Z. Overige angsten - forum lotgenoten

Al van jongs af aan heb ik (man, 35) een totaal onverklaarbare angst voor hevige regen. Als er een zomerse stortbui wordt voorspeld kan ik me de dagen op voorhand al zeer ongemakkelijk voelen, en gedurende een hevige stortbui verstijf ik gewoon. Dan kan ik even niet meer normaal functioneren. Ik hou continu buienradar in het oog om te zien of er regen aankomt. Tikkende regen op het raam kan me hele nachten wakkerhouden.

In mijn hoofd maak ik me op zo'n moment ernstige zorgen dat mijn dak gaat lekken, het water binnen langs de muren stroomt, of dat mijn kelder volledig onder water komt te staan. Dingen die me nog nooit zijn overkomen trouwens.

Hoewel ik me er bewust van ben dat die gevoelens niet realistisch zijn kan ik ze toch niet wegkrijgen.

Zijn er nog mensen met gelijkaardige angsten?

Ik heb heel veel moeite met alleen zijn. De ochtend is een kwelling. In de loop van de dag gaat het iets beter. In mijn hele lijf zit angst en onrust als ik alleen ben.

Mijn kind, 21 jaar, heeft een vorm van PTTS. Zij houdt haar eten niet binnen. Na het eten braakt zij het merendeel weer uit. Dit duurt al jaren. Ben teneinde raad. Allerlei therapieen gevolgd, hypnose, EMDR therapie, ostheopathie etc. Sinds een aantal maanden krijgt ze anti-depressiva. Ze heeft nauwelijks energie en valt veel al. Wie kent een dergelijk verhaal of hulp? Teneinde raad.....

ik heb een angst voor luchtballonnen. mijn zus heeft toen ze klein was er eentje zien opstaan en vond dat heel eng. daarna heeft ze de angst soortvan aan mij overgedragen. ik vind het zien van (plaatje van) een luchtballon eng en ik schrik er erg van. ik probeer er al een tijdje van af te komen, maar ik vraag me ook af of er nog andere mensen zijn die dezelfde angst ervaren. heb jij of ken jij mensen die er ook van af proberen te komen of al overwonnen hebben? zou je dan misschien contact willen opnemen en je verhaal willen delen?

Hallo
Ik heb al van kleins af aan angst voor onweer en het vervelende is zodra het onweert meestal snachts of savonds dan kruip ik bij mn moeder in bed als ik het hoor tel ik tussen de donder en bliksem en loop ik snel na mn moeders slaapkamer mn ouders zijn gescheiden en ik woon bij mn moeder schaam mij verschrikkelijk maar op dat moment voel ik mij bij mn moeder veilig ben 30 jaar steeds denk ik ik ga na een psyoloog maar als het het noodweer voorbij is schuif ik het van mij af

Ik vraag mij soms ook af of ik verslaafd ben aan angst.
Eigenlijk ben ik mijn hele leven al angstig geweest voor allerlei dingen.
Toen ik 34 was ben ik begonnen met paroxetine. Mijn angsten en daarmee samenhangende depressie verdwenen als sneeuw voor de zon.....
Wat een opluchting. Een half jaar later besloot ik om een tijd alleen naar Frankrijk te gaan. Ik kon heel goedkoop verblijven in een appartement van een vriend van mijn broer. Ik bloeide helemaal op, leerde mijn huidige man kennen en besloot met hem te gaan samen wonen.
Nu 20 jaar verder gaat het opnieuw weer heel slecht sinds mijn moeder in dezelfde plaats is komen wonen na een scheiding met haar 20 jaar jongere vriend. Dat is nu 6 jaar geleden. Ze is wel weer terug gegaan naar Nederland omdat ik het niet meer trok. Maar ondanks dat ze nu weg is kamp ik nog steeds met paniek/depressie en ben ik alcoholisch geworden.
Ik moet dus ook aan de slag met mijzelf maar ik kan je een ding zeggen; Ik vind het bewonderingswaardig dat je nog werkt. Je hebt heel veel moed. Veel meer dan vele anderen. Ik hoop dat je eruit gaat komen. Fijn dat je een goede therapeut hebt gevonden want dat helpt om zaken op een rij te zetten.

