Dwangstoornis / OCS - forum lotgenoten

Ik heb precies hetzelfde. Vaak rijfel ik of ik het heb gedaan of wat ik heb gezegd. Maar diep van binnen weet ik het. Maar mijn gedachten laten me twijfellen. Ik wandel veel en probeer het te accepteren

Hoi Moraisa,

Ik heb ook existentiële OCS, ergens fijn te lezen dat ik niet de enige ben. Heel naar is het. Ik merk dat medicatie me wel helpt om rustiger te worden in mijn hoofd en het allemaal wat beter te overzien. Maar ook een stuk acceptatie is wel langzaam gekomen in mijn leven. Het idee dat je ‘gewoon’ aan het filosoferen bent en dat dat ook mooie kanten heeft.

Sterkte!

Ik heb precies hetzelfde. Vaak rijfel ik of ik het heb gedaan of wat ik heb gezegd. Maar diep van binnen weet ik het. Maar mijn gedachten laten me twijfellen. Ik wandel veel en probeer het te accepteren

Dit heb ik ook bang om mijn kind pijn te doen . Het doet me heel veel ik wil er echt uit

Ik heb hetzelfde.
Je kunt er zelf niets aan doen.
Het belemmert je ook in allerlei dingen.
Het is iets verschrikkelijks.
Heeft ze geen antidepressieva of helpt dat niet?
Graag bericht terug.

Zou je je zoektocht willen laten stoppen? Dan werkt Byron Katie misschien wel voor je.

Ik heb exact hetzelfde als jou, dus snap je ook helemaal. Ik leid al vanop mijn 5 jaar aan OCD, wat dus betekent dat ik mijn leven nooit anders gekend heb. Ik ben toen ik 15 was gestart met Citalopram (anti-depressiva wat werkt bij angststoornissen) al snel merkte ik verschil en kon ik mijn OCD controleren Ipv dat mijn OCD mij controleert. Op mijn 18de heb ik een relatiebreuk doorstaan die me heel heftig gevallen is. Ik at niet meer, ik kon niet meer slapen, dacht de hele tijd aan haar en geen enkele afleiding was voldoende, met vrienden afspreken had voor mij geen zin. Mijn Citalopram is op dat moment verhoogd naar de hoogste dosis die mag voorgeschreven worden. Helaas merkte ik daar geen verschil van. Ik wou er niet meer zijn, ik voelde me slecht en vond dat alles mijn fout was. Na gesprekken met de psycholoog hebben we ontdekt dat ik mijn relatie onder controle hield met mijn OCD. De OCD bepaalde dus niet alleen mijn leven zoals vroeger maar bepaalde ook mijn relatie… ik heb me enorm slecht gedragen waardoor mijn ex een heel slecht beeld van me heeft. De hele tijd reflecteer ik in mijn hoofd over de dingen die ik gedaan heb en heb de hele tijd bang dat ze een ander gaat vinden. Ik kan haar niet loslaten, ik hoor haar niet meer, ik kan haar leven niet meer controleren en dat besef ik zelf goed genoeg maar de OCD bepaald er anders over. Alle gedachten/handelingen maken mijn hoofd gek en mijn lichaam moe. Ik heb een periode in het ziekenhuis gelegen omdat ik neurologische uitval kreeg door de stress/angsten. Op dat moment ging echt de noodbel bij mij. Ik heb 4 weken begeleiding aan huis gehad die me opvolgden en ervoor zorgden dat mijn leven weer wat zou voorstellen. Maar tevergeefs… ik ben ondertussen 19 en voel me nogsteeds hetzelfde. Ik ga over enkele weken in opname bij een psychiatrisch ziekenhuis omdat ik nogsteeds hoop heb, nogsteeds geloof dat ik hier sterker uit word en ervan kan leren. Haar vergeten ga ik nooit, het gemis gaat nooit verdwijnen en het rouwproces is enorm zwaar. Maar met de juiste ingesteldheid en motiverende doelen ben ik ervan overtuigd dat iedereen kan bereiken wat die uiteindelijk wil. Dus al lijkt de tunnel kil en zwart, op het einde zal toch nog een lampje branden. Keep your head up, je kan dit!!!

