Complex verleden een plaats willen geven

Hallo lieve mensen
Het is de eerste keer dat ik m'n (best wel lange) verhaal op een forum durf delen. Voel je vrij om het op je gemak te lezen, misschien herken je je ergens er wel in? Ik hoop dat jullie met een milde, onbevooroordeelde blik hiernaar kunnen kijken.
Kernwoorden: trauma, sexting, misbruik, angst, dreiging, paniekaanval, opname

Ik ben een jonge vrouw van 24, afkomstig uit België, die naar eigen beleving met een ongewone angst-en piekerstoornis kampt. Dit komt door een complex verleden dat ik me met me meedraag en waar ik vandaag de dag nog altijd last van ondervind. Het is een lang verhaal maar ik zal het hieronder helder proberen formuleren.

Wat op m'n 14 jaar als puber begon als een onschuldige experimentele fase op het internet, was de opvolgende jaren uitgemond in een ongezien toxisch patroon met alle schade van dien.
Toen ik op die leeftijd te kampen kreeg met pesten, laag zelfbeeld, een eetstoornis en eenzaamheid ten gevolge van oppervlakkige vrienden, vluchtte ik naar het internet. Drastisch en wanhopig op zoek naar erkenning en affectie van vreemden.
Hoewel ik thuis met degelijke normen en waarden ben opgevoed, en me diep vanbinnen bewust was van de gevaren en risico's hiervan, ben ik (koppig) tegen beter weten geleidelijk aan beginnen chatten met vreemden, vaak oudere mannen.
Uiteindelijk evolueerde dit naar het uitdelen van persoonlijke gegevens maar ook van seksueel getint beeldmateriaal, wat vandaag de dag "sexting" heet.
Een getal kan ik er niet op plakken, (en hoe erg het ook klinkt, ik verzin het niet...): op al die jaren heb ik met zeker hon-der-den (jonge)mannen digitaal contact gehad en enkele tienduizenden foto's, filmpjes en berichten van mezelf verstuurd. Soms simultaan, soms in een relatie. Achteraf gezien besefte ik dat hieronder enkele pedofielen zaten en andere mensen met slechte bedoelingen.

In het bijzonder had ik een verboden relatie met één volwassen man, iemand waarbij ik 4 jaar lang aan zou vast hangen.
In functie van deze persoon heb ik o.a. m'n eerste seksuele ervaringen opgedaan. Hoewel ik diep vanbinnen van hem hield, was er altijd sprake van een vernederende, narcistische en dreigende ondertoon.
Tussen de periode van 17j en 19j werd ik een zestal keer door hem seksueel misbruikt. Hierbij was er altijd sprake van manipulatie, chantage of dreigementen. Het onderwerp ligt zeer complex en gevoelig omdat désondanks ik ruw werd behandeld, en vrijwel altijd in "freezemodus" ging als er iets gebeurde, ik nooit actief en duidelijk een "neen" heb uitgesproken wanneer ik me ergens niet 100% goed bij voelde. Hoewel angst een ondertoon had, was ik verliefd op hem en wilde ik hem "niet teleurstellen".

In tijden van MeToo ligt dit zeer gevoelig, dat besef ik. Ik wil niet alle mannen met de grond gelijkmaken, noch vrouwen hun traumatische ervaringen gaan minimaliseren! Men is altijd met twee in een relatie en er hoort sprake te zijn van gelijkwaardigheid, open communicatie en wederzijds respect.
Ik geef toe dat ik als vrouw mijn aandeel erken in dit verhaal. Ik besef dat ik op jonge leeftijd grove fouten heb gemaakt, dat ik onverstandige keuzes heb gemaakt en veel vroeger hulp had moeten zoeken. Dat van zodra m'n lichaam intuïtief signalen afstuurde, ik er onmiddellijk mee moest kappen.
Ik besef en geef toe dat ik met momenten een aantal mannen heb verleid voor mijn eigen egoïstische doeleinden en dat ik genoot van de oppervlakkige aandacht en complimentjes. Nadien aanschouwde ik deze vaak als m'n "therapeuten".
Hoewel deze man zeker zijn aandeel heeft, besef ik dat ik en alleen ik dit ganse trauma perfect vermeden kon hebben.