`

Ik heb een een wat vreemde angst. Een angst om steeds gek te worden. Elke keer als ik er aan denk roept het dat op, dat ik raar ga doen op straat, dat ik dingen doe waar ik spijt van heb later, dat ik mensen een ongemakkelijk gevoel geef, dat ik bijvoorbeeld moet schreeuwen omdat ik gewoon even alles eruit moet gooien. Meestal word ik met schrik wakker als ik dat droom. Dan heb ik er nog de hele dag last van. Rare angst. Het is me nog nooit overkomen, en toch schrikt het me soms aan het hart als het me zou overkomen. Dat is een vreemd beeld. Vaak laat ik het weer los als ik met de gewone alledaagse dingen bezig ben. Als ik me normaal gedraag zoals de samenleving dat wenst of van me vraagt. Misschien ligt er on nodig veel druk van de samenleving op mensen die het wel overkomt. Die grens is maar vaag denk ik. Wie is nu echt altijd normaal en wat is normaal?

Ik blijf maar gewoon mezelf. En zo dicht mogelijk bij mezelf.

Geert

Ik weet niet wie ik zelf ben.

Ik weet dat ik nooit mezelf heb kunnen zijn. Kan me totaal niks herinneren van vroeger, alleen het pest gedeelte. Elke dag is weer een totale verwarring, aan staan, knokken voor iets?, vast zitten in je hoofd, vast zitten in jezelf.

Alles gaat op automatische piloot constant dag in dag uit. Lichamelijk voelen alsof je klein bent en dat je reageert als iemand van 6 met redelijk uit eenspattende opmerkingen. Gevoel van eigen schaamte alsof je een imposter bent. Bang voor reacties van anderen. Schaamte alsof je eigenlijk altijd liegt terwijl je juist de waarheid verteld (Zoals herbelevingen, constant aan staan en dat je eigenlijk alleen met je zelf bezig bent)

Het gevoel hebben dat je niks goed kunt doen dit roept veel herbeleving op. Met name omdat ik vroeger vaak wel is wat voor mijn moeder moest halen in de winkel en ik eigenlijk altijd bang was om met het verkeerde mee terug naar huis te nemen omdat ik niet helemaal meer wist wat ik mee moest nemen en snel vergeten was.

Vroeger wat ik nog herinner was ik eigenlijk standaard druk, vol energie kon nooit een keer stil zitten en mijn mond dicht houden. Hier kreeg ik vaak op mijn flikker voor.

Heeft iemand enig idee? Overgenomen trauma van mijn moeder die af en toe kleine pupillen heeft. adhd ptss complex trauma?

Elke dag is een totale verwarring en niet in deze tijd.

Ik had ruim 20 jaar geleden last van doodsangst. Pas geleden is m’n moeder overleden. Angst weer helemaal terug! Herkenbaar? Zo ja dan reageer aub!

Ik heb last van doodsangst. Mijn moeder overleed in een isolatie omgeving en werd opgegeven door artsen. Ze was doodziek, lag aan slangen door apparaten om haar voor drie weken in leven te houden.

Het is al even geleden maar ik ben bang om op ernzelfde manier te sterven. In angst, misschien met woede. We konden niet praten met haar. En dat was het. Ik weet nooit wat haar laatste gedachten zouden zijn geweest, of ze bang was.

In deze Corona tijd was ik heel bang om op eenzelfde manier dood te gaan als mijn moeder. Zonder dag of ik voel me zo...het heeft me banger gemaakt voor ziektes en de dood. En dat we allemaal doodgaan enz. Maar ook dat we het willen controleren.

Doodsangst voelt zo onrealistisch enz omdat je weet dat je een keer doodgaat. Maar wanneer en hoe , dat is nog maar de vraag. Daar komt mijn controle vandaan. Bang om het niet te weten en de dood in zijn waarde laten, het komt zoals het komt, dat is nog even wennen.