hoi patrick

als ik goed begrijp uit je verhaal is dat het uit is gegaan met je vriendin een grote klap is voor je je kan de gedachtens en de gebeurtenis niet goed een plekje geven .die dingen zijn lastig en die gene heeft wat voor je betekend om het te accepteren is proberen om te kijken na de dingen die je wel leuk en beleefd hebt met haar zodat je de negatieve gedachtens wat achter wege laat het zal een gevecht worden of schrijf het van je af kan ook helpen praten met iemand lucht ook op . Je zal toch een keer het een plekje moeten geven want je hebtje eigen leven die ook verder gaat sterkte

Zeer herkenbaar, ook ik ben keer op keer obsessief verliefd, bij mij gaat het om onbeantwoorde liefdes.
Mentaal ben ik er helemaal kapot van, daarom heb ik hulp gezocht bij een GGZ instelling die speciaal gespecialiseerd is in liefdesverslavingen en co-dependency.
Claudia's Care Center heet het, misschien heb je er wat aan!

Sterkte!

Ik heb exact hetzelfde als jou, dus snap je ook helemaal. Ik leid al vanop mijn 5 jaar aan OCD, wat dus betekent dat ik mijn leven nooit anders gekend heb. Ik ben toen ik 15 was gestart met Citalopram (anti-depressiva wat werkt bij angststoornissen) al snel merkte ik verschil en kon ik mijn OCD controleren Ipv dat mijn OCD mij controleert. Op mijn 18de heb ik een relatiebreuk doorstaan die me heel heftig gevallen is. Ik at niet meer, ik kon niet meer slapen, dacht de hele tijd aan haar en geen enkele afleiding was voldoende, met vrienden afspreken had voor mij geen zin. Mijn Citalopram is op dat moment verhoogd naar de hoogste dosis die mag voorgeschreven worden. Helaas merkte ik daar geen verschil van. Ik wou er niet meer zijn, ik voelde me slecht en vond dat alles mijn fout was. Na gesprekken met de psycholoog hebben we ontdekt dat ik mijn relatie onder controle hield met mijn OCD. De OCD bepaalde dus niet alleen mijn leven zoals vroeger maar bepaalde ook mijn relatie… ik heb me enorm slecht gedragen waardoor mijn ex een heel slecht beeld van me heeft. De hele tijd reflecteer ik in mijn hoofd over de dingen die ik gedaan heb en heb de hele tijd bang dat ze een ander gaat vinden. Ik kan haar niet loslaten, ik hoor haar niet meer, ik kan haar leven niet meer controleren en dat besef ik zelf goed genoeg maar de OCD bepaald er anders over. Alle gedachten/handelingen maken mijn hoofd gek en mijn lichaam moe. Ik heb een periode in het ziekenhuis gelegen omdat ik neurologische uitval kreeg door de stress/angsten. Op dat moment ging echt de noodbel bij mij. Ik heb 4 weken begeleiding aan huis gehad die me opvolgden en ervoor zorgden dat mijn leven weer wat zou voorstellen. Maar tevergeefs… ik ben ondertussen 19 en voel me nogsteeds hetzelfde. Ik ga over enkele weken in opname bij een psychiatrisch ziekenhuis omdat ik nogsteeds hoop heb, nogsteeds geloof dat ik hier sterker uit word en ervan kan leren. Haar vergeten ga ik nooit, het gemis gaat nooit verdwijnen en het rouwproces is enorm zwaar. Maar met de juiste ingesteldheid en motiverende doelen ben ik ervan overtuigd dat iedereen kan bereiken wat die uiteindelijk wil. Dus al lijkt de tunnel kil en zwart, op het einde zal toch nog een lampje branden. Keep your head up, je kan dit!!!

Hey, ik snap je gevoel.
Ik heb mijn dwang gedachtes ontwikkeld in mijn relatie ik zelf een vrouw en ging ook met een vrouw mqqr mijn vriendin loog continue gewoon obsessief liegen waar door ik dwang gedachtes kreeg en haar niet meer kon geloven. Uit eindelijk met veel haat ging ze bij me weg .. ik dacht zie dwang gedachtes gaan wel weg... maar nee... ze werden juist erger en nu met bepaalde onderwerpen die ik niet zag aan komen , en elke x als de ene dwang gedachte weg is komt er weer een andere het beïnvloed mijn leven. Ik weet helaas niet de oplossing het enige wat ik weet is vind de juiste zinnen die je tegen jezelf kan zegen. Bijv , nee tuurlijk ben ik dat niet dat kan niet eens. En probeer dat elke keer tegen jezelf te zegen. En als je hier niet van af komt is de enige manier therapie.. ik sta ook op de wachtlijst.

