Het beheerst mijn hele leven.

Hallo,
Ik ben een man van 52 en ik kamp al vanaf mijn 16 met een sociale angst. Eerst was ik gewoon bang om naar een omgeving met anderen te gaan, maar als ik er eenmaal was ging het wel. Door de jaren heen ging ik me dan overdreven opstellen, om maar niet te laten zien hoe bang ik eigenlijk was.
Steeds vaker kreeg en krijg ik hierdoor paniek aanvallen. Heel zenuwachtig worden, en bang dat de mensen het zouden zien. Vreselijke zweet buien, het loopt dan in stralen langs mij hoofd, en anderen het zagen en zien.
Hierdoor werd ik, en word ik nog steeds aldoor banger. Wat moet ik dan zeggen als ik dat heb, want er voor uit komen durf ik niet. Het is de angst voor de angst die ik als heel erg ervaar, en waar door ik nu alle contakten ontloop om dat maar niet te hoeven voelen.
Ik heb altijd het gevoel dat ik erg mijn best moet doen, en ook al doe ik alles goed, zie ik nog steeds erg veel dingen die ik fout doe, ook al zien anderen dat niet. Het geeft me erg veel onrust en angst. Door dit alles heb ik het vertrouwen in mezelf compleet verloren, en ben nu al voor de vierde keer overspannen geworden. Ik heb al meerdere therapieen gehad, maar het helpt weinig. Het is nu zo erg dat ik me bijna niet meer laat zien, en altijd thuis binnen zit, om de angst maar niet te hoeven voelen. Maar dat helpt weinig, want ik weet dat dit zo niet door kan gaan, en dat ik ooit mijn werk weer zal moeten doen. Dat bezorgt me zoveel spanning en stress, dat ik niet eens meer slapen kan. Ontspanning zoeken, door bv een stuk te gaan wandelen, lukt me gewoon niet, ik ben dan in mijn hoofd allerlei dingen aan het bedenken wat mensen die me zien lopen wel niet over me zouden kunnen denken. En dat zijn dan altijd negatieve dingen. Ik weet dat ik die gedachten om moet draaien naar positieve dingen, maar dat wil maar niet lukken. Ik probeer dat wel, maar positieve dingen kan ik niet als waar geloven, de negatieve gedachten zijn voor mij zo erg waar, dat al het andere erdoor vervalt. Ik voel me zo een mislukking, een minderwaardig mens en ik denk steeds vaker dat ik beter met het leven kan stoppen.
Alles wat ik van de therapeut hoor, en wat ik lees over hoe je hier mee om moet gaan, cognitieve gedrags therapie geeft mij zoveel spanning, angst en paniek gevoel dat ik dat gewoon niet zie zitten, puur door de angsten en panieken die het me bezorgt. Ik heb het al zo vaak geprobeerd, maar het word steeds erger. Ik denk dat ik het gewoon niet kan.
Ook al vertel ik mezelf dat het alleen maar beter kan worden, door het aan te gaan wil dit niet een waarheid voor mij worden. Ik kan dat blijven herhalen in mijn hoofd wil het maar niet waar worden. Zelfs niet met kleine stapjes. Wat zijn eigenlijk kleine stapjes, die bestaan voor mij niet eens, alles zie ik als een enorme stap. In mijn hoofd maak ik het steeds zo erg dat ik het niet meer durf. Ik weet dat het alleen maar in mijn hoofd zit, en dat het niet reeel is, maar het is er wel, en het geeft me zo een angst dat ik nergens meer toe kom. Zelfs het hier opschrijven geeft me angst. Durf ik op versturen te klikken, en zo het risico lopen dat iemand uit mijn omgeving dit kan lezen en dan kan zien hoe bang ik wel niet ben om te leven?
Ik kan hier nog een hele poos over doorgaan, want het beheerst mijn hele leven. Liever hoor ik of er mensen zijn die dit ook herkennen, en zo wat steun aan elkaar kunnen hebben.

Groeten van een zeer angstig iemand.