Geen hulp voor de oorzaken, alleen symptoombestrijding

Mijn verhaal lijkt langer en intenser dan de andere verhalen. Wat ik nergens lees, is wat te doen met onze behoefte alsnog ons recht te mogen halen. Kijk, dat mijn thuisbasis wankel was, daar kun je met je inmiddels overleden niet over praten. Ook kan ik daar met zowat niemand over praten, vooral met mensen " van vroeger "niet: Dat voelt eenzaam, de miskenning zet zich voort. Maar dan blijk je onbewust hetzelfde soort mensen als je ouders en in mijn geval zussen, aan te trekken. Vervolgens word je deze mensen ten prooi. Als deze mensen, en dat zijn ze dan, zo gewiekst zijn om naast sociale omgeving, zelfs overheidsinstanties (Rechtbanken, O.M.) naar hun hand te zetten bij het bereiken van hun perverse doelen, stapelt het ene zich op met het andere. Dan weer heb ik enorme behoefte de juridische chaos om mij heen recht te zetten, hetgeen me ook therapeutisch " verantwoord " lijkt, en dan weer, voor ik een eindstreep haal, stort ik weer in. Uiteindelijk dan de vraag: HOE BESTAAT HET, DAT ALLEEN AAN SYMPTOOMBESTRIJDING GEDAAN WORDT, TERWIJL ME MET DE OORZAKEN GEEN ENKELE VORM VAN HULP GEBODEN WORDT ??? Dank voor het lezen en bij voorbaat dank voor jullie reacties. P.s. ik heb het dus over de poging tot moord op mijn (destijds door haar ontvoerde) zoon door zijn moeder, en over de moord op mijn moeder door mijn zussen.