Ik heb ook die intrusie gehad. Ik dacht dat ik de enige was. Ik heb er erg last van gehad.
Hie gaat het nu met u ?

Het gaat echt niet met mij , ik heb elke dag wat anders 😭😭 wordt er zo angstig van . Mijn intrusies lijken niet meer op gedachten ze lijken echt . Het is moeilijk nu te onderscheiden of ik het echt wil of als het gedachten zijn . Heeft u dat eens ?? Bent u er van af ik ben angstig dank ik gek aan het worden ben of een psychopaat ben 😭😭😭😭😭😭

Hallo
Ik heb het zelfde gehad jij lijd aan agressieve dwanggedachten ,je bent geen psychopaat jij wild dat helemaal niet wat je denkt ,een psychopaat zou zich geen zorgen maken om zulke gedachten .
Ik heb het ook gehad .2 x opgenomen op de paaz uiteindelijk na een jaar terecht gekomen in het marina de wolf centrum in ermelo
Ik heb daar leren omgaan met die gedachten
Neem contact op met de kliniek voor behandeling daar zul je merken dat er meer mensen zijn met zulke gedachten
Veel sterkte gewenst

Hoi Bak,

Ik lees net je bericht op dit forum alleen weet niet hoe oud je bericht al is.

Ik kan me op zich wel in je verhaal vinden alleen heb ik het niet met een appel of een peer.

Ik heb sinds 4 jaar ook last van dwanggedachten en komen bij mij ook extreem terug wanneer ik oververmoeid ben.

Ik word overspoeld door gedachten gedurende de hele dag en vaak ben ik dingen aan het controleren. Gebeurtenissen waarvan ik niet 100% zeker weet of ze zijn gebeurd en niet zijn te controleren maar die ik toch wil controleren.

Ik heb ook net als jou dat deze gedachten er constant zijn.. ook wanneer ik met iemand praat of wanneer ik aan het sporten ben.

Ik kan ook echt aan niks anders denken en het beheerst mijn leven en mijn functioneren.
Wat ik wel merk is dat meditatie, lezen, sauna of iets ontspannends doen het voor mij wel minder erg maakt. Dit komt omdat ik dan tot rust kom en het allemaal niet zo erg vind. Het beste werkt voor mij om er niet zoveel waarde aan te geven hoewel dat heel erg moeilijk is.

Je gaf ook aan in je verhaal dat na 20 jaar het weer terug is gekomen. Hoe ben je de eerste keer er vanaf gekomen?

Graag hoor ik van je.

Ja, ik herken wat je schrijft.
Ik Jan m'n gedachten pas loslaten als ik ze aan een bepaalde persoon verteld heb.

Toen ging het vanzelf weg

Hoi Bak


Dat je gedachten vastzitten aan bijvoorbeeld een appel of peer en dat he dat beeld niet meer los kunt laten, daar heb ik tot voorheen ook last van gehad. Probeer je dagen te plannen op de avond van tevoren zodat je in een structuur komt, dit heeft bij mij gewerkt en ik voel me veel vrijer nu.


Ik hoop dat dit je helpt

Petra mag ik iets vragen?

Heel simpel gezegd, mensen reageren op fysieke problemen, het helpt ook te realiseren dat je zelf de fout ongetwijfeld al gaakt hebt om iemand niet te vragen of ze ok zijn terwijl ze psychologisch gebukt gaan onder zware lasten. De simpele reden is dat mensen niet weten wat het is of wie het heeft en wanneer ze er last van hebben.

het zal voor haar heel zwaar zijn vooral omdat ze elke dag met die dwangneurosie te maken heeft het kost tijd en in je hoofd ben je onrustig.voor de man ook die probeerd alles te doen op de goede manier maar er mee leven voor hem is ook moeilijk want je partner begrijpen kan ook onrust geven
Ik heb dit zelf ook dwang en begrijp dit verhaal goed hoe een man er mee om gaat je hebt als man ook gevoel er bij. voor haar blijft het een gevecht elke dag weer

