Hartluchting

21 jaar PTSS en zo lang als ik leef (40 jaar) Asperger, vuurt mekaar goed aan trouwens, dat recept...

Zal m'n best doen om heel kort te zijn.

Na jaren pesterijen, intimidatie, bedreiging, mishandelingen, uitsluiting, haat en poging tot moord. Ben ik na een doodlopende weg na meerdere zelfmoordpogingen, tientallen overdoses medicatie, zelfbeschadiging, jaren wiet, boten vol bier en nog veel meer treurigs, geexplodeerd. Hierna volgde 2,5 jaar van herstel, intensief, continu. Woon net weer 4 jaar op mezelf en ik werk zelfs, in mijn droombaan. Ik had letterlijk niks meer, nu teveel om te verliezen.

Gister ben ik dermate zwaar fysiek bedreigd, om niets, op mijn eigen fijne plek, buiten, om de hoek en ik heb me heel heel niet zo gevoeld. Niet zo woest en gekweld, niet zo vertrapt en vernederd.

Ik heb zoveel gezien, gevoeld, beleefd, doorstaan, ondergaan, verdragen, geleerd, toegepast, geoefend en bestendigt, verplicht, dat ik geen hele domme dingen doe, dat ben ik voor. Maar wat ik niet voor kan zijn, is de littekens die hij opensneed en de pijn waar hij op stampte. Ik kon niet anders dan de extreme agressie absorberen, neutraliseren als een politieagent. Nu vermoordt dat mijn ziel, het beheerst continu bij wakker zijn mijn denken en voelen. Het gaat sneller dan je lezen, schrijven, praten, bijhouden, laat staan verwerken kunt. En daar ben ik al zo'n godvergeten held in met die Aspergerkop. Ik ben weer dat wrak vóór de eerste succesvolle EMDRs, althans, zo voelt het al ruim een etmaal.

Zelfs al doe je op je favoriete buitenplekken zo je best om mensen te ontwijken omdat je eindeloos teleurgesteld bent en net als je denkt dat je rust begint te vinden, in wat je wilt, doet, zoekt en aan het vinden bent, ontmoet je iemand die zichzelf niet meer is en die je door je botten heen herinnert aan toen en toen en toen en toen en hier laat ik het maar bij.

De oude trekjes zijn er weer, ik check reflecties, ooghoeken, beweging, geluid en stoppende auto's. Ik voel me continu klaar voor een soort 'adequate verdediging'. Het is dat ik diazepam op heb, voor het eerst, in tijden. Anders zou ik denk ik niet lang bij kennis blijven van de stress. Heb nooit urenlange hartkloppingen en duizelingen. Behalve vanmiddag, voor die dope van de shrink. Halleluja. Wat fijn...

Het houdt nooit op (en ik vergeet niks). Wat ik ook doe, history repeats. En geloof me, ik doe veel en ik heb veel gedaan. En dat blijf ik doen.

Opgeven is geen optie. Sterkte mensen, dat ben je waard. Fijne nacht.