Ik kan jullie niet uitdrukken hoe groot m'n schuld- en walggevoelens de dag van vandaag nog altijd zijn...
Het is onwezenlijk hoe dit überhaupt tot stand is gekomen.
Ik herken mezelf niet in het verhaal dat ik hier typ. Sinds dat eerste moment op m'n 14 jaar is dat lieve, onschuldige, respectvolle meisje gestorven. En hoe graag ik ze ook terug in het leven wil roepen, besef ik dat dat onmogelijk is. En dat maakt me verdrietig...

Nu kunnen sommigen mensen denken, en sommigen hebben dit al meermaals uitgesproken,
"Ergens zou je je moeten schamen. Je wist waar je aan begon, dan moet je maar voor de gevolgen instaan. Er zijn veel ernstigere problemen aan de gang in wereld en jij gaat over DAT piekeren??"
En ja, ik besef zeer confronterend dat er mensen in armoede leven, mensen plots hun dierbare verliezen, mensen plots met een chronische ziekte te kampen hebben en gans hun leven moet hervormen... en dat is verschrikkelijk.

Toch kan ik het niet helpen maar loop ik sinds kort opnieuw met zeer paranoïde en overweldigende suïcidale gedachten rond. Omwille van m'n verleden, kan ik het niet helpen maar ervan uitgaan dat mensen, van toen of nu, me op elk moment iets kunnen, gaan én zullen aandoen. Ik geloof dat mijn verdere leven omzeep (gedoemd) is.
De ergste gedachte ooit was toen ik dacht dat de overheid me via agenten, beveiligingscamera's ... bespioneerde aangezien ik op minder- en meerderjarige leeftijd verschillende wetten (in mijn hoofd) heb overtreden. Dat ik kan worden terechtgesteld bij het maken en verspreiden van kinderporno (met betrekking dus op m'n minderjarige zelf) en dat ik de privacy van sommige mensen heb geschonden (verspreiden van persoonsgegevens op chats).

Een andere gedachte die me ziek maakt, is dat ik mijn veiligheid en privacy voorgoed ben verloren. Hoewel ik voor mijn huidige opleiding genoodzaakt bent te communiceren via een platform als fb (o.a. marketingdoeleinden), voel ik me hier absoluut niet veilig bij. Ik ben extreem controlerend wat m'n persoonsgegevens betreft. Soms krijg ik een paniekaanval wanneer een onbekende persoon me belt, sms't of mailt. Dit heeft te maken met het feit ik vroeger werd gechanteerd door enkele mannen en waarbij er expliciet materiaal en gegevens van mij rondgingen. Op al die jaren heb ik mss al 7 verschillende profielen aangemaakt die ik vaak dan ook snel weer neerhaal, tot frustratie van m'n omgeving.

Bijkomend sta ik in een uitputtende tweestrijd met mezelf, beetje zoals Jekyll & Hyde. Of wat ik eerder aanvoel als: moreel verval.
Voor een lange periode (nu gelukkig iets minder) ondernam ik ongezonde, soms immorele en vaak impulsieve acties om mijn angst/onrust te sussen.
Ik was seksueel uitbundig, kan ik het aantal bedpartners niet op twee handen tellen, heb vaak de drang dat de ander me "seksueel pijn doet". Iets waar ik niet fier op ben, is dat ik affaires ben aangegaan met een aantal mannen, waarvan ik ééntje zijn huwelijk heb stukgelopen...
Jammer genoeg is er nog steeds de onweerstaanbare drang om in winkels of van mijn dichte kring te stelen... Ik wéét dat het illegaal is, dat het niet oké is en dat er mensen gekwetst kunnen worden. En toch... het is sterker dan mezelf.

Andere gedachten die me omsingelen: later onvruchtbaar worden, dementie ontwikkelen, vroeg sterven of ouders snel verliezen, op straat eindigen, vermoord of opnieuw misbruikt worden uit wraak van vroeger, in schulden geraken, in de gevangenis eindigen, zelf mensen pijn doen...