Jelle

Hoi,

Ik heb al mijn hele leven last van angsten. Als mijn zusje huilde toen ik 2 was, of toen ik overvallen werd door een fietsongeluk bij mijn zus op 5 jarige leeftijd. Ik herinner, de klap , het weer, de Ingedeukte fiets, de remsporen van de auto en de schrik van mijn ouders in het gezicht en de schreeuw van mijn molder. De beelden blijven. De schrik voor autos die niet stoppen bij een stop bord ook. Het lichaam van mijn zusje day stillag alsof ze dood was. Gelukkig is het goed afgelopen. Maar pas 20 jaar later kan ik erover praten. Ik was te Jong om woorden te geven aan het verhaal.

Als ik nu kon vertellen tegen mijn 5jarige ik, rustig maar, het is goed met haar, en we met zijn allen bij elkaar hadden gezeten erna was het goed als familie. Maar dat was er niet en heb ik erg gemist.

Sterkte iedereen,
Francien

Ik hoopte op deze site lotgenoten te treffen die net als ik ook als de dood zijn voor de coronatest. Ik zie wel mensen met emetofobie die juist voor de neusswab kiezen maar ik heb dus een ernstige fobie voor die neusswab of alles wat mijn neus (ver) in moet. Waarschijnlijk heb ik dat overgehouden aan een ziekenhuisopname toen ik 11 jaar oud was en er een slangetje door mijn neus uit mijn buik werd gehaald (na geperforeerde blindedarm). Al voordat Corona er was krijg ik ziekmakende gedachtes bij het idee en toen deze nachtmerrie ... moeten testen op Corona! Dit heb ik dus nog nooit gedaan, ik heb hierdoor al vakanties en evenementen etc moeten laten schieten. Maar nu blijkt mijn dochter positief en moet ik eigenlijk ook testen. Toch kan ik die gedachte niet aan en ik denk ook dat ik het niet ga doen. Ik ben eigenlijk ook boos dat er geen rekening gehouden wordt met mensen die angsten hebben en iedereen het afdoet als 'ach stel je niet aan' of ' je voelt er amper wat van' ...
Dus mijn vraag ... wie heeft nog meer deze angst voor dat stokje in de neus en hoe gaan jullie hiermee om? Heeft iemand al DE oplossing?

Hallo lieve mensen
Het is de eerste keer dat ik m'n (best wel lange) verhaal op een forum durf delen. Voel je vrij om het op je gemak te lezen, misschien herken je je ergens er wel in? Ik hoop dat jullie met een milde, onbevooroordeelde blik hiernaar kunnen kijken.
Kernwoorden: trauma, sexting, misbruik, angst, dreiging, paniekaanval, opname

Ik ben een jonge vrouw van 24, afkomstig uit België, die naar eigen beleving met een ongewone angst-en piekerstoornis kampt. Dit komt door een complex verleden dat ik me met me meedraag en waar ik vandaag de dag nog altijd last van ondervind. Het is een lang verhaal maar ik zal het hieronder helder proberen formuleren.

Wat op m'n 14 jaar als puber begon als een onschuldige experimentele fase op het internet, was de opvolgende jaren uitgemond in een ongezien toxisch patroon met alle schade van dien.
Toen ik op die leeftijd te kampen kreeg met pesten, laag zelfbeeld, een eetstoornis en eenzaamheid ten gevolge van oppervlakkige vrienden, vluchtte ik naar het internet. Drastisch en wanhopig op zoek naar erkenning en affectie van vreemden.
Hoewel ik thuis met degelijke normen en waarden ben opgevoed, en me diep vanbinnen bewust was van de gevaren en risico's hiervan, ben ik (koppig) tegen beter weten geleidelijk aan beginnen chatten met vreemden, vaak oudere mannen.
Uiteindelijk evolueerde dit naar het uitdelen van persoonlijke gegevens maar ook van seksueel getint beeldmateriaal, wat vandaag de dag "sexting" heet.
Een getal kan ik er niet op plakken, (en hoe erg het ook klinkt, ik verzin het niet...): op al die jaren heb ik met zeker hon-der-den (jonge)mannen digitaal contact gehad en enkele tienduizenden foto's, filmpjes en berichten van mezelf verstuurd. Soms simultaan, soms in een relatie. Achteraf gezien besefte ik dat hieronder enkele pedofielen zaten en andere mensen met slechte bedoelingen.

