De taak die ik heb is om te blijven leven totdat mijn jongste zoon volwassen is

Hallo!
Terwijl ik aan het typen/denken ben vraag ik me af waarmee ik bezig ben?
Mijn verhaal opschrijven?!
Is dat echt zinvol of laat ik me leiden door 'wat men zegt zinvol te zijn'.
Toch ga ik het doen. Misschien helpt het iemand...of mezelf...who knows.
Ik ben een vrouw van 56 en mijn psycholoog en arts zeggen dat ik PTSS heb ..iets waar ik erg van geschrokken ben. Oorlog heb ik niet meegemaakt (dacht ik).
Maar blijkbaar heb ik geen nuances gezien.
Ok...here I go.
Mijn leven is niet goed begonnen. Ouders die drank belangrijker vonden dan verantwoordelijkheid. Als klein ukkie nam ik daarom de zorg van mijn broertje op. Op 4 jarige leeftijd zei mijn moeder dat ik niet gewenst was...en dat als ik stout was ze vertrok. Ze vertrok regelmatig. Mijn jongere broertje en vader trooste ik en nam de moederrol over zolang ze weg was. Op 6 jarige leeftijd kreed ik een geslachtsziekte...van een huisvriend.
Terwijl ik opgroeide was ik de scheidsrechter in huis. Die zorg was zwaar. Mijn ouders betrokken mij overal bij. Op mijn 18e ben ik stiekem getrouwd in Engeland met een jongen die lief tegen me deed. Het was (achteraf gezien) een vlucht. Het huwelijk resulteerde in de geboorte van mijn oudste zoon en een scheiding na 3 jaar. Mijn zoon bleek zwaar mentaal gehandicapt, hij beet op zijn handen..krijste en de jaren dat ik de zorg heb gehad waren zwaar. Na een paar jaar ontmoete ik een andere man. Ben ermee getrouwd en we kregen een zoon. Na 12 jaar bleek mijn man al 3 jaar met een buurvrouw een relatie te hebben. Mijn leven was kapot toen ik erachter kwam. Ik wilde nooit meer iemand mijn vertrouwen geven, maar....daar was die ene die oh zo lieve woorden gebruikte. Liefde waar ik zo naar snakte! Hij woonde in Vlaanderen, ik in Nederland.....en ik verhuisde. Hij wilde een kind...vanwege de liefde...Vanaf toen heb ik 10 jaar in een hel geleefd. Geweld, ziekenhuis in/uit, opvanghuizen en nog meer ellende. De angst was te groot. Na 10 jaar had ik eindelijk de moed om echt te vertrekken. Hij heeft me jaren lastig gevallen en bedreigt. Nu woon ik samen met mijn jongste zoon en sinds ruim een half jaar ben ik niet meer in staat om te werken, te genieten, te leven. Mijn masker hou ik op voor mijn kinderen, maar het is super zwaar. De taak die ik heb is om te blijven leven totdat mijn jongste zoon volwassen is en zichzelf kan redden. Soms denk ik aan hoe het is als ik er een einde aan zou maken. Ik kan dit niet doen zolang ik mijn jongste begeleid naar zijn verdere leven. Het leven is zwaar voor mij (en anderen die teveel hebben meegemaakt).
En toch hoop ik nog altijd op een wonder...een mooi wonder...het leven!