Conclusie: Neem genoeg rust, negeer je lichaam niet

Dag iedereen

Wat spijtig om al deze verhalen te moeten lezen... (Chronische) hyperventilatie met al dan niet een angststoornis erbovenop is naar mijn mening de hel.

Helaas heb ik hier sinds juli 2021 ook weer enorm veel last van, momenteel ben ik er 24. Een tijdje terug in juli 2015 (wat een toeval) toen ik net 18 jaar was geworden, heb ik het zitten gehad. Rustig naar een film aan het kijken en ineens ging het licht uit, voelde me niet lekker en wou naar buiten om wat frisse lucht te hebben. De hyperventilatie- en paniekaanval van m'n leven gehad en afgevoerd naar spoed, bleek op dat moment een bloeddruk van 16 over 10 te hebben maar na alle testen was ik in orde... Spoedarts gaf me een Temesta mee en een attest om een Temesta-kuur van 30 dagen te volgen, echter moet ik niet weten van medicatie en negeerde dit. Eveneens een doorverwijzing gekregen naar de cardioloog, waar alles in orde bleek te zijn natuurlijk. Diende een duurtest af te leggen op de fiets, waardoor het na een tijd volledig zwart voor m'n ogen werd (nooit eerder voorgehad) waardoor ik dacht dat m'n hart afscheid nam, na nog geen 18 jaar haha. Desondanks was alles in orde!! Alle waarden na inspanning bleek goed, snelle recuperatie van de hartslag, sinusritme enz.... Opgelucht maar wel een kutgevoel dat er "niks" was, m'n verstand kon het niet vatten dat dit aan m'n gedachten te wijten was.

De week erop ging goed, lag rustig in bed en stond niet meer stil bij het feit wat er gebeurde. Wou exact een week later gaan stappen met vrienden maar toen kwam het volledig terug, voelde me verzwakt, kon niet meer op m'n benen staan en de angst kwam op dat ik altijd met dit gevoel ging rondlopen, ging met m'n vader een blokje om wandelen maar na een halve blok moest ik gaan zitten omdat ik niet meer kon... Kreeg een zeer angstig gevoel om naar huis te gaan (vermoedelijk gelinkt aan het feit dat ik er de week ervoor ook zo slecht was)...

Tour gaan doen met de wagen, in het tankstation net niet door m'n benen gezakt... In de wagen in slaapgevallen en thuisgekomen met het gevoel dat m'n leven voorbij was. Dag erna met hetzelfde lege gevoel opgestaan met eveneens steken in m'n darmen, dat zorgde voor nog meer angst om het doorgaans overging met het slapen. Diezelfde avond terug naar spoed omdat ik dacht, dat het probleem einde boven water kwam. Echografie en bloedonderzoek laten doen maar wederom... kerngezond! Opgelucht zette ik 2 stappen uit het ziekenhuis en het begon opnieuw en toen begon de lijdensweg...

Toen wekenlang tegen de sterren op liggen hyperventileren, geen sociaal contact meer en voorzichtig eens mee naar de supermarkt en een boswandeling gaan maken...

Het laatste schooljaar van het middelbaar diende zich aan en daar enorm op gefixeerd, echter bracht het niet direct soelaas waardoor ik wat in de put geraakte. Maar na een verloop van tijd begon ik m'n krachten terug te winnen en begon ik als het ware te spelen met hyperventilatie, de angst was GELUKKIG al een tijd gaan liggen maar de hyperventilatie sleepte toen lang aan. Enfin, toen ik een aanval voelde bovenkomen, begon ik afleiding te zoeken of een sigaret gaan roken en ff de tijd nemen om m'n balans terug te vinden, de energieboost die ik daarvan kreeg, zorgde ervoor dat ik terug verderkon en gaf zeer veel geluk.

In november 2015 nog eens de spoed binnen als vaste klant haha, nog eens een zware angstaanval gehad ten gevolge de hyperventilatie en dacht dat m'n hart het weer ging begeven. Zeer lang teveel aandacht geschonken aan m'n hart/hartslag waardoor ik zelf die vicieuze cirkel aanhield.

Volledig verlost van hyperventilatie in juli 2016, nog eens een zware aanval gehad en toen was het over...

De voorbije 5 jaar hier en daar eens een aanvalletje gehad, of een slechte dag maar dat is normaal. Dankzij de hyperventilatie had ik veel meer levensvreugde door het besef hoe fout het soms kan gaan.

Maar toen kwam corona, hoewel de eerste lockdown een droom was op zoveel vlakken, ben ik wederom op na anderhalf jaar maatregelen, stress, vermoeidheid en angstberichten over vaccinaties, zware ziektes, long covid en de dood...

Hoewel ik aanvankelijk niet zo angstig was over corona, is dit achteraf steeds meer beginnen groeien. Eveneens op het werk zat het wat tegen door sluitingen van bijkantoren en een onzekere toekomst, m'n vader die wat sukkelt met PTSD na een agressiegeval op het werk en naargelang vulde de emmer zich steeds meer: langer op m'n tablet 's nachts, minder slapen maar toch blijven gassen omdat ik er niet wou aan toegeven... Ik voelde wel aan dat het tijd was voor rust, maar stond voor m'n vakantie en dacht dat het wel goed ging komen...

Echter kwamen m'n vaccinaties ertussen, na m'n eerste prik enorm zware paniekaanval gehad in het vaccinatiecentrum. Gelukkig ken ik dat al waardoor ik uitwendig gewoon wat aan het zweten was maar leuk was anders, zo is het nu weer misgelopen; de hypochondrische gedachten hebben dat op die vaccinaties gestoken waardoor ik precies alles van hyperventilatie ben vergeten en er niet al te best bijloop... Stressfilter is weg waardoor ik veel vatbaarder ben geworden voor angst en minder kan relativeren, K*T!

Ondertussen zijn we een halfjaar en een tweede prik verder, maar we zijn er nog niet helemaal... Veel last van angst, vooral omdat ik al veel last heb gehad van draaiingen, gevoelloosheid in de ledematen, neerslachtig, het gevoel hebben van geen adem te krijgen of steken aan het hart en al de gekende zaken.

Oh wat tijdens m'n vaccinaties ook niet hielp daar ik veel te aandachtig was voor erge bijwerkingen: 3 muggensteken onder m'n knie zonder de steekpuntjes te zien waardoor ik dacht een trombose opgelopen te hebben wat de angst liet exploderen.. Haha, zeer erg hoe je eigen brein je zo de duivel kan aandoen :p

Enfin, het lezen van alle bovenstaande verhalen deed in die zin wel deugd om te lezen daar het me terug wat moed geeft om door te gaan daar ik het voorbije halfjaar full-time blijf doorwerken omdat ik er niet wil aan toegeven om me zo niet nog dieper te duwen.

Vandaar dat ik zo uitgebreid m'n verhaal heb gedaan omdat er duidelijk nog velen zijn die zo harde klachten hebben en om eveneens een hart onder de riem te kunnen steken.

Conclusie: Neem genoeg rust, negeer je lichaam niet, zoek ontspanning (wat niet altijd makkelijk was in corona) en laat oprecht veel meer dingen zijn wat ze zijn...

Trouwens, het lezen van enkele verhalen hier over een hartfalen of hartstilstand triggerde ook direct angst, dus laat het voor anderen hopelijk een les zijn...

Nu nog zelf m'n eigen raad zien op te volgen natuurlijk.

Veel succes iedereen en laat 2022 een jaar worden waar we vrij kunnen zijn van hyperventilatie, angst en corona!

Warme en hartelijke groet
D