In het bijzonder had ik een verboden relatie met één volwassen man, iemand waarbij ik 4 jaar lang aan zou vast hangen.
In functie van deze persoon heb ik o.a. m'n eerste seksuele ervaringen opgedaan. Hoewel ik diep vanbinnen van hem hield, was er altijd sprake van een vernederende, narcistische en dreigende ondertoon.
Tussen de periode van 17j en 19j werd ik een zestal keer door hem seksueel misbruikt. Hierbij was er altijd sprake van manipulatie, chantage of dreigementen. Het onderwerp ligt zeer complex en gevoelig omdat désondanks ik ruw werd behandeld, en vrijwel altijd in "freezemodus" ging als er iets gebeurde, ik nooit actief en duidelijk een "neen" heb uitgesproken wanneer ik me ergens niet 100% goed bij voelde. Hoewel angst een ondertoon had, was ik verliefd op hem en wilde ik hem "niet teleurstellen".

In tijden van MeToo ligt dit zeer gevoelig, dat besef ik. Ik wil niet alle mannen met de grond gelijkmaken, noch vrouwen hun traumatische ervaringen gaan minimaliseren! Men is altijd met twee in een relatie en er hoort sprake te zijn van gelijkwaardigheid, open communicatie en wederzijds respect.
Ik geef toe dat ik als vrouw mijn aandeel erken in dit verhaal. Ik besef dat ik op jonge leeftijd grove fouten heb gemaakt, dat ik onverstandige keuzes heb gemaakt en veel vroeger hulp had moeten zoeken. Dat van zodra m'n lichaam intuïtief signalen afstuurde, ik er onmiddellijk mee moest kappen.
Ik besef en geef toe dat ik met momenten een aantal mannen heb verleid voor mijn eigen egoïstische doeleinden en dat ik genoot van de oppervlakkige aandacht en complimentjes. Nadien aanschouwde ik deze vaak als m'n "therapeuten".
Hoewel deze man zeker zijn aandeel heeft, besef ik dat ik en alleen ik dit ganse trauma perfect vermeden kon hebben.

Ik kan jullie niet uitdrukken hoe groot m'n schuld- en walggevoelens de dag van vandaag nog altijd zijn...
Het is onwezenlijk hoe dit überhaupt tot stand is gekomen.
Ik herken mezelf niet in het verhaal dat ik hier typ. Sinds dat eerste moment op m'n 14 jaar is dat lieve, onschuldige, respectvolle meisje gestorven. En hoe graag ik ze ook terug in het leven wil roepen, besef ik dat dat onmogelijk is. En dat maakt me verdrietig...

Nu kunnen sommigen mensen denken, en sommigen hebben dit al meermaals uitgesproken,
"Ergens zou je je moeten schamen. Je wist waar je aan begon, dan moet je maar voor de gevolgen instaan. Er zijn veel ernstigere problemen aan de gang in wereld en jij gaat over DAT piekeren??"
En ja, ik besef zeer confronterend dat er mensen in armoede leven, mensen plots hun dierbare verliezen, mensen plots met een chronische ziekte te kampen hebben en gans hun leven moet hervormen... en dat is verschrikkelijk.

Toch kan ik het niet helpen maar loop ik sinds kort opnieuw met zeer paranoïde en overweldigende suïcidale gedachten rond. Omwille van m'n verleden, kan ik het niet helpen maar ervan uitgaan dat mensen, van toen of nu, me op elk moment iets kunnen, gaan én zullen aandoen. Ik geloof dat mijn verdere leven omzeep (gedoemd) is.
De ergste gedachte ooit was toen ik dacht dat de overheid me via agenten, beveiligingscamera's ... bespioneerde aangezien ik op minder- en meerderjarige leeftijd verschillende wetten (in mijn hoofd) heb overtreden. Dat ik kan worden terechtgesteld bij het maken en verspreiden van kinderporno (met betrekking dus op m'n minderjarige zelf) en dat ik de privacy van sommige mensen heb geschonden (verspreiden van persoonsgegevens op chats).