Vorig jaar ben ik na een triggerend nieuwsbericht in de media vrijwillig in opname gegaan. In het verleden had ik bijna een zelfmoordpoging ondernomen, toen m'n broer me op tijd tegenhield. Vorig jaar wilde ik op kot een tweede poging ondernemen, maar heb ik last-minute afgelast.
Ik heb 2,5 maanden op een paaz gezeten voor behandeling van angst- en traumasymptomen hiervan, maar werd niet gediagnosticeerd.

We zijn nu exact een jaar verder en ik merk dat ik opnieuw in die destructieve gedachten ben gevallen. Sinds opname heb ik echter komaf gemaakt met dit "patroon". Ik chat al heel lang niet meer, heb alle ongezonde contacten verbroken, heb 'slechts' 23 "vrienden" op een sterk, afgeschermd fb-profiel en het concept sexting is gelukkig uit m'n woordenboek verdwenen.

Maar het neemt de schroeiende pijn in mijn mentale en emotionele wonden niet weg. Ik wou dat ik mijn leven kon herdoen. Tabula rasa.
Ik wou dat ik de tijd kon keren om alles ongedaan te maken. Om meer naar buiten te gaan en te werken aan m'n sociale vaardigheden. Om waarschijnlijk nu dan vrienden voor het leven te hebben gemaakt. Mijn middelbare schoolperiode en twee mislukte jaren van het hoger onderwijs zijn in een waas aan me voorbij gegaan. Ik heb te weinig bewust beleefd, te weinig geleefd. Te weinig gefeest, geknuffeld, gereisd, geleerd... Wat de beste jaren van m'n leven zouden moeten zijn geweest, heb ik voor niets weggesmeten. De tijd van onbezonnenheid is voorbij, nu komt het echte serieuze volwassen leven in zicht, en ik ben er niet klaar voor omdat ik ergens m'n kind zijn en ontwikkeling onderweg ben verloren geraakt.

Ik heb mijn vroegere vrienden, partners, m'n ouders en broer immens hard gekwetst, voorgelogen, gestolen en zelfs bedrogen.
Geen afscheid genomen van mensen waar ik van hield. Potentiële toekomstkansen verspeeld.
Allemaal omdat ik zo ziekelijk geobsedeerd was en vast raakte in dat web van "digitale erotica" en zogenoemde "verbinding".
6 jaar van mijn leven heb ik met mijn hoofd in m'n schoot beleefd. Een paar zielloze donkere ogen die levensmoe voor zich uitstaarden op een zwart/licht flitsend scherm. 6 jaar onomkeerbaar... en waarom?

We zijn nu zaterdag 23 oktober 2021, ik lig ondertussen een week ziek thuis en ervaar sinds dinsdag constante rusteloosheid, gevarieerde opvolgende paniekaanvallen en huilbuien. Ondertussen 3kg op een week vermagerd, ik staar uitzichtloos naar m'n scherm. Ik voel me leeg, bang, moe. Kan de voorafgaande nachtmerrie nog steeds niet bevatten.
En toch wil iets in mij vanbinnen het nog niet opgeven.Hoe zorg ik ervoor dat ik morgen opnieuw opsta?


Zucht, dat was een hele brok, toch ondertussen een paar traantjes laten vloeien...
Ik verwacht eerlijk gezegd niet echt een antwoord na dit controversiële verhaal, dat hoeft ook niet.
Indien er mensen zijn (mannen of vrouwen) die hier gelijkaardige ervaringen mee hebben of "magische oplossingen" hebben toegepast , mogen jullie die zeker delen.
Hoe maken jullie nog iets van het leven? Hoe hebben jullie angst/trauma een plaats kunnen geven? Is dit wel mogelijk? Hoe gaan jullie om met die overweldigende angstgedachten?

Bedankt alvast om tot hier te lezen, en ik wens jullie nog een fijne, hopelijk rustige dag toe.

Liefs