Angst vreet me op

Hallo,

ik ben zelf een jonge meid van 18 jaar. Sinds corona begon heb ik echt last gekregen van angst/pieker stoornis. Het was van de een na de ander dag plots gekomen. Het begon in februari toen ik mij wat minder goed voelde en ja hoor 2 dagen later lag ik 24/7 in bed met de gedachte dat ik dood ging en een erge ziekte had. Slapeloze nachten, pijn op de borst, hartkloppingen. Vervolgens had ik mijzelf aangepraat dat ik een hartaanval zou krijgen, dit zorgde ervoor dat ik zo gefocust was op mijn hart dat ik met nergens anders bezig was. Het waren emotionele weken want ik wist niet wat er met mij aan de hand was, vervolgens stuurden mijn ouders mij naar de dokter want zo kon het niet verder. Toen heb ik te horen gekregen dat ik last heb van een angststoornis. Het luchtte maar voor een paar dagen op, maar daarna begon het weer. Wat als de dokter het fout heeft? Wat als ik toch hartproblemen heb en binnenkort dood ga? Dit waren de vragen die ik mijzelf heel de dag door stelde. Ik moest terugkomen van de dokter als het niet goed met mij ging na 2 weken, na 1 week zat ik daar al. Doorverwezen naar een psycholoog. Zo heb ik ongeveer 10 sessies gehad, het hielp en uiteindelijk ging het beter. Zo beter dat ik er eigenlijk niet meer aan dacht. Nu is het oktober en is er een familielid op een tragisch wijze overleden, zelf zit ik nu in het buitenland met mijn familie te wachten tot over een paar dagen de begrafenis zich gaat plaats vinden. Als een persoon die last heeft van hypochondrie kan je wel raden dat mijn klachten als een speer weer terug zijn gekomen, maar het lijkt wel of ze 20 x zo hard aankomen... over een paar dagen is ook mijn vlucht naar huis, ik kan hier niet op wachten aangezien ik bizarre heimwee heb en thuis voel ik mij een stuk vertrouwder. Maar het punt is nu dat ik die dag alleen naar huis ga vliegen en mijn moeder komt een paar dagen later. Ik kan de angst maar niet opzij zetten dat er wat ergs met mijn moeder gaat gebeuren, die angst vreet mij letterlijk op en ik ben een lopend wrak. Ik zit alleen maar te denken van oh wat als dat met mijn moeder gebeurd, wat als ze overlijdt, wat als dit, wat als dat. Vragen die constant in mijn hoofd rond malen en maar niet weggaan. Heel de dag door heb ik nu weer last van paniekaanvallen, ik hoop dat iemand hier op het forum zich in kan vinden en ik hoop dat ik niet de enige ben....