Vandaag ben ik erachter gekomen dat bloosangst bestaat. Ik ben 35 jaar en heb er al mijn hele leven last van. De laatste 10-15 jaar heb ik het gelukkig in mindere mate, maar ik heb mijn leven inmiddels ook zo ingericht dat ik mij zelden nog in situaties bevind waarbij het kan gaan gebeuren (en ik niet weg kan). Vandaag gebeurde het opeens weer op een moment waarin ik niet weg kon, maar het echt moest ondergaan. Vreselijk is dat, zo’n moment waarin je het liefst verdwijnt, maar door het blozen de aandacht alleen maar meer op jou wordt gevestigd. EN iedereen die het ziet het ook nog eens graag benoemt, alsof je je nog niet kut genoeg voelt..
Vandaag ben ik ook tot het besef gekomen dat ik eigenlijk mijn hele leven rondom deze angst heb ingericht. Door alles waarbij ik mij ongemakkelijk voel te vermijden, het belemmert mij al mijn hele leven in mijn sociale leven maar ook in mijn werk.
Bij vreemden ben ik altijd kortaf en kan ik ‘arrogant’ overkomen, dat ben ik helemaal niet.. Maar dit heb ik mijzelf blijkbaar aangeleerd omdat mensen dan minder de neiging hebben om tegen me te praten. Als mensen me eenmaal hebben leren kennen hoor ik vaak terug dat ze zich in eerste instantie een beetje bang of geïntimideerd door me voelden. Voor mij stiekem best fijn om te horen, want dat scheelt voor mij weer een ongemakkelijke situatie. Ik zit ook eigenlijk altijd in koude ruimtes (zelfs in de winter heb ik soms de airco aan) om te zorgen dat ik niet al een beetje rood ben, want als ik eenmaal een rood hoofd hebt al is het van de warmte, dan ben ik er de hele dag mee bezig. Ik draag al jaren een dikke laag foundation als extra veiligheid, soms kan ik me nog optijd herstellen en heeft niemand het gezien, dus dat geeft net een tikje extra zelfvertrouwen. En ik heb het ook altijd bij me! Als ik het vergeten ben, dan ben ik de hele dag van slag en ga ik het meestal ergens kopen. Maar als je echt rood wordt dan knalt het er natuurlijk gewoon dwars doorheen.
Heel apart om opeens tot het besef te komen dat het dus daadwerkelijk iets is en hoe erg het eigenlijk mijn hele leven nog dagelijks beïnvloed zonder dat ik het doorhad.. Ik ben van plan hulp te zoeken dmv EMDR, maar ik ben zooo bang dat ik de boel daarmee weer ga aanwakkeren en het weer erger gaat worden..
Vandaag ben ik ook tot het besef gekomen dat ik eigenlijk mijn hele leven rondom deze angst heb ingericht. Door alles waarbij ik mij ongemakkelijk voel te vermijden, het belemmert mij al mijn hele leven in mijn sociale leven maar ook in mijn werk.
Bij vreemden ben ik altijd kortaf en kan ik ‘arrogant’ overkomen, dat ben ik helemaal niet.. Maar dit heb ik mijzelf blijkbaar aangeleerd omdat mensen dan minder de neiging hebben om tegen me te praten. Als mensen me eenmaal hebben leren kennen hoor ik vaak terug dat ze zich in eerste instantie een beetje bang of geïntimideerd door me voelden. Voor mij stiekem best fijn om te horen, want dat scheelt voor mij weer een ongemakkelijke situatie. Ik zit ook eigenlijk altijd in koude ruimtes (zelfs in de winter heb ik soms de airco aan) om te zorgen dat ik niet al een beetje rood ben, want als ik eenmaal een rood hoofd hebt al is het van de warmte, dan ben ik er de hele dag mee bezig. Ik draag al jaren een dikke laag foundation als extra veiligheid, soms kan ik me nog optijd herstellen en heeft niemand het gezien, dus dat geeft net een tikje extra zelfvertrouwen. En ik heb het ook altijd bij me! Als ik het vergeten ben, dan ben ik de hele dag van slag en ga ik het meestal ergens kopen. Maar als je echt rood wordt dan knalt het er natuurlijk gewoon dwars doorheen.
Heel apart om opeens tot het besef te komen dat het dus daadwerkelijk iets is en hoe erg het eigenlijk mijn hele leven nog dagelijks beïnvloed zonder dat ik het doorhad.. Ik ben van plan hulp te zoeken dmv EMDR, maar ik ben zooo bang dat ik de boel daarmee weer ga aanwakkeren en het weer erger gaat worden..
Anoniem
> 2 jaar geleden
