Dysfunctioneel gezin

Ik ben al heel jong mishandeld door mijn moeder die niet meer leeft. Mijn vader deed daar niks aan en koos altijd partij voor mijn moeder.

Mijn moeder werd altijd boos op mij als ik als kind iets deed waar ik niets aan kon doen. Ik werd op mijn derde of vierde gediagnosticeerd met pdd-nos. En daardoor naar speciaal onderwijs gestuurd wat toen nog in de kinderschoenen stond. Ze wisten daar niet wat ze met me aanmoesten omdat ik te agressief/druk was.

Ik wou ook nooit naar de kerk en cathecasatie, maar ik moest daarheen van mijn moeder, omdat zij geloofde in de hel. En als ik niet stil zat in de kerk strafte ze me door me in de hoek te slaan met een kledinghanger. Ik heb haar gehaat, en daardoor heb ik kinderen mishandeld en dieren thuis mishandeld. Dat was mijn uitlaatklep, omdat mijn ouders mij niet hielpen.

Ook laat ik geen mensen toe, omdat ik heel veel mensen lelijk vind en vies, en smerig. In de randstad vind ik de mensen wel knap, maar daar woon ik niet.

Mijn moeder leeft niet meer en is 7 jaar terug gestorven aan kanker. En mijn vader is alcoholist en daar heb ik geen contact mee. Mijn zus ziet dat niet zo, en daar heb ik geen zin om contact mee te hebben. Omdat zij een narcistische vriend heeft die gevoelloze opmerkingen maakt tegen mij, vind ik het niet fijn om daar naar toe te gaan.

Ik voel me transgender, en sta nu in de wachtlijst voor het vu. Hoop dat de ontmoetingsplek bij mij in de buurt daar snel open gaat, want ik snak naar wederzijds contact. Ook omdat ik niet gelovig ben, en in mijn dorp veel christenen wonen, en ik meen ze direct te herkennen. Ik haat streng-christenen. Achterlijke mensen.

Van waar ik vandaan kom, ben ik in ieder geval heel blij dat ik daar weg ben. Een begeleid-wonen instelling waar mensen met autisme een eigen appartement kunnen huren, en daar dan niet meer weg kunnen, vanwege de lange wachttijden voor een woning. En je word daar niet geholpen. Er woonden maar 15 mensen ofzo. En het is een hele gesloten instelling, een soort sekte naar mijn idee. Ik werd daar aan mijn lot overgelaten, en ik zou het graag openbaar willen maken wat die organisatie mensen flikt. Hun noemen de mensen die onder hun contract staan cliënten. Dus er is niks menselijks aan hun aanpak. Ik sta er voor mijn gevoel alleen voor, en het is lastig om lotgenoten te vinden, omdat de misstanden in de GGZ-instellingen vaak onder het tapijt geveegd worden lees ik van andere ex-ggz-centraal patiënten. Ik zie nooit iets openbaars op internet of in de media. Ik voel me niet gehoord in ieder geval. Die ggz-instelling was overigens dezelfde organisatie die me heeft gediagnosticeerd met pdd-nos. Toen heette het nog het riagg. Nu ggz-centraal. Ik heb daar niet voor gekozen.

Ik hoop gewoon gelijkgestemden te ontmoeten waar ik mijn hart kan luchten en waar ik dingen mee kan delen die me dwars zitten.