Het begon met een simpele buikgriep

Het begon met een simpele buikgriep, s’avonds zat ik aan het avond eten. Bloemkool en nog wat andere dingen. Toen ik mijn laatste hap bloemkool at merkte ik dat ik me niet heel lekker voelde. Ik ging naar bed als de normale 11 jarige die ik was en werd om 5u wakker en gaf over in het toilet. De herinnering? 7 kilo afgevallen gepaard met moeilijke 1,5 week ziek zijn en angst voor overgeven. Bloemkool eet ik niet meer, en zo wel ben ik 24 uur lang gestresst. Na 5 jaar staat er op dit exacte moment een plastic zak naast m’n bed en altijd een fles water. Ik durf niks te drinken met alcohol en durf niks met wiet. Ook weinig slaap is al angstwekkend voor mij want stel je voor dat mijn immuun systeem verzwakt. Als iemand ziek is geweest vermijd ik ze het liefst voor 48 uur. Ik durf geen melk te drinken en eet alleen brood vleeswaren als ze pas net een dag of 2 open zijn. Zodra ik in contact kom met iemand die ziek is geweest of zegt dat hij buikpijn heeft begint de stress. Aftik tijd dus 24u let ik op wat ik voel of mijn temperatuur. Als er iets afwijkt gaat de stress omhoog, paniekaanvallen, en veiligheid maatregelen. (zoals emmer, plastic zak mee, fles water) soms als ik in de les zit en te lang nadenk bereid ik me voor op de ‘wat als’ situatie. Dit houd in dat stel je voor dat ik moet overgeven, waar ga ik heen? Is er een emmer? Prullenbak? Iemand die ik vertrouw? En zelfs een plek om te schuilen. Als laatst durf ik mij nooit nep ziek te melden, want wat nou als ik echt ziek word? Iemand vertelde mij dat praten over je angsten ze weg kan halen. Daarom heb ik mijn verhaal verteld.