De frequentie neemt toe en het belemmerd me ondertussen dagelijks

Ik herken mijzelf heel sterk in je verhaal. In letterlijk al je klachten en nog een paar erbij. Ook de angst voor een hartaanval deel ik, ik durf daardoor zelfs niet echt te sporten.

Goede nachtrust, regelmaat, en beweging (zoals wandelen) kunnen je klachten flink verminderen.

Ook ik wou een hartfilmpje, maar gaat dat je geruststellen? Het is maar een momentopname. Daarom wou ik daarna een ct scan. Beiden zagen er goed uit. Chronische hyperventilatie bleek ik ook niet te hebben (helaas).Toch neig ik nu weer te denken dat ik misschien een hartritmestoornis heb (net als mijn broer en opa) welke ze niet hebben kunnen zien op het filmpje en scan. Dat heb ik vanmiddag bedacht nadat mijn hart uit het niks 160 sloeg, een klacht welke zich nog maar 1x eerder had voorgedaan. Dat ik een angststoornis zou hebben is een idee dat er bij mij niet goed ingaat. Ik zie mijzelf juist als die grote stoere kerel wie goed de rust kan bewaren in moeilijke situaties en denk dat mijn omgeving mij veelal ook zo ziet. Toch is een angststoornis veruit de meest waarschijnlijke oorzaak voor mijn klachten, maar is de angst dat er wel alsnog iets mis is met mijn hart ook de enige grote angst welke ik voor mijzelf kan bedenken.

Lieve Roos,
Ik ben allereerst heel benieuwd hoe het nu met je gaat.

Ik hoop dat je een vorm van therapie bent aangegaan. Eén die uitlegt wat er in jouw lijf gebeurt als je een paniekaanval hebt, de adrenaline die vrij komt en de irrationele gedachten die naar boven kunnen komen.

Ik ben inmiddels ervaringsdeskundige (mijn paniekaanvallen begonnen toen ik 17 jaar was en inmiddels ben ik 50 jaar)
Dit betekent overigens niet dat ik al die jaren constant paniekaanvallen heb gehad. Het is mijn "zwakke plek" zoals een ander een zwakke rug heeft.

Praat erover, alsjeblieft! We zijn met zoveel! Alle liefs ❤️