Ik ben zowat de partner in dit verhaal, echter heb inzelf uiteindelijk een episode gehad met angstaanvallen vanwege de hele situatie en daardoor is de communicatie en het wederzijds begrip tussen mezelf en mijn vrouw zoveel beter geworden. Heel simpel gezegd, en in weet dat het moeilijk is, de man kan er beter voor kiezen om eens een echte ruzie aan te gaan als dat de enige manier is om eens echt te praten met elkaar, en de vrouw moet leren haar stressen en gedachten delen met haar man, zodat hij beter begrip krijgt van wat ze doormaakt.

Beste Frits ik heb hetzelfde de onrust is dodelijk vermoeiend en erover praten durf ik ook niet ben bang dat mensen (lees partner en familie dit niet begrijpen) ik wordt vooral erg onzeker als het in een groep over homo,s gaat wordt dan nerveus en rood (bloosangst)./ Bang om door andere mensen als homo te worden gezien. Ik weet dat het nergens op slaat maar krijg de gedachten niet uit mijn hoofd.heb jij hier wel hulp voor nu?

Sandra, ikzelf worstel hier ook mee. Vraag vindt je de gedachten spannend en maakt dat je onzeker?

Niet spannend in de zin van interessant, maar eigenlijk angstig en ook geïrriteerd

Hallo, ik ben een man en herken jou gedachtes alleen dan andersom. Het zijn maar gedachtes, maar weet hoe zwaar het vaak is.

Ik lijdt ook aan hocd, het was een tijdje op de achtergrond maar pasgeleden hadden collega, s het over homo onderwerpen en werd ik knalrood sindsdien denk ik weer zie je wel je bent gewoon homo en schaamt je ervoor ik vermijd liever het onderwerp homo. Ik val echt op vrouwen en heb nooit Anders gewild,en wordt ook niet opgewonden van mannen maar omdat ik in het verleden vaker rood werd als het over homo onderwerpen ging denk ik dat sommige collega, s zullen denken dat ik homo ben maar me er voor schaam hier krijg ik dan ook weer onzekere gedachten rover enz

Ik herken wel iets over dat het net echt lijkt. Ik heb angst voor waanbeelden. Nou daar maken mijn gedachtes echt misbruik van. Zo sta ik met iemand te praten en loop weg in echt sec later zag ik mijn paard in de wei staan. Terwijl die iop stal staat. Zag het niet maar mijn gedachtes zeggen het en lijkt net echt. Heel vervelend want ik heb angst stoornis. Dwang pakt je echt waar je angst voor hebt. Ik heb nog geen hulp maar praat er veel over. Ben elke dag ook erg moe. Ik hoop dat je weet dat je niet alleen bent met zulke gedachten

Nee wees maar niet bang,het is volkomen onschadelijk

Ik heb ook citalopram voorgeschreven gekregen helpt het goed bij dwang stoornis ?precies wat jij zegt ik heb dat ook Elke dag moet ik wassen ,en na 2 dagen is me wasmiddel op,elke dag andere kleding aan ,zovaak me handen wassen ,me bed en alles in spuiten overal heb het zelfs in me tas en nu heb ik een nieuw huisje al vanaf 1 september maar ik durfde er nog niet in omdat mijn dwang zo heftig is en daarom ben ik ook weggegaan uit me andere woning, ook vanwege me eetatoornis hoor ik ben nu 2 weken opgenomen geweest in een eetstoornis kliniek in goes :emergis heet het ,nu ben ik bij een vriendin aan het slapen maar heb ik vandaag te horen gekregen van mijn huurbaas dat ze wel wilt dat ik er per 1 november in ga en dat wil ik ook !alleen ik zit gelijk zo van hoe ga ik dat doen want wil me huisje in maar zonder dat ik niet op de bank bijv durf te zitten of overal waar ik heen loop met de dweil er achter aan en stofzuigen en schoonmaken etc

Herken je stuk. Ik ben overbelast en heb veel last gehad van benauwdheid en nog steeds last van stress/onrust. Sinds kort ook vervelende dwanggedachtes. Is dit herkenbaar? De gedachtes lijken zo echt en veroorzaken meer lichamelijke klachten.