Een andere gedachte die me ziek maakt, is dat ik mijn veiligheid en privacy voorgoed ben verloren. Hoewel ik voor mijn huidige opleiding genoodzaakt bent te communiceren via een platform als fb (o.a. marketingdoeleinden), voel ik me hier absoluut niet veilig bij. Ik ben extreem controlerend wat m'n persoonsgegevens betreft. Soms krijg ik een paniekaanval wanneer een onbekende persoon me belt, sms't of mailt. Dit heeft te maken met het feit ik vroeger werd gechanteerd door enkele mannen en waarbij er expliciet materiaal en gegevens van mij rondgingen. Op al die jaren heb ik mss al 7 verschillende profielen aangemaakt die ik vaak dan ook snel weer neerhaal, tot frustratie van m'n omgeving.

Bijkomend sta ik in een uitputtende tweestrijd met mezelf, beetje zoals Jekyll & Hyde. Of wat ik eerder aanvoel als: moreel verval.
Voor een lange periode (nu gelukkig iets minder) ondernam ik ongezonde, soms immorele en vaak impulsieve acties om mijn angst/onrust te sussen.
Ik was seksueel uitbundig, kan ik het aantal bedpartners niet op twee handen tellen, heb vaak de drang dat de ander me "seksueel pijn doet". Iets waar ik niet fier op ben, is dat ik affaires ben aangegaan met een aantal mannen, waarvan ik ééntje zijn huwelijk heb stukgelopen...
Jammer genoeg is er nog steeds de onweerstaanbare drang om in winkels of van mijn dichte kring te stelen... Ik wéét dat het illegaal is, dat het niet oké is en dat er mensen gekwetst kunnen worden. En toch... het is sterker dan mezelf.

Andere gedachten die me omsingelen: later onvruchtbaar worden, dementie ontwikkelen, vroeg sterven of ouders snel verliezen, op straat eindigen, vermoord of opnieuw misbruikt worden uit wraak van vroeger, in schulden geraken, in de gevangenis eindigen, zelf mensen pijn doen...

Vorig jaar ben ik na een triggerend nieuwsbericht in de media vrijwillig in opname gegaan. In het verleden had ik bijna een zelfmoordpoging ondernomen, toen m'n broer me op tijd tegenhield. Vorig jaar wilde ik op kot een tweede poging ondernemen, maar heb ik last-minute afgelast.
Ik heb 2,5 maanden op een paaz gezeten voor behandeling van angst- en traumasymptomen hiervan, maar werd niet gediagnosticeerd.

We zijn nu exact een jaar verder en ik merk dat ik opnieuw in die destructieve gedachten ben gevallen. Sinds opname heb ik echter komaf gemaakt met dit "patroon". Ik chat al heel lang niet meer, heb alle ongezonde contacten verbroken, heb 'slechts' 23 "vrienden" op een sterk, afgeschermd fb-profiel en het concept sexting is gelukkig uit m'n woordenboek verdwenen.

Maar het neemt de schroeiende pijn in mijn mentale en emotionele wonden niet weg. Ik wou dat ik mijn leven kon herdoen. Tabula rasa.
Ik wou dat ik de tijd kon keren om alles ongedaan te maken. Om meer naar buiten te gaan en te werken aan m'n sociale vaardigheden. Om waarschijnlijk nu dan vrienden voor het leven te hebben gemaakt. Mijn middelbare schoolperiode en twee mislukte jaren van het hoger onderwijs zijn in een waas aan me voorbij gegaan. Ik heb te weinig bewust beleefd, te weinig geleefd. Te weinig gefeest, geknuffeld, gereisd, geleerd... Wat de beste jaren van m'n leven zouden moeten zijn geweest, heb ik voor niets weggesmeten. De tijd van onbezonnenheid is voorbij, nu komt het echte serieuze volwassen leven in zicht, en ik ben er niet klaar voor omdat ik ergens m'n kind zijn en ontwikkeling onderweg ben verloren geraakt.

Ik heb mijn vroegere vrienden, partners, m'n ouders en broer immens hard gekwetst, voorgelogen, gestolen en zelfs bedrogen.
Geen afscheid genomen van mensen waar ik van hield. Potentiële toekomstkansen verspeeld.
Allemaal omdat ik zo ziekelijk geobsedeerd was en vast raakte in dat web van "digitale erotica" en zogenoemde "verbinding".
6 jaar van mijn leven heb ik met mijn hoofd in m'n schoot beleefd. Een paar zielloze donkere ogen die levensmoe voor zich uitstaarden op een zwart/licht flitsend scherm. 6 jaar onomkeerbaar... en waarom?

