Ik ben bang mensen te verliezen en ieder moment van de dag zenuwachtig.
Hopelijk kan ik hier even mijn verhaal kwijt en krijg ik mogelijk wat erkenning.
Ik heb een gegeneraliseerde angststoornis.
Bijna 2 jaar geleden heb ik hele intensieve therapie gehad met EMDR.
Dit heeft erg goed geholpen en over het algemeen kon ik het redelijk onder controle houden. Er werd mij gewaarschuwd dat deze mentale strijd bij mij altijd een rol zou blijven spelen. Maar op het moment van zeggen ging het goed en dacht ik 'ik kan de hele wereld aan'.
Nu 2 jaar later merk ik steeds meer en vaker dat de angt erger wordt (dit is dus nooit weg geweest maar was wel te overzien).
Ik ben dan vooral bang dat mijn vriend op wat voor manier dan ook bij mij weg gaat. En dit begint al als ik in de ochtend wakker word, er gaat dan gelijk een
knop aan waarin ik aan bijvoorbeeld de volgende dingen denk: heeft hij een ongeluk gehad? Is hij wel naar zijn werk en niet stiekem bij een andere vrouw?
Deze scenario's spelen zich dan ook als een film in mijn hoofd af, het voelt dan zo echt dat ik extreem in paniek raak.
De meeste angsten heb ik dus rondom mijn vriend. Soms zijn de voorstelling die ik maak in mijn hoofd zo echt dat mijn stemming en reacties in 'het echte leven' hier op aan sluiten. Dat betekent soms dat ik mijn vriend op dat moment echt intens kan haten terwijl ik eigenlijk zielsveel van hem hou. Ik kan hem dan niet aankijken, knuffelen of wat dan ook. Soms wil ik dan letterlijk van mij af slaan.
Mijn gedachten zijn dus soms zo echt dat ik mij hier helemaal in verlies en het soms niet meer onder controle heb.
Ik vraag mij af of mensen zich hierin herkennen, en wat jullie hiermee doen?
Hopelijk kan ik hier even mijn verhaal kwijt en krijg ik mogelijk wat erkenning.
Ik heb een gegeneraliseerde angststoornis.
Bijna 2 jaar geleden heb ik hele intensieve therapie gehad met EMDR.
Dit heeft erg goed geholpen en over het algemeen kon ik het redelijk onder controle houden. Er werd mij gewaarschuwd dat deze mentale strijd bij mij altijd een rol zou blijven spelen. Maar op het moment van zeggen ging het goed en dacht ik 'ik kan de hele wereld aan'.
Nu 2 jaar later merk ik steeds meer en vaker dat de angt erger wordt (dit is dus nooit weg geweest maar was wel te overzien).
Ik ben dan vooral bang dat mijn vriend op wat voor manier dan ook bij mij weg gaat. En dit begint al als ik in de ochtend wakker word, er gaat dan gelijk een
knop aan waarin ik aan bijvoorbeeld de volgende dingen denk: heeft hij een ongeluk gehad? Is hij wel naar zijn werk en niet stiekem bij een andere vrouw?
Deze scenario's spelen zich dan ook als een film in mijn hoofd af, het voelt dan zo echt dat ik extreem in paniek raak.
De meeste angsten heb ik dus rondom mijn vriend. Soms zijn de voorstelling die ik maak in mijn hoofd zo echt dat mijn stemming en reacties in 'het echte leven' hier op aan sluiten. Dat betekent soms dat ik mijn vriend op dat moment echt intens kan haten terwijl ik eigenlijk zielsveel van hem hou. Ik kan hem dan niet aankijken, knuffelen of wat dan ook. Soms wil ik dan letterlijk van mij af slaan.
Mijn gedachten zijn dus soms zo echt dat ik mij hier helemaal in verlies en het soms niet meer onder controle heb.
Ik vraag mij af of mensen zich hierin herkennen, en wat jullie hiermee doen?
Sil
> 2 jaar geleden