Ik herken dit.Toen ik op mezelf ging wonen werd het bij mij extreem.Dan moest ik naar mijn werk en ik was een half uur tot een uur bezig om weg te komen.Controle gas uit(met een lucifer controleren),kraan dicht(hand eronder om te kijken of het nat werd),lichtknopjes uit,balkondeuren dicht,katten binnen,deur uit en dan op slot,bij de lift aankomen want ik woonde op 8 hoog en dan terug gaan om alles opnieuw te controleren.Vervolgens de deur weer uit,bij de lift aankomen en weer terug naar huis omdat je een stemmetje in je hoofd hebt die aangeeft of je het absoluut zeker weet of alles in orde is(de twijfel),dus minstens 30 x heen en terug van lift naar huis en weer naar de lift en dan vervolgens op mijn werk mijn vader bellen om te vragen of hij wil kijken of mijn gas daadwerkelijk uit is.Als ik het niet deed kwamen er doemscenarios in mijn hoofd op en dan was ik hartstikke nerveus tot ik dan thuis kwam en zag dat alles in orde was.Het is hartstikke vermoeiend.Ik ben er uiteindelijk voor het grootste gedeelte overheen gekomen mede door therapie,nu controleer ik alles nog maar weinig en dan nog bij het einde van de straat proberen niet terug te lopen.Het is tegen jezelf knokken.Het kwam weer voor een groot gedeelte terug in mijn burnout die ik jaren geleden gehad heb,zo erg dat ik nerveus werd bij het controleren zelf.Nerveus dat ik dingen zou vergeten te controleren.Ik ben nu weer een paar jaar verder en mijn dwangmatig controleren is weer vermindert maar nog steeds aanwezig.Dat komt mede door de covid en binnenzitten,dat als ik dan weer even naar buiten gaat,ik dezelfde handelingen als vroeger doe.Het is niet zo extreem meer,en dat komt ook omdat ik het stemmetje negeer wat de twijfel in mijn hoofd zaait.Dat is zeer moeilijk en dat bedoel ik dus met knokken in mijn hoofd.

Voor Sandra, zou ik iets mogen vragen?

Hoi Joost,

Wat herkenbaar deze situatie. Inmiddels ben ik 39 jaar en heb al veel van dit soort momenten gehad. Ik probeer ook altijd tot op de seconde na te gaan hoe het is verlopen. Indien dit niet lukt kom ik ook in een vicieuze cirkel terecht. Mijn gedachten gaan dan ook aan de haal met wat er heeft kunnen gebeuren in die seconden/minuten. Ondanks je eigenlijk wel weet dat de gedachten niet kloppen en worden opgedrongen.

Zelf zit ik nu ook helaas in zo'n situatie. Het klink heel stom maar het is fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die dit soort opgedrongen gedachten heeft. Ik merk wel dat het na het drinken van een aantal biertjes het risico veel groter is om dit soort gedachten te ontwikkelen. In de situatie waarin ik zit heb ik de avond ervoor ook een aantal biertjes gedronken.

Ik hoop dat het jou lukt om eruit te komen. Heel veel sterkte.

Hoi richard,

Ik hoop dat je dit nog een keer leest, ik zou graag in contact met je willen komen is dit mogelijk?

Ja, heel erg herkenbaar! Ik had er ook erg last van bij mij ex, wilde ook steeds zijn problemen oplossen

Mag ik een tip geven? Bachbloesemdruppels Red Chestnut helpen mij daarvoor erg goed. Als je hierop googled kun je er meer informatie over vinden.

Zoooo herkenbaar

Jouw gedachtes en mijn gedachtes die stomme neppe dwang is niet echt. Het komt goed we gaan der van af komen😊

Alles komt altijd goed het heeft zijn tijd nodig wij kunnen dit.

Je bent niet de enige. Troost je hiermee. Er zijn duizenden zoals jij. Mijn vrouw heeft het ook al 30 jaar. Het is voor haar heel moeilijk maar ook voor mij als partner. Haar huisarts heeft gezegd dat ze er nooit vanaf komt. Ieder mens heeft een zwak punt in z'n lijf. De ene heeft hernia wat zwak is en de ander dwang. Helaas.