We zijn nu zaterdag 23 oktober 2021, ik lig ondertussen een week ziek thuis en ervaar sinds dinsdag constante rusteloosheid, gevarieerde opvolgende paniekaanvallen en huilbuien. Ondertussen 3kg op een week vermagerd, ik staar uitzichtloos naar m'n scherm. Ik voel me leeg, bang, moe. Kan de voorafgaande nachtmerrie nog steeds niet bevatten.
En toch wil iets in mij vanbinnen het nog niet opgeven.Hoe zorg ik ervoor dat ik morgen opnieuw opsta?


Zucht, dat was een hele brok, toch ondertussen een paar traantjes laten vloeien...
Ik verwacht eerlijk gezegd niet echt een antwoord na dit controversiële verhaal, dat hoeft ook niet.
Indien er mensen zijn (mannen of vrouwen) die hier gelijkaardige ervaringen mee hebben of "magische oplossingen" hebben toegepast , mogen jullie die zeker delen.
Hoe maken jullie nog iets van het leven? Hoe hebben jullie angst/trauma een plaats kunnen geven? Is dit wel mogelijk? Hoe gaan jullie om met die overweldigende angstgedachten?

Bedankt alvast om tot hier te lezen, en ik wens jullie nog een fijne, hopelijk rustige dag toe.

Liefs

Ik ben 36 jaar oud heb wellicht een lichte vorm van autisme, maar wel een waar ik grotendeels overheen gegroeid ben.
Ik had vroeger als jong kind wel velen angsten. Met name voor gaten in de muur. Als ik mijn ogen dicht deed Zag ik ook een bedreigende patroon van gaatjes die een soort van gezichtjes vormen, denk aan de schreeuw of the anguished man. Ook in mijn slaapkamer als ik bij mijn grootouders logeerde in hun oude grote boerderij huis, op zolder, daar was het plafond zwart geschilderd met grote witte nullen (0). Die waren eng. Ze hadden ook een langwerpig van boven tot beneden schilderij aan de muur hangen waar ik precies op uitkeek. Ik was er doodsbang voor. Voor de vorm. En toen vonden ze het ook blijkbaar geestig om ALLE lichten uit te doen tussen mijn kamer en de kamer waar zij verbleven. (Zo'n 40 meter lopen en 4 trappen af in het totale donker. Was niet echt bang voor het donker maar na de geesten van de nullen en het schilderij wou ik graag tussen mijn ouders terug zijn. Tot op de dag van vandaag, hoewel het geen angsten meer zijn, als ik mijn ogen dichtdoen en me goed concentreer kan ik de boze, kwaadaardige maar ook angstige gezichtjes zien als een soort gaatjes patroon...Iemand anders vergelijkbare voortkomendheden?

Zeker in deze tijd met in bijna ieder journaal verhalen en beelden over vaccinaties. Brrrrr. Het is vooral de angst van een vertikale, snelle prik in de
bovenarm. Verdoving bij de tandarts is namelijk geen probleem.
Alvast bedankt voor de reacties.

De angst is een deel van me geworden...

Ik post mijn verhaal, omdat ik mijn verheldering even met jullie wil delen.

Tot enkele maanden geleden had ik een enorme angst. Vooral angst om alleen te sterven.
Sinds enkele maanden ben ik voor mijn 'zorgen' (zo noemt mijn psychotherapeut het) in begeleiding. Maandenlang, ging ik iedere week naar m'n therapeut, zonder resultaat. Althans, zo leek het voor mij, want mijn angst die verdween niet.

Tot gisteren... mijn therapeut sloot de sessie af: "Je moet de angst niet proberen weg te werken, je moet ermee leren omgaan.", zei ze. Met die zin stuurde ze me naar huis. Hij kwam binnen... en hard!

 

Ik besefte plots dat ik eigenlijk ook helemaal niet af wil van mijn angst. Dat is immers wie ik ben. Maar ik leer wel stap voor stap om de angst even aan de kant te zetten, als dat nodig is.

Dankje, therapeut!