Ben heel de dag bezig met wat mensen van me vinden

Echt heel bizar (of eigenlijk niet) maar je omschrijft op enkele punten na mijn gevoelens en ervaringen.

Vooral ruim op tijd op feestjes komen zodat iedereen mij bij binnenkomst moet begroeten en niet andersom (de aandacht ligt dan niet op mij, maar de binnenkomers). Eén op één vermijd ik omdat ik bang ben niets te vertellen te hebben, of niet gezellig/interessant/grappig genoeg te zijn. Het gebeurt mij dan wel eens meer dan één keer dat ik me ineens in een gesprek bevind met één persoon en zodra ik het doorheb begin ik ongemakkelijk te doen (voor mijn gevoel). Weet mij geen houding te nemen en zeg soms wanneer er stiltes vallen van die hele rare dingen.. waarvan ik achteraf liever had dat ik het niet gezegd had en gewoon de stilte had opgevuld met: stilte.. of de ander een gespreksonderwerp laten bedenken.

Vroeger was ook bezig in mijn hoofd met waar ik mijn handen moest plaatsen en mijn algehele houding, zelfs mijn ademhaling. Daar ben ik nu gelukkig vanaf.

You are not alone.

Het komt volgens mij op hetzelfde neer. We zien onszelf als onwaardig, minderwaardig. We zijn teveel bezig met onszelf in onze koppie waardoor we soms de schoonheid van de wereld en de mensen waarmee we in contant zijn niet meekrijgen zoals wij en zij dat verdienen.

Dan zeg ik tegen mezelf: vanaf vandaag ga ik niet meer zenuwachtig zijn in sociale situaties.. en bij het eerst volgende contact besef ik hoe erg ik het telkens onderschat.

Maar goed.. We komen er wel hoor. Jij en ik! We zullen een angst vrije sociale leven hebben.