Ik ken dit gevoel het beheerst je leven
je bent telkens er mee bezig
je bent niet de enigste die het heeft.
en je bent normaal alleen iemand net als ons met een dwang.
wat anderen ook vinden iedereen heeft wel iets. sterkte

Ik kenndit precies zelfde situatie hier

Beste Ilse , ik ben Sam ,43 . Al jarenlang heb ik dwanggedachtes. Van banale dingen tot eigenlijk wel zware zaken . Niet dat ik zo iets wil doen maar de gedachte is er veel . Het grootste probleem bij mij is dat ik dit thuis niet kan bespreken , thuis zijn psychologische problemen echt taboe . Ik ben al serieus depressief geweest en neem al meer dan 10 jaar medicatie . Een therapie zit er ook niet in want dat is geld op straat gooien denken mijn dierbare . Allemaal zever volgens hun . Wat moet je daar mee ? Grtj

Dag Mededwanger,

ik ben geen psycholoog, dit zijn mijn opvattingen en gedachtes. Pak eruit wat je wil gebruiken en laat liggen wat je niet nodig hebt.

Wat ik uit jouw verhaal haal is dat je er heel erg mee zit dat je dwang hebt. Dit is begrijpelijk, al helemaal als het je leven op deze manier beïnvloed. De gevoelens die hierbij komen kijken mogen er zijn, onderdruk ze niet.
Ik zie je vaak schrijven 'ondanks dat ik beter weet'. Zorg je ervoor dat je niet te streng bent voor jezelf? Wees lief voor jezelf. Je bent gewoon een mens, je ontwikkeld. Elke dag ben je anders. De situatie die zich voordeed toen je drie jaar geleden in de kliniek zat was anders dan de situatie waar je je nu in bevindt.
Ik begrijp dat het eng is om weer dwang te ervaren. Het voelt misschien alsof je weer terugvalt in je oude patroon. Paniek! Echter, is dit niet zo. De kennis die je hebt opgedaan de afgelopen drie jaar zit allemaal in jou. Daar hoef je verder geen moeite voor te doen, die heb je. Nu is het de truc om die kennis eerst overzichtelijk te maken, door te schrijven bijvoorbeeld en vervolgens (zoals ik zei aan het begin) eruit te halen wat je nodig hebt en de rest laten liggen.
Jij bepaalt jouw leven, in principe zou je morgen wakker kunnen worden en bepalen wie je wil zijn die dag.
Jij bent de dwang niet, jij staat daarboven, identificeer jezelf daar dus niet mee. Neem het niet te serieus, helemaal niet eigenlijk. Het zijn gedachtes die komen en gaan, hoe meer je ze voedt met aandacht, hoe groter ze worden. Het is heel moeilijk om die aandacht niet te geven, dat weet ik, verwacht ook niet dat dat in een keer lukt (zoals ik zei: wees lief voor jezelf). Het is een proces, ga er geduldig mee om.
Het kan helpen om te achterhalen waarom je dwang weer is begonnen. Dit kan jou een duidelijker beeld geven van de situatie, misschien zit er een patroon in. Als het stress gerelateerd is bijvoorbeeld, kun je proberen je stress te verminderen.
En nog even over het sociale gebeuren: niemand heeft het door, iedereen is bezig met zichzelf. En stel iemand ziet het, is die persoon het binnen 10 sec alweer vergeten. Echt waar. En daarnaast: Lekker belangrijk!!

You got this!

X R

Jeetje wat een verhaal maar knap dat je je er nu zo goed mee kan leven! Maar is dat enkel door medicijnen en je focussen op de dingen die je leuk vindt zonder therapie? Ben benieuwd! In ieder geval fijn om te horen dat je er zo gebaat bij bent :)

🥺🤧
Ik ben echt heel erg blij voor jouw. 💖

Heel herkenbaar! Ik denk trouwens dat het genetisch is.

Mindfulnessoefeningen helpen mij om in te slapen, check bijv de app Headspace, die heeft fijne oefeningen voor in slaap vallen

Hier exact hetzelfde! Ook door een huilbaby! Heb jij t later niet weer gehad?