zal onbewust ook erg meegewerkt hebben aan die gedachtes). Daarvoor ben ik ook weer onderzocht, weer was er niks te vinden. Maar deze keer was ik niet gerustgesteld.

Ik ben er elke seconde van de dag mee bezig. En zoals jij aangeeft dat je heel gespannen naar bed gaat, slecht slaapt etc. Dat herken ik ook 100%. Dit heeft er bij mij voor gezorgd dat ik erg last heb gekregen van paniekaanvallen. Ik ben constant bang dat mijn lichaam in elkaar stort / dood ga. Maar op goede momenten weet ik dat dit komt door een angststoornis en dat ik lichamelijk compleet gezond ben. Het vervelende is dat door die angst / hypochondrie, waardoor ik letterlijk constant onder hevige stress sta, mijn lichaam juist de klachten gaat spiegelen van de ziekte waar ik bang voor ben. Daardoor raak ik juist in paniek en door die paniek worden die klachten weer erger. Het is nogal een cirkeltje.

Het is iets heel tegenstrijdigs (de hypochondrie), omdat je weet dat het een angststoornis is en dat er niks met je lichaam aan de hand is. Je bent echt niet alleen hier in.

Ik loop sinds kort via mijn huisarts bij een therapeut en dat helpt echt erg goed. Ik krijg cognitieve gedragstherapie en hypno-therpie al is de vorm voor iedereen anders denk ik. Het is vooral belangrijk dat je het aankaart bij je huisarts en erover praat. Die kan samen met jou beslissen wat een goede stap is om te zetten. Erover praten lucht vaak al een hoop op. Schaam je er vooral ook niet voor! Er is echt vanaf te komen :)

Succes de komende tijd en hopelijk vind je snel de hulp die je nodig hebt :)

Groetjes,
Marc

Bij mij hielp lorezepam