Emetofobie, ik voel me erg verdrietig

Hi Suzanne,

Ik heb dit probleem vroeger jarenlang gehad. Het was zelfs zo dat ik de laatste keer dat ik zelf overgegeven had (ik was een jaar of 10) besloot dat nooit meer te laten gebeuren. Ik heb dat 25 jaar vol kunnen houden, ongelofelijk maar waar.

Uiteindelijk een keer een paar glazen cognac die verkeerd vielen. Ik werd 's nachts wakker en wist dat het zou komen en niet te vermijden zou zijn. Ik legde kranten naast m'n bed op de grond, ging dapper rechtop op de zijkant van m'n bed zitten en .. gaf over. Flink. Logischer was geweest naar het toilet te lopen maar het kwam gewoon niet in me op.

Sindsdien nooit meer die angst ervoor gehad. En het is nog wel een aantal keren gebeurd sindsdien, maar het verzet is weg. En ik begreep eigenlijk ook wel waar dit voor stond:

Overgeven.. overgave.. Het is de overgave. Het laten gaan van dat wat natuurlijk is, wat vanzelf gaat, wat buiten je controle ligt. Een van onze grootste oerangsten, gesymoliseerd in iets heel letterlijks: overgeven.

Je kunt in je leven nagaan waar je angsten liggen, welke rol (gebrek aan) overgave daarin speelt.

Ik hoop dat dit helpt.

Marcel

hoi suzanne....
Ik weet precies wat je doormaakt, ik heb dit ook al jaren en het wordt alleen maar erger...helaas, het begon met kleine dingen , nu zijn het al hele grote dingen die ik vermijd.

Maar probeer wel te leren om zoveel mogelijk door te zetten.Werken, op stap gaan, leuke dingen doen met de kinderen anders heb je geen leven. Al hoewel het niet altijd mogelijk is , dan vind ik slapen altijd fijn dan merk en voel je niks.

Helaas denk ik dat ik er de rest van mn leven er aan vast zit, ik ga nu wel voor de 4 x terug in therapie ik blijf er nog wel in geloven maar verwacht geen wonderen....

Hoi suzanne,

Ik heh (helaas) ook emetofobie. Al ong 5 jaar. Ben dit jaar alweer bij me 4e psycholoog begonnen. Ik heb weer een enorme terug val en het is allemaal erger dan eerst. Het is altijd "fijn" om toch even te lezen dat wij niet de enige zijn met deze fobie. Wat ik zo vreselijk vind aan dede fobie is dat het in je lichaam gebeurt en je er geen controle over hebt. Het blijft waarschijnlijk mijn hele leven een zwakte punt.. ook al heb ik er geen last van. Elke keer komen er ook weer dingen bij. Voel mij nu zelfs erg depressief terwijl ik dat nooit heb gehad.
Ik hoop dat het nu weer goed met je gaat.
Groeten, Maya

Hoi Suzanne, ik heb hier al last van sinds ik me kan herinneren. Van mijn 17e tot 21e in therapie geweest. Daarna was ik er ‘vanaf’. Het blijft een gevoelig punt, bijvoorbeeld nu ik op de leeftijd ben om kinderen te krijgen. Durf ik echt zwanger te worden?? Ik ben er nog niet uit. Maar in mijn dagelijks leven geen last meer van. De truc voor mij: EMDR icm steeds een stapje meer. Ik durfde niet in het midden van de collegezaal. Dus werd een van mijn eerste opdrachten: ga er maar zitten en kijk wat er gebeurt. En er gebeurde...niets. En zo steeds een stapje verder. Het probleem zit hem in zelfvertrouwen, letterlijk vertrouwen in je lichaam. Ik vertrouw mijn lichaam er nu op dat ik niet zomaar ga overgeven. Ik weet niet welke therapieën je hebt gedaan, maar na een lange weg van 3 jaar (ja het is volhouden) kan ik er nu gewoon mee leven en is het iets dat bij me hoort. Iedereen om me heen weet het ook, en iedereen houdt er heel lief ook altijd rekening mee. Heb er geen schaamte voor😊 Ik gun het je heel erg dat je ook op het punt komt dat je ermee kan leven!