Hello, hello anxiety. I'm back

Verhaal 52, heeft mij de mood om mijn verhaal te delen over het universum. Ik heb nooit goed leren omgaan met emoties, met name angst en verdriet. Emoties werden vaak gebagatelliseerd, als ik eng droomde 'was er niks aan de hand' maar ik voelde wat ik voelde en was erg bang. Ik associeerde mijn angst als iets dat ik mezelf niet hoef aan te stellen. Het was er er niet meer...
Of toch wel?

Op mn 11e keek ik een tv programma, getekend hoe het leven is ontstaan, weetje, als ik hier al over typ voel ik angst. Een komeet wat recht op ons afvloog, op de aarde. Ik ben een playful kind geweest, hield van de natuur, buitenspelen en voelde me veilig in de natuur. Maar ik voelde me zo ongelooflijk onveilig, want wat als de wereld niet veilig is en plots weer zo iets gebeurt. Dan gaan we, DOOD, ik wil niet dood, ik was pas 11.

Die angst heb ik verstopt, waarschijnlijk had ik allemaal leuke programmaatjes ontwikkeld voor mezelf om niet te hoeven voelen van angst en uiteraard verdriet. Het bleef verstopt, ergens in m'n gedachten. Weglopen voor die enge dingen, niet mn gevoelens durven uiten bij niemand niet. Want wat als er weer gezegd wordt dat er niks is? Ik voel wat ik voel en het bagatelliseren van, wilde ik vermijden.

Een jaar later hoorde ik over 2012. De angst die ik toen voelde kwam kneiter hard terug. Ik werd getriggerd... Ontzettend bang, wanhopig, ik telde de dagen af. Ik hield die angst niet meer. Ben er toch mee naar mn ouders gegaan. Ik ben bang, gaat dit echt gebeuren mam? Nee het gebeurt niet, je hoeft niet bang te zijn. Het gebeurt opnieuw, weer wordt mijn emotie niet serieus genomen. Ik wilde hulp, een knuffel, steun en hulp van naasten. Maar er was niks waar ik me zorgen over hoefde te maken.

De angst nam ik mee, ik was bang voor de wereld om me heen, de drukte, de zon die te fel schijnde. Ik kan me een scenario herinneren dat ik ongelooflijk bang thuis kwam, hans en Grietje stond op voor mn zusje van 7. Ik was gewoon doodsbang, bang voor die enge heks. Ik werd pinnig en boos, mn moeder vroeg wat er aan de hand was, en toen zei ik nogmaals dat ik bang ben. Weetje wat er toen gebeurde? Ik werd uit gelachen... Toen was het moment aangebroken dat ik nooit meer, over mijn angst heb durven praten en heb nadat het jaarwisseling was gekomen van 2012 viel er een enorme last van af. Het heeft welliswaar 4 extra maanden geduurd, maar ik was niet meer zo enorm bang.

Nu, 2020. Hello, hello anxiety. I'm back. Triggers, van de wereld, de zon, sterren, de maan. Het triggerde enorm! Te horen krijgen dat de aarde opwarmt is een flinke, flinke Trigger. Wat hoor ik? We gaan er aan, er is geen leven meer op de wereld en we zijn in gevaar. NASA is een vreselijke trigger. Ik vind het niks, vreselijk eng allemaal. Het idee al. Bah. Ik wordt er duizelig van als ik eraan denk. Wil ik er aan denken is de vraag? Nee. Kan ik het van me afzetten? Nee. Waarom blijft dit me elke keer achtervolgen. Is het niet gewoon een fobie voor het universum. I don't know. Wat ik wel weet is dat ik het gevoel van in gevaar altijd voel. Ik voel me gewoon niet veilig, ik vind mensen eng en spannend, omdat hun ook veel ellende kunnen veroorzaken. Kijk maar naar Rusland, met al die vreselijke enge bommen, ik vind mensen niet betrouwbaar. Bommen zijn ook een enorme trigger. Geen idee waar dat is ontstaan. Maar het idee als die worden afgevuurd, doet mij denken dat de wereld dan... Ja. Je snapt me, kan het niet uittypen.
In ieder geval, dat heb ik mezelf gek gemaakt. Ik zit nu 2022, eindelijk bij een psycholoog die me wel begrijpt. Ik zit dan pas in de kennismaking/intake procedure, maar ik voel dat hun het beste voor hebben met hun klanten.