Angsten/paniek/dwang

Hallo allemaal,

Kwam dit forum tegen en wil graag ook even mijn verhaal kwijt!
Ik ben een hele spontane vriendelijke jonge dame van 30 jaartjes jong.
In het dagelijks leven entertain ik mensen op social media om hun zodoende een lach op hun gezicht te toveren. En dit lukt met succes gelukkig! Want een persoon gelukkig zien maakt rijker als wat dan ook.

Alleen, hoe graag ik ook andere met een glimlach zie heb ik zelf al heel wat jaartjes last van gegeneraliseerde angstoornis/paniekstoornis.
En alsof dat pakketje nog niet genoeg is stukjes dwang.

Ik zit hiervoor ook bij de psycholoog en krijg gespecialiseerder hulp.
Zweten,nerveus,geïrriteerd en een onwerkelijk gevoel krijg ik als ik ergens heen moet gaan. Naar wat dan ook. Ik blijf zelfs een nerveus gevoel houden als ik naar mijn eigen familie ga behalve als het naar mijn ouders is.
Daarbij komen savonds ook vaker hele stomme rare vervelende gedachten op. Die breken mij nog wel meer als de angststoornis.

Gedachtes zoals dat ik nooit iets zal bereiken in mijn leven, dat mijn partner vast iemand vind die beter voor haar is, nutteloos .. en dan weer wat kwadere gedachtes.. denken dat ik een slecht mens ben, denken dat ik op een dag gek word en mijn vriendin iets aan doe.. zulke rare dingen allemaal!!

Ik heb dit open en eerlijk aan mijn psycholoog vermeld omdat je natuurlijk beter wilt worden dan is eerlijkheid het beste. Eerder durfde ik dit nooit ik dacht ze zullen me wel echt gek vinden!

Ook mijn vriendin waarmee ik al een lange tijd samen ben weet dit, ze moet dan altijd lachen en zegt; gekkie als er iemand niemand kwaad doet ben jij het wel durf ik mijn handen voor in het vuur te steken.

Als ik alle negatieve gedachtes na ga, weet ik ook van mezelf dat ik dat echt nooit zou doen en er is ook geen aanleiding voor die gedachtes want ik doe nooit mensen pijn.
Dat is ook het stomme ervan ik weet het dondersgoed maar ik denk het wel?

Mijn psycholoog gaf al aan dat gedachtes vreemd kunnen zijn maar je ze niet bent!!
Maar toch.. waarom denk je ze dan als je ze niet bent? Vaker dacht ik zou ik het dan maar uit maken met mijn vriendin en me laten opnemen? Want mensen zeggen wel je bent je gedachten niet maar waarom denk je ze dan? Dan ben je toch niet 100 procent ?

Na veel gesprekken met de psycholoog gehad te hebben en mezelf goed te spiegelen weet ik heust wel zeker dat ik niet “gek” ben.. want iemand die iemand iets wil aandoen doet dat meteen zonder zoals mij (ons) er zoveel over na te denken. Die denken niet maar doen.

Maar toch zou ik graag wat tips van jullie willen krijgen als iemand zich herkent en hoe degene ermee omgaat? Mijn gespecialiseerder hulp duurt namelijk nog ff maar onderhand zit ik wel met die stomme domme gedachtes opgescheept.

Hoop dat jullie mij kunnen helpen.
En voor iedereen.. geef nooit op samen staan we sterk en iedereen heeft echt wel iets waarmee hij of zij zijn hele leven lang mee moet vechten.

Stay positieve ondanks alles probeer ik dat ook. Mijn grootste motivatie zijn de mensen om me heen. We zijn zoveel rijker als we eens goed kijken na de mensen die dicht naast ons zijn.

Knuffels