Het gaat wel wat beter, maar nog verre van goed

Ik ben 24 jaar en heb de laatste tijd last van paniekaanvallen. In het verleden heb ik veel stress moeten ervaren. Nu heb ik mijn leven redelijk op de rit tot 5 weken geleden. Op mijn werk wordt een nieuw besturingsmodel geintroduceerd. Mijn baan zou ik sowieso behouden maar ik zou wellicht naar een andere locatie worden gestuurd. Dat is natuurlijk een stressvolle gedachte maar niets vergeleken met wat ik dacht al meegemaakt te hebben. Vijf weken geleden ben ik ziek naar huis gegaan van mijn werk metde gedachte dat ik een migraine-aanval kreeg. Daar ben ik bekend mee en zijn bij mij heftig genoeg om totaal niet meer te kunnen functioneren. Het rare was alleen dat de gehele week erna ik nogsteeds aanvallen kreeg waarbij ik dacht dat er iets mis was met mijn hart of mijn hersenen of mijn bloed. Als ik opstond uit bed, waar ik de hele dag lag, om een glas water te pakken, was ik bang dat ik zou instorten en kreeg ik de ene aanval na de andere. Tintelingen in je handen en in je mond, de kracht niet hebben om te praten, duizelig, het gevoel dat je out gaat, zweten. Toen uiteindelijk maar besloten om op eerste paasdag in de avond mezelf naar het ziekenhuis te slepen. Daar hebben ze een bloedonderzoek gedaan, hartfilmpje gemaakt en neurologische testjes gedaan maar tevergeefs. De dokter in het ziekenhuis heeft mij gezegd dat ik paniekaanvallen had en wellicht een burn-out. Fijn om te horen dat ik er niet aan doodga en dat er in mijn lichaam niets te vinden is, maar hoe kom ik hier vanaf en hoe kan ik mezelf ervan overtuigen dat ik mij lichamelijk zo vreselijk beroerd kan voelen door mijn gedachte? Inmiddels zijn we 5 weken verder en ik zit nogsteeds in de ziektewet. Het gaat wel wat beter, maar nog verre van goed. Mijn aanvallen zijn nu geminderd naar 1/2 per dag en had laatst één hele dag geen last!... Ik probeer vast te houden aan het idee dat het weer weggaat maar ik verlies de hoop wanneer er weer een aanval opkomt. Vooral de gedachte dat ik de trigger niet vind maakt het dat ik het enger vindt.

Herkent iemand ook het gevoel dat je de kracht niet heb om woorden uit te spreken? En de overgevoeligheid voor licht en geluid? En dat je het gevoel hebt dat je hoofd van de zijkanten bij je slaap word vastgedrukt?
Ik hoop dat iemand dit leest en mij misschien wat wijze raad kan geven hiermee om te gaan, en ik hoop voor iedereen dat ze een manier vinden hoe ze er vanaf komen.